Geaccepteerd en tegelijk zondig

Ik schreef eerder over de vraag die J.I. Packer in het boek ´Groeien in Christus´ stelt bij de bede ‘vergeef ons onze schulden’. Het gaat om de volgende vraag: “Als de dood van Christus alle zonden verzoend heeft, die van het verleden, het heden en de toekomst, (en dat is ook zo) en als Gods uitspraak die de gelovigen rechtvaardigde (‘Ik aanvaard je als gerechtvaardigde om Jezus wil’) voor eeuwig geldig is (en dat is het ook), waarom moeten christenen dan hun dagelijkse zonden bij God brengen?”

Ik wil het antwoord van Packer op deze vraag ook graag doorgeven: “Het antwoord ligt in het onderscheid tussen God als Rechter en God als Vader en tussen de gerechtvaardigde zondaar zijn en de aangenomen zoon zijn. Het Gebed des Heren is het gebed voor de familie, waarin Gods aangenomen kinderen hun Vader aanspreken. Hoewel hun dagelijkse gebreken hun rechtvaardiging niet ongedaan maken, kan het toch niet goed zijn tussen hen en hun Vader totdat zij ‘sorry’ hebben gezegd en Hem gevraagd hebben hun fouten over het hoofd te zien.”

Als ik Packer goed begrijp zegt hij dat ik als aangenomen (geadopteerd) kind van God het ‘Onze Vader’ bid. De zonden (schulden) die ik gedaan heb, maken mijn positie, mijn identiteit van aangenomen kind niet ongedaan. Mijn positie als geadopteerd kind staat als het ware niet ter discussie door mijn zonden. Ik ben geaccepteerd in Christus. Ik kan niets toevoegen aan én niets afdoen van mijn identiteit als kind van God. En tegelijk zondig ik als geadopteerd kind. Voor die zonden bid ik ‘vergeef ons onze schulden’. Deze bede bidden we dus niet om zo weer hersteld te worden in ons kind-zijn van God. De bede ‘vergeef ons onze schulden’ bid je juist als aangenomen kind van God. In de Vader-kind relatie gaat er (vanuit de mens gezien) het nodige fout (zonden) en daarom zeggen we ‘sorry’ tegen Vader.