Over trouw, belofte en genade

Ik wil opnieuw stilstaan bij de vraag is: Wat moet ik nu doen als ik het niet meer volhoud in de (plaatselijke) kerk waarvan ik lid ben?

Het viel mij bij het nadenken over Efeziërs 5 op, hoe radicaal Jezus’ liefdestrouw is. Een trouw tot in de dood. In Efeziërs 5 wordt de huwelijksrelatie tussen een man en een vrouw gespiegeld aan de relatie tussen Christus en de kerk. Trouw is een vrucht van de Geest en zou als het ware toegevoegd kunnen worden aan het rijtje zoals de Bijbel die noemt in Galaten 5: liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. De Bijbel betrekt trouw-zijn niet alleen op het huwelijk, maar ook op andere relaties en verbanden. Zou de Heer niet ook trouw van ons vragen aan de gemeente waarvan we lid zijn? We zeggen toch dat niets bij toeval gebeurt in ons leven? We zijn toch ook niet toevallig lid van een bepaalde gemeente? Mogen we daarin niet de hand van de Heer zien?

We kennen de volgende uitdrukking in onze taal: belofte maakt schuld. Als je iets belooft, brengt dat de verplichting met zich mee die belofte ook na te komen. Mensen die geloofsbelijdenis hebben afgelegd, beloofde daarmee dienstbaar te zijn aan de gemeente. Die belofte is op zichzelf gezien toch ook een reden om waar mogelijk lid te blijven van je gemeente?

Soms is er sprake van verstoorde verhoudingen. Of lijken tegenstellingen niet overbrugt te kunnen worden. Of hebben we teleurstelling en kwetsuren opgelopen in de kerk. Is het zeker dan niet heel belangrijk te bedenken dat niet alleen die ander voor de volle 100% afhankelijk is van genade, maar jijzelf ook? Dat maakt je nederig en bescheiden naar die ander, waarmee communicatie nauwelijks mogelijk lijkt of waarmee je een verstoorde verhouding hebt of waarvan de prediking zo beperkt is. Wij hebben allemaal de neiging om naar die ander te wijzen, maar ook jij en ik zijn afhankelijk van de genade in Christus.

Reacties

  1. Trouw aan Jezus staat m.i. niet gelijk aan trouw aan de gemeente waarin je bent geplaatst. Trouw tussen Christus en zijn kerk (alle christenen)is niet gelijk aan de trouw van een gemeentelid met zijn/haar kerkelijke gemeente. Dienstbaar zijn binnen een gemeente is vanzelfsprekend als je leeft uit besef van genade. Daarnaar leven wordt door de Geest in ons gewerkt.

    Toch kunnen er omstandigheden zijn dat er (langzaam)afstand komt tussen een gemeentelid en zijn/haar gemeente. Deze verwijdering kan door beide partijen gevoed worden. Er kunnen blokkades zijn die een levend geloof in de weg gaan staan. Als een ieder beseft dat we voor de volle 100% afhankelijk zijn van genade wordt het ook een minder beladen gebeurtenis. Mits het belangrijkste blijft bestaan: Jezus volgen (in wie geen veroordeling is).

    BeantwoordenVerwijderen
  2. oef, ik kan wel een eind met je meegaan. ik ben vooral erg verbonden en bewogen met mijn broers en zussen hier.
    toch roept je blog weer meer vragen bij me op:
    - wat als Christus niet meer centraal in de prediking staat?
    - wat als niet het volle evangelie verkondigd wordt?
    - wat als jij je kinderen een andere boodschap wilt leren dan die van de preekstoel komt?

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Veel gelezen berichten

Vergeving is goed, maar verzoening is beter

Bevrijd van jezelf

De GKv moet verder met één predikant minder