Kernprobleem is gebrek aan verbondenheid
Toen ik de blog ‘Verbondenheid is hét middel tegen secularisatie’ schreef, viel mij iets op.
• Tim Keller gebruikt de gelijkenis van de verloren zoon om het grootste probleem van de kerk toe te lichten. Het kernprobleem is geestelijke lauwheid en gebrek aan vitaliteit van ‘oudste zonen’ in de kerk. Oudste zonen zijn vervreemd van het vaderhart van God. Ze kennen geen levende verbondenheid met God. [1]
• Maris zegt dat het behoren bij de kerk zijn betekenis verliest als christenen niet een levende verbondenheid kennen met Christus. Het gebruikt daarbij het beeld van de kerk als een lichaam. [2]
• Schaeffer beantwoordt vervolgens de vraag hoe wij de secularisatie in de kerk het hoofd moeten bieden. Het antwoord is: De oplossing voor een geseculariseerde kerk en wereld is God en mens samen, God en mens als bondgenoten. God en mensen horen bij elkaar, zijn met elkaar verbonden (verbond). [3]
De analyse van Schaeffer is feitelijk dezelfde als de opmerking van Maris en de analyse van Tim Keller. Ik vind het zelf opmerkelijk dat ik via drie verschillende wegen (Schaeffer, Maris en Keller) uitkom bij hetzelfde probleem: het kernprobleem is dat we in meer of mindere mate vervreemd zijn van het vaderhart van God. Het gaat om de verbondenheid tussen God en de mens en tussen de mens en God.
Is dat niet het kernprobleem van de kerk (en de wereld) van onze tijd? Het ontbreken of een slecht functionerende verbondenheid tussen God en mensen? Maar is dat niet het kernprobleem van alle tijden, te beginnen bij de zondeval in het paradijs? Als dat het kernprobleem is, moeten we ook daar de oplossing zoeken.
• Tim Keller gebruikt de gelijkenis van de verloren zoon om het grootste probleem van de kerk toe te lichten. Het kernprobleem is geestelijke lauwheid en gebrek aan vitaliteit van ‘oudste zonen’ in de kerk. Oudste zonen zijn vervreemd van het vaderhart van God. Ze kennen geen levende verbondenheid met God. [1]
• Maris zegt dat het behoren bij de kerk zijn betekenis verliest als christenen niet een levende verbondenheid kennen met Christus. Het gebruikt daarbij het beeld van de kerk als een lichaam. [2]
• Schaeffer beantwoordt vervolgens de vraag hoe wij de secularisatie in de kerk het hoofd moeten bieden. Het antwoord is: De oplossing voor een geseculariseerde kerk en wereld is God en mens samen, God en mens als bondgenoten. God en mensen horen bij elkaar, zijn met elkaar verbonden (verbond). [3]
De analyse van Schaeffer is feitelijk dezelfde als de opmerking van Maris en de analyse van Tim Keller. Ik vind het zelf opmerkelijk dat ik via drie verschillende wegen (Schaeffer, Maris en Keller) uitkom bij hetzelfde probleem: het kernprobleem is dat we in meer of mindere mate vervreemd zijn van het vaderhart van God. Het gaat om de verbondenheid tussen God en de mens en tussen de mens en God.
Is dat niet het kernprobleem van de kerk (en de wereld) van onze tijd? Het ontbreken of een slecht functionerende verbondenheid tussen God en mensen? Maar is dat niet het kernprobleem van alle tijden, te beginnen bij de zondeval in het paradijs? Als dat het kernprobleem is, moeten we ook daar de oplossing zoeken.
"...daar de oplossing zoeken" Van harte mee eens! Dat impliceert dat we over onze verbondenheid met God moet nadenken, er aan moeten werken. Rust zoeken? Eerlijk zijn over dat de kwetsuur, waarop de "pleister" Jezus, alle oplossing zou zijn - niet een pleister behoeft, maar verzorging en nabijheid van Hem. Dat vraagt toewijding, 24 uur per dag, 7 dagen per week. Mogen zijn van Wie je bent! Ook met de pijn die dat met zich mee brengt. Verbondenheid met elkaar? Als wij inderdaad onze aandacht met name voor onszelf houden, dan gaan we uiteindelijk elkaar missen, vervreemden we paradoxaal van onszelf en daarmee misschien ook wel van God zelf...
BeantwoordenVerwijderenInspirerende en bij-de-lurven-grijpende blogs schrijf je, Arjan. Dank je wel!