Bezoek je je eigen kerkdiensten?

-

Zoals gezegd startte onze gemeente met het gemeenteproject ‘Thuis in Gods huis’. Dag 6 uit het boekje gaat over de kerkdienst. “Zie Christus in het midden staan, dan ben je beter voorgesorteerd om een kerkdienst te beleven zoals God die bedoelt.” In de eredienst trekt Christus je bij je in-je-zelf-gekeerdheid vandaan naar zijn confronterende liefde.

Het thema van dag 6 (eredienst, prediking) houdt mij bezig. Broers en zussen uit onze gemeente gaan met een zeker regelmatig naar andere erediensten en verzuimen daarmee hun eigen kerkdiensten. Ik weet wel, dat ook in die andere erediensten het heel goed mogelijk is dat ze voluit het Evangelie horen. Maar ik (en anderen) mis ze op dat moment wel in de zin van dat onderlinge verbondenheid dan niet handen en voeten gegeven kan worden. Broers en zussen hebben dit ‘geestelijk bijtanken’ blijkbaar nodig, omdat ze iets missen in de prediking in onze gemeente. Het zijn broers en zussen die hongeren naar de rijkdom van het Evangelie en de liefde van Christus en die blijkbaar niet (altijd) aantreffen in hun eigen gemeente. Kinderen worden zo helaas al vroeg bijgebracht dat het blijkbaar niet zo veel uitmaakt waar je welke erediensten bijwoont.

Hoe gaan we dit ooit oplossen? Ze een norm voorhouden (je wordt geacht twee keer per zondag de eigen kerkdiensten te bezoeken)? Het kan zo hopeloos eenzijdig zijn en leiden tot wetticisme om zo te reageren op ‘shopgedrag’. Waarom kruipen we niet in de huid van de ander en proberen we te begrijpen wat hem of haar drijft? Waarom, waarom is er geen gesprek van hart tot hart mogelijk? Zo’n gesprek kan corrigerend naar twee kanten uitwerken. Vanzelfsprekend moeten beiden zich dan wel willen laten corrigeren. Er zijn soms wel gesprekken, maar veelal niet vanuit de huid van die ander en van hart tot hart. Gesprekken waarin we elkaar (beleefd) aanhoren, ieder licht zijn/haar mening toe en daarna gaan we over tot de orde van de (zon)dag. Waarom PRATEN we over dit soort zaken zo weinig met elkaar en trekken we gewoon ons spoor alsof er niets aan de hand is? WAAROM? Het is toch zeker iets wat je van geestelijke leidslieden in de kerk mag verwachten, dat daar het gesprek over gevoerd wordt? En we mogen het toch ook verwachten van (mondige) gemeenteleden?

Reacties

Een reactie posten

Veel gelezen berichten

Vergeving is goed, maar verzoening is beter

-
Afbeelding
Cloud / Townsend maken in hun boek ‘Grenzen’ een onderscheid tussen vergeving en verzoening. Vergeving heeft te maken met een schuld uit het verleden. ‘Vergeving is iets dat we doen met ons hart; we zetten de ander vrij van een schuld die hij naar ons toe heeft. Degene die mij iets schuldig is, hoeft mij niet om vergeving te vragen. Het is een werk van genade in mijn hart.’ Voor vergeving is slechts één partij nodig: ikzelf. Met vergeving bereik je niet altijd verzoening. Voor verzoening heb je twee mensen nodig (slachtoffer én dader). Je kunt verzoening aanbieden, maar het hangt er wel vanaf of de ander (dader) zijn houding erkent, berouw toont. Verzoening heeft met de toekomst te maken. Als iemand berouwt getoond heeft en vertrouwen bewezen is, dan kan iemand weer worden ‘binnengelaten’. ‘Vergeving verschaft mij grenzen omdat ik de scherpe angel van de persoon die mij zo heeft gekwetst verwijder. Als ik niet-vergevingsgezind ben, ben ik nog steeds gebonden aan een verni
Meer lezen

Bevrijd van jezelf

-
Afbeelding
Er is in Nederland opnieuw een boek van Tim Keller verschenen: ‘Bevrijd van je zelf’ met als ondertitel ‘De weg naar echte christelijke blijdschap’. Weliswaar een klein boekje (42 pagina’s), maar wel met een ‘grootse’ inhoud. Het boekje geeft een uitwerking van 1 Korintiers3  : 21 – 4 :7 . Volgens Keller wordt in dit tekstgedeelte een benadering van ons zelfbeeld, van ons eigen ik en van de manier waarop we naar onszelf kijken gegeven, die absoluut anders is dan zowel de traditionele als de (post)moderne benadering. In hoofdstuk 1 schetst Keller de natuurlijke toestand van het menselijke ego. Het menselijke ego is leeg : normaal gesproken bouwt het menselijke ego op iets buiten God. Het ego doet pijn , doet zeer. Het ego trekt voortdurend de aandacht. Het zorgt er voortdurend voor dat we nadenken over ons uiterlijk en de manier waarop we behandeld worden. Het ego is druk met vooral de volgende twee dingen: vergelijken en opscheppen. En als laatste is het ego ook breekbaar . Br
Meer lezen

De GKv moet verder met één predikant minder

-
In het ND van 19 november (‘ Predikant uit ambt na moeite met leer ’) las ik, dat Ton de Ruiter op eigen verzoek is ontheven uit zijn ambt van predikant. Eigenlijk las ik eerst de weblog van Jos Douma. Jos maakt op zijn blog melding van het genoemde artikel uit het ND. Het gaat mij hier om de weblog van woensdag 19 november van Jos. Op de blog schrijft hij in verband met het ontheffingsverzoek m.i. belangrijke zaken. Ik stel voor: lees de blog van Jos eens door. Om hier al iets van de blog van Jos te noemen: Jos memoreert de volhardende aandacht die Ton de Ruiter vestigde op de lauwheid in de kerken, de geesteloosheid die vaak heerst, de geest van gearriveerdheid die rondwaart, de gebrekkige uitstraling van plaatselijke kerken van Jezus. “En daarin hoor ik een profetisch geluid waar wij niet aan voorbij mogen gaan. Hoe zit het met onze gehoorzaamheid aan het gebod van Christus dat ons door Paulus wordt aangereikt in Romeinen 12 vers 11 ?”. Mooi, dat Jos zo de avond begonnen is: met mo
Meer lezen