Persoonlijke getuigenis in kerkdienst (1)
Thuis in Gods huis
Dominee Gunnink noemt getuigenissen in zijn boekje ‘Thuis in Gods huis’. Hij stelt de vraag: “Waarom zijn we zo bang, om een voorbeeld te noemen, voor een persoonlijk geloofsgetuigenis in de kerk?” Die vraag wordt gesteld in dit verband: “Maar laten we dan tegelijkertijd veel tijd investeren in de vraag hoe je het heilzame van de leer kunt overbrengen naar mensen van vandaag. Hoe komt het, dat heel wat volwassenen en nog meer jongeren vertrekken naar gemeenten waar de beleving meer de ruimte krijgt? Is dat niet gewoon, omdat we te weinig de emotie een plaats durven geven? Zijn we niet gewoon bang?”[1]
Subjectivisme
De angst om emoties een plaats te geven in de GKv is historisch gezien verklaarbaar. Er is van oudsher een huiver voor geloofservaring. “Er heeste – en heerst soms nog steeds – een grote angst voor wat men noemt subjectivisme. Op z’n slechtst gaat het dan alleen nog maar over wat ík voel, wat ík vind, wat ík hoogstpersoonlijk beleef. Dat wijst men af, omdat dan de objectieve kant van het geloof helemaal verdwijnt: het bijbels genormeerd geloof, dat gebonden is aan het Woord van God.” De predikant Burger heeft hiervoor aandacht gevraagd in zijn dissertatie “Zijn in Christus”. Hij zegt daar o.a. nog het volgende over: “Ik zou graag in mijn kerkelijke kring meer aandacht zien voor de persoonlijke geloofsdimensie. De mens en zijn ervaring zijn te vaak buiten beeld. Dat is een tekort, omdat naar mijn stellige overtuiging de ‘inwoning van Christus’ een concrete werkelijkheid is. Christus woont werkelijk in de gelovigen. Als dat zo is, moet je daar ook over praten en preken."[2]
Zijn er dan geen risico’s aan het meer aandacht geven in de kerk aan de persoonlijke geloofsdimensie en subjectieve prediking? Zeker wel. Het gaat mis als het alleen nog maar gaat over wat ík voel, wat ík fijn vind, wat ík hoogstpersoonlijk beleef. Het gaat mis als de eigen beleving als uitgangspunt wordt genomen. Maar, het is m.i. niet terecht als vanwege dit soort risico’s geen ruimte is voor de persoonlijke geloofsdimensie (in de vorm van getuigenissen) en subjectieve prediking.
[1] Thuis in Gods huis – pagina 54.
[2] CV•Koers – januari 2009 – Meer dan Verlosser
Dominee Gunnink noemt getuigenissen in zijn boekje ‘Thuis in Gods huis’. Hij stelt de vraag: “Waarom zijn we zo bang, om een voorbeeld te noemen, voor een persoonlijk geloofsgetuigenis in de kerk?” Die vraag wordt gesteld in dit verband: “Maar laten we dan tegelijkertijd veel tijd investeren in de vraag hoe je het heilzame van de leer kunt overbrengen naar mensen van vandaag. Hoe komt het, dat heel wat volwassenen en nog meer jongeren vertrekken naar gemeenten waar de beleving meer de ruimte krijgt? Is dat niet gewoon, omdat we te weinig de emotie een plaats durven geven? Zijn we niet gewoon bang?”[1]
Subjectivisme
De angst om emoties een plaats te geven in de GKv is historisch gezien verklaarbaar. Er is van oudsher een huiver voor geloofservaring. “Er heeste – en heerst soms nog steeds – een grote angst voor wat men noemt subjectivisme. Op z’n slechtst gaat het dan alleen nog maar over wat ík voel, wat ík vind, wat ík hoogstpersoonlijk beleef. Dat wijst men af, omdat dan de objectieve kant van het geloof helemaal verdwijnt: het bijbels genormeerd geloof, dat gebonden is aan het Woord van God.” De predikant Burger heeft hiervoor aandacht gevraagd in zijn dissertatie “Zijn in Christus”. Hij zegt daar o.a. nog het volgende over: “Ik zou graag in mijn kerkelijke kring meer aandacht zien voor de persoonlijke geloofsdimensie. De mens en zijn ervaring zijn te vaak buiten beeld. Dat is een tekort, omdat naar mijn stellige overtuiging de ‘inwoning van Christus’ een concrete werkelijkheid is. Christus woont werkelijk in de gelovigen. Als dat zo is, moet je daar ook over praten en preken."[2]
Zijn er dan geen risico’s aan het meer aandacht geven in de kerk aan de persoonlijke geloofsdimensie en subjectieve prediking? Zeker wel. Het gaat mis als het alleen nog maar gaat over wat ík voel, wat ík fijn vind, wat ík hoogstpersoonlijk beleef. Het gaat mis als de eigen beleving als uitgangspunt wordt genomen. Maar, het is m.i. niet terecht als vanwege dit soort risico’s geen ruimte is voor de persoonlijke geloofsdimensie (in de vorm van getuigenissen) en subjectieve prediking.
[1] Thuis in Gods huis – pagina 54.
[2] CV•Koers – januari 2009 – Meer dan Verlosser
Reacties
Een reactie posten