Communicatie: acceptatie óf afwijzing

De afgelopen maanden maakte ik een cursusdag over ‘communicatie’ mee. De dag had als doel je bewust te worden van en je te trainen in communicatievaardigheden. Het was een boeiende dag waarvan ik veel geleerd heb. Vooral aan het volgende denk ik nog regelmatig terug: communicatie is óf aanvaarding / acceptatie óf afwijzing. Met ons spreken drukken wij aanvaarding óf afwijzing uit. Wat zal het een zegen zijn als wij ons hiervan wat meer bewust zouden worden en dit zouden toepassen in ons spreken.

Wat zou het heilzaam zijn als ouders in de terechtwijzing van hun kinderen aanvaarding meegeven. Wat zou het constructief zijn als mannen en vrouwen in hun relatie acceptatie aan elkaar doorgeven. Wat zou het goed zijn als in de kerk (pastorale) gesprekken gekenmerkt worden door onderlinge aanvaarding en acceptatie in plaats van afwijzing.

Ik snap nu ook beter dat Henry Cloud waarheid zonder genade (of liefde) veroordeling noemt. Het spreken van waarheid zonder aanvaarding (zonder genade of liefde) betekent veroordeling. Juist genade en liefde hebben alles te maken met aanvaarding en acceptatie. Juist het aanvaarden van de ander leidt tot onderlinge verbondenheid. Het spreken van waarheid zonder dat daarin (in de toonzetting, in de bedoeling, in de manier waarop) liefde, aanvaarding tot uitdrukking wordt gebracht, leidt tot onverbondenheid, scheiding, eenzaamheid.

Is dat niet de reden dat in de bijbel waarheid en liefde nadrukkelijk aan elkaar verbonden zijn (1 Korintiërs 13)? Ons spreken (o.a. van waarheid) moet gecombineerd zijn met acceptatie en aanvaarding van de ander. Jezus is waarheid én liefde. Willen wij op Jezus lijken (en wie wil dat niet), dan brengen wij beide aspecten tot uitdrukking. Het (in je spreken) gaan voor (bijbelse) waarheid zonder daarbij oog te hebben voor acceptatie van de ander, is in Gods ogen waardeloos.