Ons kennen schiet te kort
Ik kom nog een keer terug op het artikel ‘Stresstest voor christenen?’ van ds. Bas Luiten. Hij schrijft in het artikel dat ons kennen tekort schiet en verwijst daarbij naar 1 Kor. 13 : 9: “want ons kennen schiet tekort en ons profeteren is beperkt.” Zo zijn er volgens Luiten allerlei vragen te bedenken, waarop het antwoord niet exact of met zekerheid te zeggen is.
Luiten noemt voorbeelden als: “We vieren geen sabbat meer maar willen wel gehoorzaam zijn aan het vierde gebod, hoe zit dat dan precies? Als we het avondmaal vieren doen we dat als huisgezin van God. Maar waar ligt precies de grens tussen wie er wel of niet bij hoort?” Met deze voorbeelden geeft Luiten een ‘knipoog’ naar de verontrusten in de GKv die vinden dat het mis dreigt te gaan met de GKv. Het zijn ook anderszins geen toevallige voorbeelden. Over de zondag als rustdag in relatie tot het vierde gebod hebben altijd al twee verschillende meningen bestaan in de kerk. Wat het avondmaal betreft hebben we als GKv heel lang volgehouden dat er een directe relatie ligt tussen wie aan het avondmaal mag deelnemen en het kerklidmaatschap. Nu mag ook bijvoorbeeld een christelijk gereformeerde broer of zus deelnemen aan het avondmaal. De relatie tussen avondmaal en kerklidmaatschap is losser geworden.
Het gaat dus niet alleen om vragen waarop we het (precieuze) antwoord niet echt weten, maar ook om vragen waarop meerdere antwoorden mogelijk zijn of om vragen waarop we nu een ruimer antwoord geven. Het zijn vragen waarop het antwoord niet precies terug te vinden is in de Bijbel. Ons kennen schiet te kort. Ik hoop dat wij dit niet alleen belijden, maar ook in ons spreken en gedrag zullen laten uitkomen. Wat kunnen we soms met grote woorden en massieve waarheden elkaar om de oren slaan. We moeten ons daarbij wel realiseren, dat er ook allerlei zaken in de Bijbel staan, waarover God geen misverstand laat bestaan. Het antwoord op die vragen is duidelijk. Toch denk ik dat ook in die gevallen ons kennen tekort kan schieten. Dat blijkt dan uit bijvoorbeeld een eenzijdige manier van omgaan met Bijbelse waarheden. Het is een beperkt menselijk spreken over Gods volmaakte Woord. Die wetenschap moet ons bescheiden maken en sluit het gebruik van grote woorden uit.
In het artikel eindigt Luiten zo: “Als ons kennen te kort schiet, wat doen we elkaar dan aan door allerlei vragen op de spits te drijven? Dat is volstrekt onvruchtbaar. Als we elkaar als christen willen herkennen, laat het dan over Jezus Christus gaan. Over Jezus Christus in ons leven en in ons kerkelijk leven. Dan wordt zonneklaar wie Hem liefheeft en wie Hem niet liefheeft. Wat Hem volgt en wie Hem niet volgt.”
Luiten noemt voorbeelden als: “We vieren geen sabbat meer maar willen wel gehoorzaam zijn aan het vierde gebod, hoe zit dat dan precies? Als we het avondmaal vieren doen we dat als huisgezin van God. Maar waar ligt precies de grens tussen wie er wel of niet bij hoort?” Met deze voorbeelden geeft Luiten een ‘knipoog’ naar de verontrusten in de GKv die vinden dat het mis dreigt te gaan met de GKv. Het zijn ook anderszins geen toevallige voorbeelden. Over de zondag als rustdag in relatie tot het vierde gebod hebben altijd al twee verschillende meningen bestaan in de kerk. Wat het avondmaal betreft hebben we als GKv heel lang volgehouden dat er een directe relatie ligt tussen wie aan het avondmaal mag deelnemen en het kerklidmaatschap. Nu mag ook bijvoorbeeld een christelijk gereformeerde broer of zus deelnemen aan het avondmaal. De relatie tussen avondmaal en kerklidmaatschap is losser geworden.
Het gaat dus niet alleen om vragen waarop we het (precieuze) antwoord niet echt weten, maar ook om vragen waarop meerdere antwoorden mogelijk zijn of om vragen waarop we nu een ruimer antwoord geven. Het zijn vragen waarop het antwoord niet precies terug te vinden is in de Bijbel. Ons kennen schiet te kort. Ik hoop dat wij dit niet alleen belijden, maar ook in ons spreken en gedrag zullen laten uitkomen. Wat kunnen we soms met grote woorden en massieve waarheden elkaar om de oren slaan. We moeten ons daarbij wel realiseren, dat er ook allerlei zaken in de Bijbel staan, waarover God geen misverstand laat bestaan. Het antwoord op die vragen is duidelijk. Toch denk ik dat ook in die gevallen ons kennen tekort kan schieten. Dat blijkt dan uit bijvoorbeeld een eenzijdige manier van omgaan met Bijbelse waarheden. Het is een beperkt menselijk spreken over Gods volmaakte Woord. Die wetenschap moet ons bescheiden maken en sluit het gebruik van grote woorden uit.
In het artikel eindigt Luiten zo: “Als ons kennen te kort schiet, wat doen we elkaar dan aan door allerlei vragen op de spits te drijven? Dat is volstrekt onvruchtbaar. Als we elkaar als christen willen herkennen, laat het dan over Jezus Christus gaan. Over Jezus Christus in ons leven en in ons kerkelijk leven. Dan wordt zonneklaar wie Hem liefheeft en wie Hem niet liefheeft. Wat Hem volgt en wie Hem niet volgt.”
Er is helaas niets nieuws onder de zon. Waar o.a. jij en Luiten over schrijven was Paulus ook al mee bezig:
BeantwoordenVerwijderen2 Kor. 12:20: "Want ik (Paulus) vrees dat ik, als ik mogelijk kom, u niet zal aantreffen zoals ik wil en dat ook ik door u wordt aangetroffen zoals als gij niet wilt, dat er mogelijk twist en na-ijver zullen zijn, opvliegers, twistgedingen, kwaadsprekerijen, roddels, verwaandheden, wanordelijkheden."
Wat zou Paulus aan ons schrijven? Ik bedoel absoluut niet dat we lauw moeten worden en ons er bij neer moeten leggen, omdat er in 2000 jaar niet veel veranderd is.
Paulus komt een hoofdstuk later zelf met de juiste levenswijze:
2 Kor. 13: 11: "Voor het overige broeders en zusters verheugt u! Vervolmaakt u, laat u bemoedigen, zint op één en het zelfde, houdt vrede, en de God van Liefde en Vrede zal met u Zijn."
(beide verzen uit Naardense vert.)
Laten we met hulp van de Geest hierom blijven bidden.
het zou al heel wat geruzie schelen als we onze eigen waarheid niet als DE waarheid aan anderen op willen leggen. Als we eerst eens naast elkaar gaan staan om vanuit het referentiekader van de ander zijn waarheid proberen te begrijpen...
BeantwoordenVerwijderenBij Koinonia leerde ik het verschil tussen logos en rhema. Logos is Gods woord zoals het feitelijk in de Bijbel staat. Rhema is het geopenbaarde woord, zoals God op dat moment tot jou spreekt. Zo kan ik een andere les leren of bemoediging krijgen dan de buurman uit dezelfde tekst.
Leonie