Randkerkelijk tegen wil en dank

Ik sprak laatst een zuster van onze kerkelijke gemeente. We informeerden bij elkaar naar ons geestelijk welzijn. Het gemeentelid gaf aan zich steeds meer een randkerkelijke te voelen. Dat verbaasde mij omdat zij trouw de kerkdiensten bezoekt, tot voor kort actief deelnam aan commissie(s), aanwezig is op gemeentevergaderingen, de kerk lief heeft, etc. Hoe kan zij zich dan randkerkelijk voelen?

Maar wat is een randkerkelijke eigenlijk? Dat is iemand die zich aan de rand of de marge van de kerk ophoudt, de kerkdiensten en vergaderingen niet of nauwelijks bezoekt, niet deelneemt aan kerkelijke activiteiten, etc. Ik denk dat de zuster vooral dit bedoelde: dat ze zich steeds meer terugtrekt naar de rand van de kerk. Weg uit het centrum van de kerk. Maar waarom? Het predicaat ‘randkerkelijke’ past helemaal niet bij haar. Zij, ik en anderen zijn randkerkelijke tegen wil en dank.

Nu is daar terecht tegen in te brengen, dat het je terugtrekken naar de rand van de kerk een keuze is. Je wil speelt een rol in die terugtrekkende beweging. Maar anderzijds kun je met zoveel demotivatoren in de gemeente te maken krijgen, dat je op adem moet komen in de betrekkelijke rust aan de rand van de kerk. Mensen zoeken de rand op vanwege alles wat ze hebben meegemaakt in het centrum van de gemeente. Ze zijn teleurgesteld. Ze zijn moe. Brede randen en een smal centrum in de kerk zijn symptomen van een zieke gemeente. Juist bij randkerkelijke-tegen-wil-en-dank kan een gemeente ontdekken welke blokkades er zijn in de gemeenschap en welke krachten er werken. Zij houden de gemeente een spiegel voor (Anselm Grün).

Reacties

  1. "Randkerkelijk" is natuurlijk een vreselijk woord:
    * of je voelt je zelf in die positie door allerlei omstandigheden
    * of anderen geven je die titel mee en plaatsen je ongewild in die positie (vaak zonder dat je het weet omdat het je niet wordt verteld).

    In allebei de situaties natuurlijk niet prettig en niet de bedoeling van het gemeente zijn.

    Het is wel zo dat "rand christenen" niet bestaan. Je bent of Christen of je bent het niet. Denk aan de misdadigers aan het kruis naast Jezus op Golgotha (voor en tegen Jezus).

    Wat drijft de "smalle kern" en wat drijft de "brede rand"? Als voor beide het antwoord is: Jezus - dan komt het goed. Zo niet dan is het tijd om te komen tot stille tijd, bezinning, zelfreflectie en verootmoediging.

    Verbonden met Christus is het fundament. Haal daar de troost en kracht uit in de tijd dat je je zelf "randkerkelijk" noemt/voelt.

    Leendert

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Arjan,

    Randkerkelijk zijn door teleurstelling.
    Ik denk soms door eigen keuzes, maar soms ook ongezien gedwongen.

    en met ongezien bedoel ik dan dat het niet door anderen wordt opgemerkt.

    Toevallig heb ik gisteren ook een blog geplaatst over teleurstellingen.

    Ik kan me soms best goed voorstellen dat mensen zich naar de "rand" begeven.
    Je gaat bijvoorbeeld door een moeilijke periode, en wordt voor je gevoel niet opgevangen door je gemeente zoals het misschien wel hoort.

    Overigens, wat is de rand?
    Is dat een grens met een andere gemeente?
    Of de rand van het geloof, 2 grote verschillen.

    Groeten Gertjan

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Gertjan,

    Bedankt voor je reactie. Ik heb je blog gelezen: mooi.

    Wat ik onder ‘de rand’ versta, heb ik in mijn blog proberen aan te geven. Dit type ‘randkerkelijke’ trekt zich terug uit het centrum van de gemeente. Zij maken veelal geen deel uit van commissies, gemeentevergaderingen en/of kerkdiensten worden niet meer zo trouw bezocht, zij participeren niet in besluitvormingsprocessen omdat ze vaak ook de nodige allergieën hebben ontwikkeld richting de kerkenraad, etc.

    Leendert geeft terecht aan dat er een verschil is tussen een ‘randkerkelijke’ en leven aan de rand van het geloof. De positie waar je je bevindt in de gemeente (aan de rand of in het centrum van de gemeente) zegt niets over je geloof. Zo zijn er ‘randkerkelijke’ die als voorbeeld zouden kunnen dienen voor gemeenteleden die zich in het centrum van de gemeente ophouden. Andersom geldt dat natuurlijk ook.

    Groeten Arjan

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mmmm hot item, ook ik heb een paar weken terug geblogd over dit onderwerp nav een blog van Nico-Dirk van Loo: http://www.nicodirkvanloo.nl/vrijgemaking-vrijhavens-en-veren/

    Nico-Dirk schrijft:
    “De kerkgemeenschap waar ik toe behoor en die me al 20 jaar in woorden uitnodigt om betrokken te zijn, diezelfde gemeenschap laat al die 20 jaar uit haar daden steeds weer blijken dat er voor mij kennelijk geen plek is. De gemeenschap die zich, terecht, gemeenschap van het Koninkrijk noemt, meent dat voor dit Koningskind geen plek is: Mijn charismata zijn ongewenst.”

    Randkerkelijk: omdat wat je komt brengen in een gemeente op zich wel gezien wordt, maar niet geaccepteerd. Of niet gezien worden als door God gegeven gaven: charismata, maar als persoonlijke 'hobby'.

    Heftig, maar ook heel herkenbaar.

    Leonie

    BeantwoordenVerwijderen
  5. beste Arjan,
    Zou je over dit thema een keer willen komen praten op Groot Nieuws Radio?
    via de link kan je mij een bericht sturen om hierover te praten.
    mvrgr. Tjitske Volkerink
    presentator Heilige Huisjes

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Veel gelezen berichten

Vergeving is goed, maar verzoening is beter

Bevrijd van jezelf

De GKv moet verder met één predikant minder