Crisisbesef

In de Reformatie van 24 augustus jl. (nr. 22) vertelt ds. Klaas van den Geest over de door hem gevolgde Master Missionaire Gemeente. Van den Geest zegt in dat interview o.a. het volgende: “’Ik denk echt dat de kerk in haar huidige vorm bezig is met een proces van innerlijke en geestelijke uitholling. Veel jongeren ervaren geen innerlijke band meer met het kerk-instituut en de burgerlijke cultuur in de kerk. Er is gebrek aan crisisbesef. Van de jongeren die belijdenis doen, staat binnen een paar jaar een aantal buiten de kerk. Dus ja: het roer moet om. Mijn studie heeft alleen maar mijn urgentiebesef versterkt.’”

Dat gebrek aan of afwezigheid van crisisbesef noemt Van den Geest ook al eerder in het interview. Hij heeft het daarbij over de gemeente waarvan hij voorganger is. Hij noemt hier m.i. een terecht aandachtspunt. Ook in de gemeente waarvan ik lid ben, is er sprake van een (flinke) crisis. De feiten liegen er niet om. Daarbij realiseer ik mij dat feiten verschillend uitgelegd kunnen worden. Toch merk ik dat er (veel?) gemeenteleden zijn, die helemaal geen crisis ervaren. In onze gemeente is er ook sprake van een gebrek aan crisisbesef.

Een crisis is zeker niet wereldschokkend of problematisch. Een crisis kan juist heel reinigend, gezondmakend werken. Een crisis kan wel een groot probleem worden, als deze ontkend of niet onderkend wordt. Normaliter resulteert zo’n ontkenning of het niet onderkennen van een crisis in een nog grotere crisis. Op een gegeven moment duurt een crisis te lang en heeft deze te diepe sporen getrokken om nog (menselijkerwijs gesproken) bezworen te kunnen worden.