Kerken en discipelschap

Ds. Jacob Glas schreef in De Reformatie (nr. 23 – 2012) de column ‘Leerlingen maken’. Glas zegt daar o.a. het volgende: “De omschrijving ‘leerlingen maken’ danken we aan Jezus. Hij gaf zijn eigen leerlingen deze taak, maar beperkte die niet tot de eerste generatie. (…) Mensen moeten zich in vertrouwen aan Jezus overgeven en zich aansluiten bij deze gemeente. Maar dan begint een levenslang proces van discipelschap waarin de ene gelovige de ander in het volgen van Christus ten voorbeeld is.”

Deze column trok mijn aandacht, omdat ik het boek ‘Gods geheime plan’ van Dallas Willard aan het doorwerken ben. Dit boek gaat ook over leerlingen zijn, leerlingen maken, over discipelschap. Willard zegt zelf over dit boek: “In dit derde boek wordt het leerlingschap van Jezus voorgesteld als de kern van het evangelie.”

Maar, als discipelschap de kern van het evangelie is, welke plaats geven kerken dan aan discipelschap? Glas zegt er dit over: “Kerken zijn over het algemeen bijzonder slordig in het ‘discipelen’ van mensen. Men kiest vooral de weg van de informatievoorziening. De preek op zondag. De Bijbelstudie in kleinere verbanden. Het Woord moet het doen! Maar waarom doet het Woord dan zo weinig? Waarom luistert men elke week naar een of twee preken maar blijft de innerlijke bekering en verandering uit?”

Dallas Willard bevestigt de opmerking van Glas. In zijn hiervoor genoemde boek zegt hij o.a. het volgende daarover. Het onderwijsprogramma om te worden als Christus’ is geen kwestie van het verzamelen of overbrengen van informatie. Niet dat die informatie niet van wezenlijk belang zou zijn (het tegendeel is waar). Het onderwijsprogramma moet er voor zorgen dat alle dingen die ze al hebben gehoord, ook daadwerkelijk gaan geloven. Onze taak ten opzichte van onszelf en anderen is dat we de juiste antwoorden omzetten in vanzelfsprekende reacties op situaties uit het echte leven.