Arjan's blog

Ik ben deze week begonnen met het lezen van het evangelie van Johannes. Ik had Lucas uit en het volgende bijbelboek is Johannes. Ook kan ik geen genoeg krijgen van het lezen van de evangeliën. Vooral in Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes kom ik in de meest pure vorm de grootheid van God tegen. Ik geloof niet in een abstracte God, nee God werd werkelijkheid hier op aarde. God kreeg een gezicht in Jezus Christus. Hij werd mens. En wat voor een mens! Vol van goedheid en waarheid. Superlatieven schieten te kort om die mens te beschrijven. In één woord: Hij is een grootheid, dé Grootheid. Hij is God. Maar, wat betekent dat voor mij? Uit zijn overvloed aan goedheid overstelpt Jezus mij met zijn goedheid. Bakken met genade giet Jezus uit over mij en anderen. Niet één keer, maar steeds weer. Zijn overvloed mag zo mijn overvloed worden. Ook bij mij neemt Christus de zonde weg. Ook voor mij is hij het lam van God. Zo werd ik kind van God. Ik als mensenkind mag samen met de Mensenzoon zoon van

In de m’n vorige blog schreef ik, dat er een wereld van verschil bestaat tussen religie en relatie. Hoe werken deze verschillen uit in het leven van een oudste (religie) en jongste (relatie) zoon? Tim Keller schrijft daar in zijn boek ‘In alle redelijkheid’ het volgende over. Motivatie : “Waar de moralist (AG: oudste zoon) gedwongen wordt tot gehoorzaamheid, gedreven door angst voor afwijzing, omhelst de christen (AG: jongste zoon) de gehoorzaamheid, gedreven door een verlangen om te behagen en te lijken op degene (AG: Jezus Christus) die zijn leven voor ons gaf. Het voornaamste verschil is het verschil in motivatie.” Identiteit en kijk op jezelf : “Als je er binnen een religieus raamwerk in slaagt volgens de door jou gekozen religieuze standaards te leven, ga je je superieur voelen ten opzichte van degenen die het ware pad niet volgen. Als het je niet lukt volgens je standaards te leven, raak je vervuld van afschuw over jezelf.” Het evangelie echter biedt middelen om een unieke ident

Ik wil naar aanleiding van mijn vorige blogs nog wat nadenken over de vraag: Wat is nu het grote, meest kenmerkende verschil tussen religie en relatie (evangelie)? Religie staat voor “redding door morele inspanning”. Volgens Keller werkt religie vanuit het principe “Ik gehoorzaam, daarom word ik door God geaccepteerd”. God accepteert je vanwege menselijke prestaties. De oudste zoon beschouwde zichzelf als een ‘rechtvaardige’: “nooit ben ik u ongehoorzaam geweest (…).” Relatie of evangelie staat voor “redding door genade”. Evangelie werkt volgens het principe “Ik word door God geaccepteerd door wat Christus heeft gedaan, daarom gehoorzaam ik”. God accepteert je om wat Jezus heeft gedaan. De jongste zoon zag zichzelf als een ‘zondaar’: “Vader (…) ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u (…).” Er is een wereld van verschil tussen religie en relatie. De jongste zoon vraagt om genade, de oudste niet. Maar een christen zal toch niet beweren, dat genade niet nodig is? Nee, christenen wete

Sommigen zeggen, dat de groep van ‘oudste zonen’ in de kerk (heel) groot is. Een grote groep van christenen die een religie-geloof hebben. Maar klopt die bewering wel? Keller zegt daarover, dat ‘religie’ de standaardtoestand van het menselijk hart is. “Je computer werkt in de standaardmodus, default mode, zolang je niet welbewust iets anders aangeeft.” Hij schrijft, dat zelfs nadat je door het evangelie bent bekeerd, je hart toch weer andere principes zal gaan volgens, als je het niet welbewust en herhaaldelijk in de evangeliemodus zet. Anders gezegd: “Gewoontegetrouw en instinctief zoeken we onze rechtvaardiging, hoop, zin en zekerheid niet bij God en zijn genade, maar elders. We geloven het evangelie op een bepaald niveau, maar op diepere niveaus niet. Goedkeuring door mensen, succes in je werk, macht en invloed, familie en groepsidentiteit – ze wekken in ons hart een ‘functioneel vertrouwen’ en komen zo in de plaats van wat Christus heeft gedaan.” Ja, de groep van christenen met e

Vraag je je wel eens af hoe je gelooft? Hoe je verhouding met God er voor staat? Is je geloof een religie (geloof, godsdienst) of een relatie ? Deze twee manieren van geloven vinden we in de Bijbel op allerlei plaatsen terug. O.a. in gelijkenissen zoals die van de farizeeër en de tollenaar in Lucas 18 en de gelijkenis van de verloren zonen in Lucas 15 . De farizeeër heeft genoeg aan zijn geloof, zijn religie , terwijl het bij de tollenaar gaat om een relatie . Om een geloof van liefde en vriendschap met God. Om een geloof, waarin de tollenaar zijn plaats kent, als een zondaar die Gods genade nodig heeft. Als een verloren zoon, die in liefde wordt aangenomen. De farizeeër is bijzonder ingenomen met zichzelf en hij heeft Gods genade niet nodig. De tollenaar begrijpt dat genade hét verschil maakt in zijn leven. In Tim Keller's boek ‘ In alle redelijkheid ’ staat dat “mensen niet alleen geschapen zijn om slechts op de ene of algemene manier in God te geloven (AG: religie ), maar om

Als een iemand zich voor de tweede keer laat dopen, stelt de kerk deze broer (of zus) voor de keus: óf berouw óf je plaatst jezelf met de tweede doop buiten de kerk. Dat jezelf met een tweede doop buiten de kerk plaatsen, noemen we ‘onttrekking metterdaad’. Begrijpen we wat hier bedoeld wordt? Ik heb daar sterk mijn twijfels bij. In ieder geval duurde het bij mij wel eventjes voordat ik het werkelijk begreep. Ik verkeer daarmee in goed gezelschap: ds. Roel Sietsma schrijft in de Reformatie [1] dat zijn collega Voorberg nog steeds niet bewezen of duidelijk gemaakt heeft waarom een tweede doop gelijkstaat met een feitelijke onttrekking aan de kerk. Dit nadat Voorberg vier artikelen over ‘Hoe erg is herdoop?’ schreef in diezelfde Reformatie. Maar, hoe zit dat nou met die ‘onttrekking metterdaad’? De redenering is als volgt. De doop is een inlijvingsteken. De doop is vergelijkbaar met, staat voor de adoptiepapieren waarmee bezegeld wordt, dat je als geadopteerd kind bent aangenomen in het

Reinier Sonneveld schrijft in ‘het goede leven’ ook over veroordelen en wel in hoofdstuk 4 - status. Hij schrijft dat het streven naar status (imago, aanzien) er diep bij mensen inzit. Je status kan worden afgemeten aan je dikke auto, je schitterend huis, je succesvolle carrière, je bijzondere baan, etc. Vervolgens stelt Reinier de vraag: “Wat doen we als wij minder status hebben dan anderen?” Hij ziet drie mogelijke oplossingen: 1. Als je volgens het ene ideaal geen hoge status bereikt, spring je naar een ideaal waarbij het wel lukt. 2. Je kunt de strijd min of meer opgeven. Je relativeert gewoon alles. 3. Je maakt een scheiding tussen wie je bent (identiteit) en je daden (gedrag). Reinier kiest voor de derde oplossing en zegt dat Jezus Christus ons daarin is voorgegaan. Jezus legde de status die hij had af. “Bij Jezus zie ik voor het eerst een mens die wel degelijk idealen heeft (…) maar bij hem zijn er geen losers. Hij lijkt los te leven van status, (…).” Jezus kon zonder jaloezie

In ‘ De woestijn zal bloeien ’ schrijft Henri Nouwen o.a. over de relatie tussen dicht bij mensen komen en oordelen. Over dit onderwerp schreef ik al eerder de blog ‘ Oordeel niet ’. Toen ik Nouwen las, moest ik hier weer aan terugdenken. Hij schrijft dat mededogen (medelijden) nooit kan samengaan met oordelen, “want oordelen schept afstand, onderscheid, en dat verhindert ons om werkelijk bij de ander te zijn”. Dus dicht bij mensen komen, een relatie op zielsniveau kan niet samengaan met oordelen. Volgens Nouwen is het pastoraat, onze omgang met anderen, doortrokken met oordelen. “Vaak geheel onbewust delen we onze mensen in in zeer goed, goed, neutraal, slecht en zeer slecht.” Of om een andere indeling te gebruiken: in degelijk (?) gereformeerd, gereformeerd en evangelisch. “Deze beoordeling heeft grote invloed op ons pastoraat (…). Voor we het weten trappen we in de val van de self-fulfilling prophecy.” Degenen van wie wij denken dat ze tot een bepaalde categorie behoren, behandelen

De Bruijne schrijft in de Reformatie [1] over de vraag wat gereformeerd is. “Bij ‘gereformeerd’ denken we vrijwel direct aan de Bijbel en de gereformeerde belijdenisgeschriften. Gereformeerd ben je wanneer je daaraan trouw bent. (…) Dit is zeker typerend voor het ‘gereformeerde’. Toch viel het mij op dat het hart van die aanduiding dieper klopt.” “’Gereformeerd’ betekent in het licht van de Bijbel én van de geschiedenis van de Reformatie eerst iets anders. Het duidt een beweging aan van correctie, vernieuwing en groei. Kerk en christenen gaan op weg vanuit Christus en tegelijk naar Christus, zoals Efeziërs 4 dat zo diep zegt. (…) Overal waar je die ‘reformerende’ beweging opmerkt, sta je voor de dynamiek van het ‘gereformeerde’.” “Echt gereformeerd ben je niet als je anderen alleen maar formeel en star weet af te meten aan de eigen gereformeerde standaard. Zo’n reformerende beweging bij anderen (AG: De Bruijne doelt hierbij vooral op andere kerkgenootschappen) moet je om Christus’ wi