Arjan's blog

Patrick Nullens vertelt in ‘ Voorganger, durf in de spiegel te kijken ’ over leiderschap in de kerk. In dat artikel zegt hij, dat de drie westerse christelijke tradities de nadruk eenzijdig leggen op één van de drie ambten (priester, profeet en koning). Met de drie westerse christelijke tradities bedoelt hij de reformatorische, rooms-katholieke en de evangelische traditie. “Ze hebben alle drie een belangrijk waarheidsmoment (..), maar die drie ambten horen bij elkaar.” Het artikel ‘ Meer aandacht voor het leven hier en nu ’ maakt melding van de promotie van Hans Burger over het ‘in Christus zijn’. Daarin staat o.a. het volgende: “Burger signaleert in zijn uitwerking (AG: uitwerking van het thema ‘in Christus zijn’) dat verschillende christelijke tradities verschillende accenten leggen als het gaat om leven in gemeenschap met Christus. De reformatorische traditie benadrukt het werk van God, de rooms-katholieke de activiteit van de kerk, de evangelische de keuze van de mens, de charisma

Ik noemde het al eerder: maandag 15 december is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘in Christus zijn’. In de al eerder genoemde artikelen in het RD en ND doet Burger ook uitspraken die richting geven aan evangelisatie . In het RD zegt Burger: “In Christus zijn is absoluut noodzakelijk, is ook een ervaringswerkelijkheid. To be or not te be, in Christ, that’s the question. Wat heb je anders nog te vertellen, ook aan mensen buiten de kerk? Juist hierin kunnen ook mensen in onze postmoderne cultuur een échte identiteit vinden.” En in het artikel in het ND ‘ Delen in lijden en overwinning van Christus ’ zegt hij: “Wil de kerk in een postmoderne samenleving prikkelend zijn, en Christus in mensen gestalte krijgen, dan moet je meer willen doen dan bewijzen dat ‘christenen ook leuke en normale mensen zijn’. Het gaat om meer dan het gewone: dat je niet alleen je vrienden groet, maar ook je vijanden.”

Ik noemde het al eerder: maandag is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘in Christus zijn’. Ook het ND doet daarvan verslag in het artikel ‘ Meer aandacht voor het leven hier en nu ’. Op de vraag wat de studie Hans Burger persoonlijk gebracht heeft antwoord hij zo: “De verbondenheid met Christus is zo'n centrale notie. Het bepaalt je identiteit, geeft richting aan prediking en pastoraat. (…) Het licht is aangegaan.” Anders gezegd: spiritualiteit bepaalt je identiteit, geeft richting aan je leven, je gedrag en overtuiging, etc. Verbondenheid met Christus is dus echt van fundamenteel belang. Al het andere komt daaruit voort. Laat dan ook de concentratie daarop gericht zijn: verbondenheid met Christus, christelijke spiritualiteit. Dan gaat het licht aan, en word je een lichtend licht.

Op mijn weblog van dinsdag noem ik het al: maandag is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘in Christus zijn’. In het artikel in het Reformatorisch dagblad ‘ Om het hart van de christelijke identiteit ’ zegt Burger het volgende: “Voor veel mensen is Jezus Iemand uit het verleden geworden – Die voor onze zonden is gestorven, maar verder?” Dat is een element dat ook Jos Douma noemt op zijn blog van dinsdag 18 november 2008 (Zijn in Christus). Ik citeer: “Tegen die achtergrond is het ook geschreven: de zorg om een geloofsbeleving waarin de persoon van Christus naar de marge is gedrongen. Dat herkent Hans Burger in de praktijk van het gemeentewerk en ook ik merk nog heel vaak hoezeer de geloofsbeleving van christenen als het gaat om het kennen van en leven met Christus is versmald tot alleen maar de vergeving van zonden: Jezus is een figuur uit het verleden die voor mijn zonden aan het kruis is

Gisteren is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘ in Christus zijn ’. Via de webblog van Jos Douma (18 november), die van ‘ volgeling ’ en een artikel in het Reformatorisch dagblad ‘ Om het hart van de christelijke identiteit ’ werden we daar al eerder over geïnformeerd. Bij één element wil ik nu stilstaan: “De notie van het zijn in Christus , het hebben van een levende relatie met Hem, leefde onder ons eigenlijk niet, kwam in preken te weinig aan de orde”, zegt Burger in het RD. Hoe komt dat? Burger zegt daarover: “In de vrijgemaakte kerken is er vanouds de angst voor subjectivisme.” Het staat er zo ‘nuchter’: “… het hebben van een levende relatie met Hem, leefde onder ons eigenlijk niet, kwam in preken te weinig aan de orde.” Ik moet eerlijk bekennen, ik zelf kan er moeilijk ‘nuchter’ onder blijven: het hart van het evangelie, dat wat geloof écht geloof maakt, leefde onder ons eigenlijk n

Ton de Ruiter is, op eigen verzoek, geen predikant meer, omdat hij het niet eens is met de gereformeerde rechtvaardigingsleer. Maar waar gaan de wegen nu uit elkaar? Waar gaat deze ‘kwestie’ over? Hier het vervolg op mijn weblog van gisteren. Eenzijdige kijk op Jezus aan het kruis De predikant Jaap Oosterhuis probeert vervolgens in zijn ND-artikel ‘ Eenzijdige kijk op Jezus aan het kruis ’ iets te corrigeren in het denken van De Ruiter. “Het is duidelijk dat er meer van het kruis te zeggen valt dan dat Jezus plaatsvervangend stierf voor onze zonde. Overwinning van de kwade machten, zoals de Ruiter het noemt, is een belangrijk aspect dat misschien wel wat ondergesneeuwd is in de gereformeerde traditie.” Oosterhuis geeft vervolgens een Bijbelse onderbouwing van de betalingsleer, leer van de plaatsvervanging (rechtvaardigingsleer). Hij besluit het artikel met: “Ik hoop dat hij (AG: De Ruiter) terugkomt op zijn eenzijdige visie op het kruis. Wellicht is er dan ook meer ruimte voor hem om

Ton de Ruiter is, op eigen verzoek, geen predikant meer, omdat hij het niet eens is met de gereformeerde rechtvaardigingsleer. Maar waar gaan de wegen nu uit elkaar? Waar gaat deze ‘kwestie’ over? Predikant uit ambt na moeite met leer In het ND-artikel ‘ Predikant uit ambt na moeite met leer ’ staat het volgende: “Hij (AG: De Ruiter) zegt al jaren geboeid te zijn door de tweedeling rechtvaardiging en heiliging , waarin de gereformeerde traditie volgens hem een accent op het eerste legt en hij zelf al lange tijd een accent op het tweede. Het gaat God om heiliging. De rechtvaardiging beschouwde ik als de opstap. Maar na recent studieverlof zegt hij ontdekt te hebben dat de rechtvaardigingsleer niet Bijbels is.” Wat houdt die rechtvaardigingsleer dan in? “De gereformeerde leer van de rechtvaardiging stelt dat Jezus stierf voor de zonden van de mensen en dat zijn lijden en sterven een betaling van schuld en straf is aan God.” Mijn ‘ja’ zonder Gods ‘ja’ is luchtfietserij Wat is dan het bez

In de zaterdagkrant van het ND kwam ik Patrick Nullens tegen in verband met een studiedag aan het ETF over leiderschap in de kerk. In het artikel ‘ Voorganger, durf in de spiegel te kijken ’ lezen we hoe Patrick tegen leiderschap in de kerk aankijkt. Nullens geeft aan, dat kerken van het bedrijfsleven mogen leren door kritisch na te denken over leidinggeven en over jezelf (als leidinggevende). “Voorgangers moeten in de spiegel durven kijken.” Hij legt het leiderschap van de kerk naast het drievoudig ambt van Christus: priester, profeet en koning. Nullens vraagt zich steeds meer af of die drie ambten in één persoon te verenigen zijn. Hij denkt van niet. Jos Douma geeft op zijn weblog hem daarin gelijk. Ik denk ook dat het nauwelijks te doen is voor een ambtsdrager/voorganger om als geestelijk leider priester én profeet én koning te zijn. Dat is niet erg, als in een leiderschapsteam de combinatie van de drie aandachtsgebieden maar voldoende aanwezig zijn. Probleem daarbij is wel, dat e

In de eerste preek uit de serie van drie over 2 Korintiërs 3 : 18 geeft Jos Douma een antwoord op de vraag: Wat is het hoofddoel van de mens? Het antwoord is: “God verheerlijken en je voor eeuwig in Hem verheugen. (…) En Jezus zelf heeft er over gezegd: Ik wil, dat waar Ik ben, ook zij bij Mij zijn, om mijn heerlijkheid te aanschouwen, die Gij Mij gegeven hebt ( Johannes 17 : 24 ). Dit is het ultieme verlangen van Jezus Christus. Dat wij bij Hem zijn. En dat wij zijn luister aanschouwen. En in de hemel mogen we dat in volmaaktheid doen. Maar ook hier op aarde mogen we ons daar volkomen op richten. Want, dit, lieve mensen, dit is onze bestemming.” Ik moet bekennen, dat ik pas sinds een (beperkt) aantal jaren door heb, dat dit ook voor mij het hoofddoel is in mijn leven. Het is best wat laat te noemen als je pas na je veertigste het hoofddoel van je leven ontdekt. Heb ik dat gemist in mijn “jeugd” of is, wordt onvoldoende verteld, dat verzoening, vergeving, rechtvaardiging, vrede, he

Ook een ander artikel in het ND van afgelopen zaterdag gaat over spiritualiteit: ‘ Laat kerk aansluiten bij spirituele zoeker ’. In dit artikel gaat het o.a. over de waarde van spiritualiteit die samen beleefd wordt en dus niet alleen als individu. “Deze saamhorigheid kon de kerk in het verleden nog bieden. Die kerk, die eeuwenlang dé plek was om naar toe te gaan voor religieuze en spirituele Europeanen, kan blijkbaar in haar huidige vorm de hedendaagse spirituele omnivoren die meer en meer zoeken naar saamhorigheid, niet boeien of bereiken.” Dat is raar! Er wordt massaal gezocht naar spiritualiteit en de kerk als meest voor de hand liggende vindplaats van spiritualiteit is daarbij geen “marktpartij”. Hoe komt dit? Graham Tomlin noemt in zijn boek ‘ De kerk die prikkelt ’ twee reden van deze mismatch. De eerste is dat grote delen van de christelijke theologie in strijd zijn met het postmodernisme. Als tweede en belangrijkste reden noemt hij: “het probleem dat de kerken moeten onderkenn

In het ND van afgelopen zaterdag zijn meerdere artikelen opgenomen die gaan over ‘spiritualiteit’ Eén van die artikelen kreeg het opschrift ‘ Spiritualiteit geeft smaak aan leven ’ mee. Dit artikel is een verslag van een toespraak van hoogleraar theologie Frans Maas die als thema meekreeg: ‘Spiritualiteit: luxe of noodzaak?’. Maas gaf in zijn toespraak aan, dat het geloof op drie manieren, op drie niveaus vorm en inhoud gegeven kan worden. 1.Op dit niveau draait het om kennis, om feiten, om de verhalen uit de Bijbel (leer). 2.Hier gaat het om hoe je leeft, om je doen en laten dus (regels). 3.Op dit niveau gaat het om het verlangen, de laag van je emoties, van je hart. “Het is op dit derde niveau dat spiritualiteit zich afspeelt.” Als je een van deze drie manier van geloven verabsoluteert, ontstaat er volgens Maas een tekort. Iemand die alleen maar is gericht op de leer wordt een betweter. Iemand die alleen maar gericht is op de regels wordt een moralist. En iemand die alleen maar ger

Aad Kamsteeg schreef vorige week in het ND o.a. over contextualisatie: ' Met Gods ogen door je eigen wijk '. In onze kerkelijke gemeente bracht Kees Haak (universitair docent Missiologie aan de TU te Kampen) in zijn toespraak over ‘ de Derde Kerk ’ het belang van contextualisatie al eerder onder de aandacht. Kamsteeg geeft een omschrijving van het begrip contextualisatie: “Als kerk houd je rekening met de eigen aard van de cultuur waarin je woont en werkt. Je weet wat er bij je buren, collega’s en sportvrienden leeft. Je doet je best de Bijbelse boodschap te laten landen in de vragen en zekerheden, teleurstellingen en ambities, twijfels en overtuigingen van de mensen binnen en buiten je kerk.” In het artikel staat ook een heel duidelijk voorbeeld van contextualisatie. Kamsteeg vergelijkt de Redeemer Presbyterian Church (kerk waar Tim Keller voorganger is) in Manhattan met de Infinity Church in South Bronx. Twee kerkelijke gemeentes in New York, die tot hetzelfde kerkverband beh