Onmacht en onwil

Juist wat ik schreef in mijn vorige blog ‘Theoloog met stoornis’ deed mij weer terugdenken aan de regiodag van Stichting Koinonia. Daar sprak Hans Groeneboer over de kracht en de onmacht van de kerk. Daarbij ging het ook over de kracht en de onmacht van mensen, christenen.

Juist dat element van ‘onmacht’ is mij sterk bijgebleven na genoemde regiodag. Er kan bij mensen sprake zijn van onmacht en van onwil. Autisme is zo’n vorm van onmacht. De autist is er mee belast, heeft er niet voor gekozen. Je kunt hem of haar dat ook niet verwijten. Over onwil kun je mensen wel aanspreken. Onwil is (min of meer) een bewuste keuze die omgezet kan worden naar ‘wil’. Daarbij realiseer ik mij dat er ook allerlei dwarsverbanden zijn tussen onmacht en onwil.

Ik denk dat andere vormen van onmacht wel opgelost kunnen worden. Onmacht in de vorm van psychologische blokkades, overlevingsstrategieën, identiteitsproblemen, etc. Onderling en ambtelijk pastoraat zal denk ik ook meer hierop gericht moeten zijn. Daarmee wil ik niet zeggen dat we nu allemaal maar de psycholoog moeten gaan uithangen. Ik denk wel dat de Bijbel (Jezus) voor veel vormen van onmacht een geweldige boodschap heeft en dat de Geest ons kan veranderen, onze onmacht kan verminderen of wegnemen, al dan niet met behulp van professionele hulpverleners.

Reacties

Veel gelezen berichten

Vergeving is goed, maar verzoening is beter

Bevrijd van jezelf

De GKv moet verder met één predikant minder