Afscheid nemen van de gemeente
Wat moet ik nu doen als ik het niet meer volhoud in de (plaatselijke) kerk waarvan ik lid ben?
Ik stond in twee blogs stil bij bovenstaande vraag. Is deze vraag nu voldoende beantwoord? Nee, ik stond eigenlijk maar heel beperkt stil bij deze vraag. Met de antwoorden die ik gaf, wilde ik vooral mezelf en anderen voorhouden niet te snel afscheid te nemen van de kerkelijke gemeenschap. Maken we de nood kenbaar? Wat doen we zelf om zaken veranderd te krijgen? Hoe trouw zijn wij naar onze broers en zussen toe? Realiseren wij ons voldoende dat die ander moet en mag leven van genade, maar dat genade ook ons bestaansrecht vormt? Het is mijn grootste wens om te zijn als Jezus. Maar dan ook in dit soort zaken. We delen samen met Christus in zijn glorie, maar ook in zijn lijden.
Maar, ik voel mij ook verbonden met hen die lijden aan de kerk. Wat een strijd, moeite, verdriet kunnen mensen hebben met hoe het gaat in de kerk. Als ze worstelen met vragen zoals Leonie die ook stelt. Als het mensenwerk in de kerk zo overweldigend op je afkomt, dat het haast wel lijkt alsof God daar niet meer aanwezig is. Wat als je structureel niet meer gevoed wordt door de prediking? Wat als de liefde in de kerk bekoeld is of afwezig lijkt te zijn? Als gesprekken moeizaam verlopen of we niet verder komen als het verdedigen van standpunten? Als zaken met de mantel der liefde worden bedekt, die niet met deze mantel bedekt mogen worden? Wat als genade geen vrij spel krijgt?
Ik denk dat ieder voor zich in deze worsteling biddend zijn weg zal moeten vinden. En daarbij Gods leiding in zijn of haar leven moet (leren) zien, zoals ook bij andere belangrijke keuzes en besluiten. Als je dan al biddend en zoekend naar Gods leiding je het besluit neemt om te veranderen van kerkgemeenschap, dan zou ik met Keller willen zeggen: probeer een andere kerk te vinden en doe dat met uiterste zorgvuldigheid. En: Ga met God.
Ik stond in twee blogs stil bij bovenstaande vraag. Is deze vraag nu voldoende beantwoord? Nee, ik stond eigenlijk maar heel beperkt stil bij deze vraag. Met de antwoorden die ik gaf, wilde ik vooral mezelf en anderen voorhouden niet te snel afscheid te nemen van de kerkelijke gemeenschap. Maken we de nood kenbaar? Wat doen we zelf om zaken veranderd te krijgen? Hoe trouw zijn wij naar onze broers en zussen toe? Realiseren wij ons voldoende dat die ander moet en mag leven van genade, maar dat genade ook ons bestaansrecht vormt? Het is mijn grootste wens om te zijn als Jezus. Maar dan ook in dit soort zaken. We delen samen met Christus in zijn glorie, maar ook in zijn lijden.
Maar, ik voel mij ook verbonden met hen die lijden aan de kerk. Wat een strijd, moeite, verdriet kunnen mensen hebben met hoe het gaat in de kerk. Als ze worstelen met vragen zoals Leonie die ook stelt. Als het mensenwerk in de kerk zo overweldigend op je afkomt, dat het haast wel lijkt alsof God daar niet meer aanwezig is. Wat als je structureel niet meer gevoed wordt door de prediking? Wat als de liefde in de kerk bekoeld is of afwezig lijkt te zijn? Als gesprekken moeizaam verlopen of we niet verder komen als het verdedigen van standpunten? Als zaken met de mantel der liefde worden bedekt, die niet met deze mantel bedekt mogen worden? Wat als genade geen vrij spel krijgt?
Ik denk dat ieder voor zich in deze worsteling biddend zijn weg zal moeten vinden. En daarbij Gods leiding in zijn of haar leven moet (leren) zien, zoals ook bij andere belangrijke keuzes en besluiten. Als je dan al biddend en zoekend naar Gods leiding je het besluit neemt om te veranderen van kerkgemeenschap, dan zou ik met Keller willen zeggen: probeer een andere kerk te vinden en doe dat met uiterste zorgvuldigheid. En: Ga met God.
Ga met God: iets mooiers en wijzers kunnen we elkaar niet wensen en voorhouden in welke keuze in ons leven dan ook.
BeantwoordenVerwijderenGrappig: vanochtend lees ik een log van Jos Douma 'Stabiliti Loci': vrij vertaald 'de staat van verbinding die hier en nu een beroep op je doet'. Het is een leefregel uit de monastieke traditie. Ik hou van de monastieke traditie, juist vanwege dit soort zuiverende inzichten. Toen ik er over nadacht, vroeg ik me af in welke mate God zo werkt met ons. En een aantal tegenwerpingen van een stabilitas loci drongen zich aan me op: Abraham wordt weggeroepen uit Ur bijvoorbeeld, en bleef vreemdeling en bijwoner tot z'n dood.
BeantwoordenVerwijderenIk realiseerde me dat dit plaatselijke stabili zijn, terwijl je het wellicht geestelijk moet zien: het gaat om het stabilitas in je, niet buiten je. Nu klinkt dit misschien heel mystiek, en dat is het ook, ik kan niet anders zeggen.
Het is verleidelijk om te zeggen: jouw kerk is jouw stabilitas, dus je moet blijven.
Ik geloof dat God met mensen een weg gaat. Op deze weg is het uitgangspunt jouw verbondenheid met God, zeg maar een geestelijk stabilitas. Even voor de criticasters: daarin is God de eerst handelende, de mens reageert. Het kan goed zijn dat God je uit een omgeving wil halen om je te vormen. In de kunst heet dit: kill your darlings - soms moet je om verder te kunnen iets bijzonder dierbaars opgeven. Nu ik dit zo opschrijf, lijkt ook dit me een bijbels principe, en dan noem ik Abraham weer even als voorbeeld.
Dat opgeven lijkt liefdeloos, maar dat is het niet! Prijsgeven is een daad van grote liefde! Als we elkaar hier in zo kunnen benaderen..! Dan vraag je een ander naar z'n ziel, dan ontmoet je, dan stel je niet tegenover.
Hoe vaker ik hier over nadenk, hoe duidelijker het lijkt te worden. God heeft zich in Jezus Christus niet tegenover ons mensen gesteld. God sprak vanuit het hart, op zoek naar het hart. God gaat niet door de verbreking, God gaat door de verbinding. Zolang je verbonden bent, maakt het niet uit waar je staat. Want je bènt. Net zoals God ìs.