Genade en berouw

Genade wordt regelmatig gekoppeld aan het tonen van berouw over je zonden. Alsof het hebben van berouw een voorwaarde is voor het ontvangen van genade. Maar, genade is toch onvoorwaardelijk? Hoe verhoudt genade zich ten opzichte van berouw?

Philip Yancey gaat in zijn boek ‘Genade, wat een wonder’ in op deze vragen. Hij schrijft: “God geeft waar Hij lege handen vindt. Iemand die zijn handen vol pakjes heeft, kan geen gift aannemen. (…) vergeving moet, wil die volledig zijn, zowel ontvangen als geschonken worden: iemand die zijn schuld niet toegeeft (AG: geen berouw heeft) kan niet vergeven worden.”

“Genade moet ontvangen worden en de christelijke term daarvoor is berouw, de toegangspoort tot genade.” Berouw is niet iets wat God zomaar willekeurig van ons vraag. “Het is eenvoudigweg een beschrijving van wat teruggaan betekent. In termen van de gelijkenis van de verloren zoon is berouw de vlucht naar huis (…).”

De Vader uit genoemde gelijkenis toont beide zonen zijn liefde en genade. Onvoorwaardelijk. Maar die onvoorwaardelijke genade moet wel ontvangen, aangepakt worden. De jongste zoon moet daarvoor tot inkeer komen en terug naar zijn ouderlijk huis: hij toont berouw. Ook de oudste zoon biedt de Vader onvoorwaardelijk genade aan, maar hij wil het niet ontvangen, aanpakken. Hij toont geen berouw maar trots. Om te ontvangen is er ontvankelijkheid, kwetsbaarheid en nederigheid nodig bij de ontvanger. Zal de ontvanger de controle over zijn of haar leven moeten opgeven. Ja, genade is onvoorwaardelijk wat de Gever betreft. Voor de ontvanger geldt de voorwaarde, dat hij of zij de genade wel moet willen aanpakken. Gelukkig wil de Geest ons daarbij helpen.