Regels en ontmaskering van het zelfdoen
De recente aandacht voor regels in de kerk deed mij teruggrijpen naar een artikel uit het ND van Peter Bergwerff: 'De ontmaskering van het zelf doen'. In dat artikel bespreekt Peter twee boeken uit de bestsellerlijst van de New York Times: In alle redelijkheid (vertaling van The Reason for God) – Tim Keller en De uitnodiging (vertaling van The Shack) – William P. Young.
Aan het eind van het artikel schrijft Peter: “Door beide boeken, hoe ongelijksoortig ook, loopt eenzelfde rode lijn, (…). Die lijn is: zonde is ten diepste je hoop vestigen op jezelf en je eigen morele prestaties. Ook christenen kunnen daar wat van: je Verlosser voorbijlopen door je krampachtig aan alle Bijbelse regels houden. (…) Maar het evangelie wil het tegendeel zijn van religie. Het is een relatie. Een relatie van liefde tussen God en mensen, waarin deze zijn onafhankelijkheid opgeeft en voor de Ander gaat leven (AG: spiritualiteit). En waarin hij zo als het ware deel krijgt aan de wederzijdse ‘interne’ liefdesrelatie die de drie-enige God al van eeuwigheid kent (AG: verbondenheid).”
Het krampachtig vastklemmen aan regels is iets van alle tijden en zit diepgeworteld in onze genen. Gelukkig dat er ook “klokkenluiders” in de kerk zijn, zoals Wubbo Scholte. Klokkenluiders lopen buiten de kerk snel het risico “vermalen” te worden door allerlei machten en krachten. Laten we in de kerk zuinig zijn op klokkenluiders. Ook daarom is het artikel van Wubbo (‘Kerkelijke regelzucht nekt het geloof’) mij uit het hart gegrepen en bevat het m.i. geen onnodige waarschuwingen en oproepen.
Aan het eind van het artikel schrijft Peter: “Door beide boeken, hoe ongelijksoortig ook, loopt eenzelfde rode lijn, (…). Die lijn is: zonde is ten diepste je hoop vestigen op jezelf en je eigen morele prestaties. Ook christenen kunnen daar wat van: je Verlosser voorbijlopen door je krampachtig aan alle Bijbelse regels houden. (…) Maar het evangelie wil het tegendeel zijn van religie. Het is een relatie. Een relatie van liefde tussen God en mensen, waarin deze zijn onafhankelijkheid opgeeft en voor de Ander gaat leven (AG: spiritualiteit). En waarin hij zo als het ware deel krijgt aan de wederzijdse ‘interne’ liefdesrelatie die de drie-enige God al van eeuwigheid kent (AG: verbondenheid).”
Het krampachtig vastklemmen aan regels is iets van alle tijden en zit diepgeworteld in onze genen. Gelukkig dat er ook “klokkenluiders” in de kerk zijn, zoals Wubbo Scholte. Klokkenluiders lopen buiten de kerk snel het risico “vermalen” te worden door allerlei machten en krachten. Laten we in de kerk zuinig zijn op klokkenluiders. Ook daarom is het artikel van Wubbo (‘Kerkelijke regelzucht nekt het geloof’) mij uit het hart gegrepen en bevat het m.i. geen onnodige waarschuwingen en oproepen.
Reacties
Een reactie posten