Zijn zoals Adam

Ik ben ‘Adam – een vriendschap’ van Henri Nouwen aan het lezen. Wat een ontroerend boek. Henri ging werken in de Arkgemeenschap van geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Daar wordt hij geconfronteerd met het kwetsbare in de vorm van gehandicapten mensen (vooral in de persoon van Adam), maar ook met het liefdevolle van de Daybreak-gemeenschap.

Juist daar, in die veilige en vriendelijke omgeving brokkelde de verdedigingsmechanismen die Henri rond zijn innerlijke handicaps had opgetrokken af. ‘In dit klimaat van liefdevolle zorg, waar competitie en individuele prestatie geen druk op mij legden leerde ik mijzelf kennen als een heel onzekere, afhankelijke en kwetsbare persoon.’

Henri belandde in een crisis. Hij werd ‘opgenomen’ en daar leerde hij om te luisteren naar een innerlijke stem die zachtjes zei: ‘Je bent mijn kind. Ik hou van je, mijn hart gaat naar je uit.’ “Heel lang bleef ik die stem wantrouwen. Ik zei alsmaar tegen mezelf: ‘Dat is niet waar. Ik weet hoe ’t zit. Er is niets in mij dat het de moeite waard maakt om van mij te houden.’ Gelukkig had ik begeleiders die me bleven stimuleren om naar die stem te luisteren en zo kon die stem sterker gaan klinken. Toen ik eenmaal de stem kon vertrouwen was ik klaar voor de terugkeer naar Daybreak om mijn leven daar te hervatten.”

Hoeveel mensen zijn er niet die net zoals Henri last hebben van innerlijke handicaps met bijbehorende verdedigingsmechanismen. Hoeveel mensen zijn er niet die net zoals Henri zielsgraag willen horen: ‘Je bent mij kind, ik hou van je, mijn hart gaat naar je uit.’