Arjan's blog

De recente aandacht voor regels in de kerk deed mij teruggrijpen naar een artikel uit het ND van Peter Bergwerff: ' De ontmaskering van het zelf doen '. In dat artikel bespreekt Peter twee boeken uit de bestsellerlijst van de New York Times: In alle redelijkheid (vertaling van The Reason for God) – Tim Keller en De uitnodiging (vertaling van The Shack) – William P. Young. Aan het eind van het artikel schrijft Peter: “Door beide boeken, hoe ongelijksoortig ook, loopt eenzelfde rode lijn, (…). Die lijn is: zonde is ten diepste je hoop vestigen op jezelf en je eigen morele prestaties. Ook christenen kunnen daar wat van: je Verlosser voorbijlopen door je krampachtig aan alle Bijbelse regels houden. (…) Maar het evangelie wil het tegendeel zijn van religie . Het is een relatie . Een relatie van liefde tussen God en mensen, waarin deze zijn onafhankelijkheid opgeeft en voor de Ander gaat leven (AG: spiritualiteit ). En waarin hij zo als het ware deel krijgt aan de wederzijdse ‘intern

In het ND van gisteren reageert Aad Kamsteeg op het vertrek van Ton de Ruiter als predikant: ‘ Grote Ruil is krachtbron voor levensheiliging ’. Dat is interessant, omdat Aad en Ton in de jaren negentig samen het land doortrokken, spreekbeurten hielden en congressen organiseerden over genade, missionair gemeente-zijn, heiliging e.d. Kamsteeg is het niet eens met De Ruiter: voor Kamsteeg is de Grote Ruil (= de Here Jezus kreeg wat ik verdiende en ik krijg wat Hij door zijn volmaakte leven verdiende) de krachtbron voor levensheiliging. Boeiend vind ik het te lezen welke elementen er uitsprongen bij hun (geestelijke) ontdekkingstocht. Kamsteeg spreekt in dit verband bij voorkeur niet over een heiligingsbeweging, maar over een genadebeweging (Grace Invest). • Kennis over God is nog geen kennis van God. • In Christus ontstaat vrijheid en verdwijnt activisme. • Geloof werkt: de Heilige Geest is zo sterk dat een door Hem opnieuw geboren mens God als zijn hoogste geluk en vreugde kan leren ke

Bij mijn blog van afgelopen maandag vraag ik graag aandacht voor een verhaal, een verhaal ter illustratie. Een verhaal zoals ik dat ooit las in het ND op een paginagroot artikel ‘ Tegengehouden in de Marnixstraat ’ (d.d. 4 september 2004). Een verhaal dat ik zo bijzonder vond, dat ik het artikel toen uitknipte en heb bewaard. Het artikel gaat over het homoseksuele verleden van Richard Oostrum. Richard vertelt in dit artikel, dat toen hij tot bekering kwam, hij een nieuwe identiteit kreeg in Jezus Christus. Ook vertelt hij, dat hij nu nog niet helemaal vrij is van homoseksuele gevoelens. Hij geeft aan, hoe hij met deze gevoelens, met deze verleidingen nu omgaat. Het artikel zegt het volgende: “Hij heeft een soort stelregel ontwikkeld voor de omgang met verleidingen. Het domste wat je kunt doen is verkeerde gevoelens koesteren. En gevaarlijke situaties moet je vermijden. Dringt de verzoeking toch je leven binnen, ga dan niet tegen je gevoelens vechten, maar zoek God op dat moment. ‘Het l

Afgelopen zondag 23 november (dienst van 11.00 uur) hoorde ik een preek naar aanleiding van Zondag 21 van de Heidelbergse catechismus (vraag en antwoord 56). De preek handelde over ‘vergeving van zonden’. Uitgangspunt bij deze preek was Romeinen 3 : 25 – 26 . De predikant, ds. Heij, gaf er een bijzondere invulling aan: “Strijden tegen de zonde is vooral strijden voor het vervuld worden met Christus.” Daarmee werd niet gezegd, dat je drang tot zondigen niet moet weerstaan, maar wel dat je je vooral moet richten op vervulling met Christus. Ik denk dat dit een heel belangrijke boodschap is! Hoeveel mensen proberen niet uit alle macht zonden te overwinnen? Een onbegonnen en niet te winnen strijd. De strijd, de focus moet gericht zijn op het vervuld worden met Christus ( 2 Korintiërs 3 : 18 )! In dit verband noemde Heij ook Lucas 11 : 24 - 26 . Dit inzicht gaf Larry Crabb mij al eerder via het artikel ‘Als de leider in de weg staat’ in Leadership . In dit artikel schetst hij het beeld van

Afgelopen zondag ging de preek over ‘de gemeenschap der heiligen’. Dit naar aanleiding van Zondag 21 van de Heidelbergse catechismus. ‘Gemeenschap der heiligen’ noemen we tegenwoordig ook wel ‘verbondenheid’. Verbondenheid gaat in Zondag 21 zowel over verticale verbondenheid tussen God en mensen als over horizontale verbondenheid tussen mensen onderling. Verticale verbondenheid is m.i. ook weer te geven met het woord ‘spiritualiteit’. Horizontale verbondenheid komt voort uit spiritualiteit. Terecht zei de predikant, dat tekortschieten in (horizontale) verbondenheid de vraag oproept naar de mate en diepgang van spiritualiteit. Spiritualiteit is een voorwaarde, is de bron voor (horizontale) verbondenheid. Het valt mij elke keer weer op, hoe belangrijk spiritualiteit feitelijk is. Daar begint alles, dat is de drijfveer voor je handel en wandel. Je gedrag, je overtuiging hebben alles te maken met spiritualiteit. Een aantal andere schrijvers zeggen hier het volgende over. Luiten zegt het i

In het ND van 19 november (‘ Predikant uit ambt na moeite met leer ’) las ik, dat Ton de Ruiter op eigen verzoek is ontheven uit zijn ambt van predikant. Eigenlijk las ik eerst de weblog van Jos Douma. Jos maakt op zijn blog melding van het genoemde artikel uit het ND. Het gaat mij hier om de weblog van woensdag 19 november van Jos. Op de blog schrijft hij in verband met het ontheffingsverzoek m.i. belangrijke zaken. Ik stel voor: lees de blog van Jos eens door. Om hier al iets van de blog van Jos te noemen: Jos memoreert de volhardende aandacht die Ton de Ruiter vestigde op de lauwheid in de kerken, de geesteloosheid die vaak heerst, de geest van gearriveerdheid die rondwaart, de gebrekkige uitstraling van plaatselijke kerken van Jezus. “En daarin hoor ik een profetisch geluid waar wij niet aan voorbij mogen gaan. Hoe zit het met onze gehoorzaamheid aan het gebod van Christus dat ons door Paulus wordt aangereikt in Romeinen 12 vers 11 ?”. Mooi, dat Jos zo de avond begonnen is: met mo

Ds. Bas Luiten schreef twee artikelen in de Reformatie over (geestelijk) leidinggeven. Daarvoor las hij het boekje Bezielend leiding geven van Anselm Grün. Wat mij opvalt, is dat Luiten o.a. schrijft over ‘angst’. Een thema dat ook door Wubbo Scholte (ND 1 november, ‘ Kerkelijke regelzucht nekt het geloof ’) genoemd werd. Luiten haalt met instemming Grün aan. “Anselm Grün spreekt over perfectionisme als vorm van angst. Hij schrijft: ‘Er zijn mensen die maar geen beslissing kunnen nemen omdat ze perfectionistisch zijn. Ze zijn bang om fouten te maken. (…) Omdat mensen nooit een fout durven maken, durven ze geen beslissing te nemen. Ze wachten tot anderen de knoop doorhakken. Maar juist door een beslissing steeds maar uit te stellen om vooral geen fouten te maken, gaat alles mis. (…) In de angst om beslissingen te nemen draait alles alleen maar om jezelf en je eigen onfeilbaarheid. (…) Besluiteloosheid is de grootste blokkade voor goed leiderschap.’” Volgens Luiten (en hij volgt Grün da

In mijn vorige blog noemde ik al, dat Dr. J. Douma met zijn column in het ND (8 november, ‘ Afspraak is afspraak ’) reageerde op het artikel van Wubbo Scholte (ND 1 november, ‘ Kerkelijke regelzucht nekt het geloof ’). Deze week reageerde twee andere predikanten in het ND op beide schrijvers: Johan Plug met een artikel ‘ Laat de kerk een wijze moeder zijn ’ en Sieds de Jong via ‘ Kerkelijk leven is meer dan kerkorde ’. Ook de predikant Jan Oldenhuis besteedt in de Reformatie van deze week aandacht aan deze kwestie (‘De begrafenis van de GKv?’). Zij hebben het artikel van Scholte met andere ogen gelezen dan Douma. Terwijl Douma’s reactie nogal massief is, lees ik bij de andere over: herkenning, bewogenheid, verdriet, zelfreflectie (“Was ik dan toch ook een beetje farizeïstisch?”). Plug en De Jong reageren ook op de stelling van Douma: “Dat velen zich laten overdopen … komt niet voort uit reactie tegen verstikkende regels, maar uit verzet tegen de kinderdoop en andere gereformeerde overt

In het Nederlands Dagblad van 8 november reageert Dr. J. Douma (emeritus hoogleraar ethiek – TU Kampen) met een column ‘ Afspraak is afspraak ’ op het artikel ‘ Kerkelijke regelzucht nekt het geloof ’ van Wubbo Scholte. Douma reageert vooral op één punt: waarom mensen de GKV verlaten. Hij zegt daarover: “Dat komt niet voort uit reactie tegen verstikkende regels, maar uit verzet tegen de kinderdoop en andere gereformeerde overtuigingen.” Ik vind het jammer dat Douma zo reageert. Door zo te reageren versterkt hij het beeld dat broers en zussen de GKV vooral verlaten uit verzet tegen kinderdoop en andere gereformeerde overtuigingen. Ook doet hij Scholte m.i. tekort: kerkverlating zou volgens Scholte een reactie zijn tegen verstikkende regels. Waarom gaat Douma niet het gesprek aan van hart tot hart met Scholte? Probeert hij zich werkelijk te verplaatsen in Scholte? Scholte schreef niet zijn ergernis (voor zover daar sprake van is) van zich af, maar is geraakt door het vertrek van vrienden

Door de eerste preek van Jos Douma over 2 Korintiërs 3 : 18 kreeg ik aandacht voor de ‘luister van de Heer’. De eer, glorie, majesteit, aanwezigheid, grootheid van de Heer. Zijn heerlijkheid. Ik heb mij dat nooit zo gerealiseerd, maar het is blijkbaar heel belangrijk: het zien van de luister van de Heer. Als ik nu over de verschillende genezingen lees in Matteüs 9 , dan zijn dat niet langer meer dan bekende verhalen, maar dan zie ik daar nu vooral de luister van de Heer. Je gaat met andere ogen naar bekende geschiedenissen uit de bijbel kijken. Waarom zie ik dat nu pas? Ik had het al eerder kunnen weten. Als in Johannes 2 de bruiloft in Kana wordt beschreven, dan staat er aan het eind van die geschiedenis: “Dit heeft Jezus in Kana, in Galilea, gedaan als eerste wonderteken: hij toonde zo zijn grootheid en zijn leerlingen geloofden in hem.” Blijkbaar moet je aandacht door iets of iemand gevestigd worden op zoiets als ‘de luister van de Heer’. Maar dit inzicht is allereerst het werk v

Afgelopen vrijdagavond en zaterdag was ik samen met 21 andere mannen uit Zeewolde in Leuven voor twee 'mannendagen'. Deze mannendagen waren voor de vijfde keer georganiseerd door mannen uit Amersfoort-Nieuwland en met elkaar was de groep ruim 100 man groot. Het was een bijzonder samenzijn! Breng dat maar eens onder woorden. Iemand zei: woorden, beelden zeggen veel, maar wat in mijn hart en ziel zit, is niet te vangen. Ja, zo ervaar ik dat ook. Het was een bijzonder samenzijn! Ik probeer er toch wat woorden aan te geven. Na een gezamenlijke maaltijd vertrokken we uit Leuven naar het klooster La Foresta . Het avondprogramma start met het samen zingen in de kapel van het klooster. 100 mannenstemmen in een kapel met een mooie akoestiek onder begeleiding van een “simpele” gitaar: fantastisch vond ik dat. Aanbidding van onze God! Daarna kwam Patrick Nullens aan het woord met het eerste deel van zijn referaat over ‘de liefde’ naar aanleiding van 1 Korintiërs 13. Zaterdagmorgen reden

Wat is (echt) geloof? Geloven is meer dan de Bijbel beamen, meer dan geloven dat er een God is die je wil redden, meer dan ja zeggen tegen al Gods beloften, meer dan Gods geboden proberen te doen, meer dan naar de kerk gaan, meer dan jezelf te matigen en om de ‘armen’ te denken, meer dan kerkelijke bijdrages te betalen, meer dan ........... "Typerend voor echt geloof is de omhelzing van Christus. Geloof is de liefdesrelatie tot de levende persoon van Christus hier en nu. Je ‘ziet’ Christus (Hebr. 2:9), weet je door de Geest één met Hem en vindt letterlijk alles in Hem.” Jos Douma zegt aan het begin van zijn eerste preek over 2 Korintiërs 3 :18 het volgende: “Hoe veranderen lauwe christenen in vurige christenen? Hoe veranderen onaantrekkelijke kerken in vitale kerken?” En dan noemt hij als antwoord op deze vragen: “Ik geloof dat 2 Korintiërs 3 : 18 ons de sleutel aanreikt, de Bijbelse sleutel voor echte geestelijke verandering.” Waarom zijn er lauwe christenen en onaantrekkelijke

Philip Troost omschrijft spiritualiteit in zijn boek ‘ Spiritualiteit van ontvankelijkheid ’ als: “De wederzijdse betrekking tussen God en ons, waarbinnen we door de heilige Geest gaandeweg steeds meer worden omgevormd tot mensen die het beeld van Christus vertonen, zodat onze verbondenheid met God ook aan de buitenkant zichtbaar wordt in de praktijk van ons leven.” Daarom vind ik spiritualiteit zo’n boeiend onderwerp, omdat het gaat over de relatie tussen God en mensen. En weet je wat ik nu zo mooi vind? De tekst 2 Korintiërs 3 : 18 kan als het ware over de definitie van Troost heen gelegd worden. Anders gezegd: in 2 Korintiërs 3 : 18 gaat het (ook) over spiritualiteit. Over de relatie tussen God en ons. Over de Heilige Geest die daar een belangrijke rol in speelt. En dat je gaat veranderen vanuit die relatie, vanuit die verbondenheid met God.

Zaterdag schreef ik over een artikel van Wubbo Scholte in het ND waarin hij sprak van angst, wantrouwen en een regelcultuur in de kerk. In de Reformatie van dit weekend schreef Ad de Bruijne een artikel met als kop ‘ Kan wat moet? Bidden en werken rond kerkelijke eenheid ’. In dit artikel noemt hij eerst (!) de goede dingen rond kerkelijke eenheid en daarna schrijft hij over angst, wantrouwen en over ‘maakbaarheid’ van samensprekingen met CGK en NGK. Ook hij bespeurt dus angst en wantrouwen in de kerk: in dit geval in de besluitvorming rond kerkelijke eenheid op de synode van Zwolle-Zuid. Ik stel voor: lees het artikel eens door! Het is echt het lezen waard. Het gaat mij hier om de vraag van Ad de Bruijne: Werkt het geestelijke niveau wel voldoende door in onze omgang met samenspreken? Is kerkelijke eenheid ‘maakbaar’? Het moet , dus het kan ! “Wat moet van God, is mogelijk bij God! Maar wat God geeft, hebben wij niet automatisch. Het moet toegeëigend worden. En zelfs dan wordt het n

In het ND van vandaag staat een artikel van Wubbo Scholte (psycholoog, psychotherapeut) met als titel ' Kerkelijke regelzucht nekt het geloof '. Hij schrijft over het vertrek van vrienden en kennissen uit de vrijgemaakt-gereformeerde kerken. En dat zij vaak als diepste reden het benauwende en verstikkende klimaat noemen. Hij zegt dat naar zijn idee onderliggende angst en wantrouwen de sfeer in de kerken bepalen. Hij noemt de regelcultuur in de kerk en stelt zichzelf en ons de vraag: “Welke geestelijke gesteldheid gaat er schuil achter deze regelcultuur?” Hij spreekt ook een verlangen uit. Een verlang dat ook mijn verlangen is. “Ik zie uit naar een vernieuwende beweging in de vrijgemaakte kerken, die meer en meer open wil staan voor de totale grootheid van onze drieënige God, die bereid is in het eigen (regel)vlees te snijden en daarmee ruimte wil maken voor liefde voor allen om ons heen. Een beweging die echt leert waarderen wat de Heilige Geest in christenen en gemeenten doet,