Arjan's blog

Ik vind het hele boek Energie van de Geest van Philip Troost mooi, maar bepaalde hoofdstukken triggeren mij meer dan anderen. Hoofdstuk 6 is zo’n hoofdstuk dat mij extra raakt. Dit hoofdstuk heeft als titel meegekregen: Zoekgeloof | energie, Geest en waarheid . Philip zelf geeft deze heel korte samenvatting over dit hoofdstuk: ‘In hoofdstuk 6 ga ik op zoek naar de ontsnapping uit het dilemma van aan de ene kant intimidatie in naam van de waarheid en aan de andere kant vrijblijvendheid, vanuit de aanname dat dé waarheid niet bestaat.’ De onderdelen die ik het belangrijkst vond uit dit hoofdstuk heb ik hieronder op een rijtje gezet. Contradictie of paradox Philip schetst aan het begin van het hoofdstuk direct al de beide uitersten: waarheid heeft iets absoluuts, ‘altijd geldend voor alles en iedereen’. ‘Of het woord ‘waarheid’ is van elke algemene geldigheid beroofd’ en zo heeft ‘ieder zijn eigen waarheid’. Waarheid is absoluut (objectief) of relatief (subjectief). Philip ki...

Ik schreef al eerder over de recensie ‘ Is diversiteit in de kerk altijd goed? ’ van Hans Schaeffer. In dit artikel schrijft Schaeffer dat de waarheidsvraag altijd gesteld moet worden in de vorm van een vraag: lees ik de Bijbel goed, als ik meen dat zus of zo niet juist is? Dit doet mij sterk denken aan wat Dallas Willard in zijn boek ‘ Gods geheime plan ’ schrijft over ‘het verzoek als hart van gemeenschap’. Hij schrijft dit naar aanleiding van Mat. 7 : 7 – 11 . Ik schreef eerder dat van iets zeggen dat het dé waarheid is, gemakkelijk een manier kan zijn om je eigen gelijk af te dwingen. Jouw waarheid verhef je daarmee tot dé waarheid: eind van alle tegenspraak. Je forceert daarmee als het ware je eigen gelijk bij anderen. Zo met de waarheid omgaan, leidt niet tot verbondenheid. Het stellen van de waarheidsvraag in de vorm van een vraag heeft een heel andere werking. Willard schrijft er dit over: “Omdat ik ze niet langer probeer te forceren , wordt zuivere communicatie, ...

In het ND van vandaag staat een recensie van het boek: Mijn gelijk en ons geluk van Piet Schelling. De recensie heeft de titel ‘ Is diversiteit in de kerk altijd goed? ’ en is geschreven door Hans Schaeffer. Schaeffer vat het boekje zo samen: “In veel verschillende bewoordingen klinkt zo het refrein in dit boekje: praat met elkaar, veroordeel elkaar niet.” Ook zegt Schaeffer dit: “De diepste reden en motivatie om diversiteit te accepteren ligt voor de auteur in de stelling: diversiteit is goed. Moeilijk misschien, omdat je zelf iets anders vindt of beleeft, maar desondanks: goed.” Het boekje, ik heb het nog niet gelezen, kan vanwege deze samenvatting al op mijn sympathie rekenen. Praat met elkaar: ga met elkaar de dialoog aan, want een dialoog aangaan betekent het aangaan van de verbinding (verbondenheid). En veroordeel elkaar niet. Veroordeling leidt tot scheiding, is destructief. En inderdaad: diversiteit is goed. Verschillen horen bij de schepping. Schaeffer mis...

De afgelopen maanden maakte ik een cursusdag over ‘communicatie’ mee. De dag had als doel je bewust te worden van en je te trainen in communicatievaardigheden. Het was een boeiende dag waarvan ik veel geleerd heb. Vooral aan het volgende denk ik nog regelmatig terug: communicatie is óf aanvaarding / acceptatie óf afwijzing . Met ons spreken drukken wij aanvaarding óf afwijzing uit. Wat zal het een zegen zijn als wij ons hiervan wat meer bewust zouden worden en dit zouden toepassen in ons spreken. Wat zou het heilzaam zijn als ouders in de terechtwijzing van hun kinderen aanvaarding meegeven. Wat zou het constructief zijn als mannen en vrouwen in hun relatie acceptatie aan elkaar doorgeven. Wat zou het goed zijn als in de kerk (pastorale) gesprekken gekenmerkt worden door onderlinge aanvaarding en acceptatie in plaats van afwijzing. Ik snap nu ook beter dat Henry Cloud waarheid zonder genade (of liefde) veroordeling noemt. Het spreken van waarheid zonder aanvaarding (zonder g...

Ik hoor soms mensen zeggen dat ze dé  bijbelse waarheid (moeten) verdedigen. Op moeten komen voor de waarheid zoals die in de bijbel staat. Daar is op zich niets mis mee, maar weten ze wel zeker dat het om de waarheid gaat of is er sprake van hun waarheid? De bijbelse waarheid zoals zij die zien? In de gemeente waarvan ik lid ben, speelt een kwestie waarbij zustergemeentes een heel andere waarheid hanteren dan de gemeente waarvan ik lid ben. Zusterkerken dus die over dezelfde kwestie heel anders denken. Is dat niet een aanwijzing dat er bij ons in deze kwestie te snel gesproken wordt over de waarheid? En dat er sprake kan zijn van de waarheid zoals wij die zien in plaats van de waarheid? Iets het predicaat ‘ de bijbelse waarheid’ meegeven heeft nog een ander effect. Het zet de onderlinge communicatie op scherp. Een dialoog is daarmee nauwelijks meer mogelijk en daarmee de mogelijkheid van verbinding, onderlinge verbondenheid. Iemand zei eens: “ (…) als mens is h...

In mijn vorige blog (‘ Waarheid in het verborgene ’) schreef ik over het boek ‘Waarheid in het verborgene’ van Arthur Katz en Paul Volk. Het boek gaat ook in op het thema ‘waarheid en lijden’. De schrijvers zeggen o.a. dit er over: ‘Het ontvangen van liefde tot de waarheid en van de Geest die ons in alle waarheid leidt, gaat onvermijdelijk gepaard met een zekere mate van lijden (…).’ Desillusie, onzekerheid, vernedering. Het opgeven van goedkeuring en waardering van andere mensen. Het overwinnen van je angst om afgewezen te worden. ‘We willen wanhopig graag voorkomen dat we moeten lijden. En we zullen dat ook tot elke prijs vermijden, we zullen zelfs de waarheid ervoor prijsgeven, tenzij onze liefde voor de waarheid groter is dan onze angst.’ ‘Door nu (…) pijn te vermijden, wordt die later veel heviger. De waarheid komt ons nooit goed uit, en zolang we kiezen voor de gemakkelijkste weg, zullen we nooit in de waarheid wandelen.’’Maar waarachtigheid en oprechtheid moeten altijd d...

Ik las het boek ‘Waarheid in het verborgene’ (The Spirit of Truth) van Arthur Katz en Paul Volk. De auteurs schrijven in de inleiding dat dit boek is bedoeld om  ‘ de eenheid te herstellen tussen het woord en het leven in waarheid, want zonder dat leven is de waarheid koud en dood.’ ‘Waarheden die op een starre manier verkondigd worden, zonder dat ze samengaan met een waarachtig leven, doen afbreuk aan de waarheid.’ Waarheid is meer dan we zeggen. Waarheid moet iets wezen wat we zijn . De waarheid moet geleefd worden, anders is ze niet langer de waarheid. Het boek is een pleidooi voor de hele waarheid. Een pleidooi voor een waarheid die van binnenuit (hart, de Geest) ontstaat en gevoed wordt. Waarheid die uitkomt in gedrag (woorden en daden) en waarachtig zijn (identiteit) horen dus bij elkaar. Daar schreef ik al eens eerder de blog ‘ Jij en Gods genade ’ over. Als we de waarheid beperken tot woorden of het leerstellige deel van ons leven, dan raken we ‘vol innerlijke contr...

Henry Cloud schrijft in zijn boek ‘ 4 stappen naar een sterke identiteit ’ drie ingrediënten voor groei. Groei in de zin van veranderen naar het beeld van God. In het steeds meer lijken op Jezus. De drie ingrediënten zijn: Genade , waarheid en tijd . Genade is het eerste ingrediënt dat nodig is om te groeien naar het beeld van God. ‘Genade is de onverdiende goedheid van God voor mensen.’ ‘Anders gezegd, genade is onvoorwaardelijke liefde en aanvaarding.’ Vanwege God genade voor ons, is er een relatie mogelijk tussen Hem en ons. ‘Het is de soort relatie die de mensheid had met God in het paradijs.’ Liefde, die relatie tussen God en ons is niet grenzeloos. De in zondegevallen mens heeft een richting, structuur nodig. Mensen hebben waarheid nodig. Liefde zonder richting, zonder grenzen, zonder waarheid leidt tot losbandigheid. Waarheid is het tweede ingrediënt dat nodig is om te groeien naar het beeld van God. Cloud noemt in dit verband de wet als voorbeeld. ‘De wet is een blau...

“Maar moeten we dan niet opkomen voor de waarheid, en waarschuwen voor wat afwijkt van Gods weg? Natuurlijk, maar daarover moeten we een gesprek voeren. Begrip voor elkaars beweegredenen ontstaat namelijk nooit door venijnige epistels waarin het ongelijk van onze tegenstanders wordt bewezen. Dat ontstaat alleen door elkaar in de ogen te kijken en elkaar gezamenlijk te herkennen in het horen bij Christus omdat we gered zijn door zijn bloed. Vanuit die herkenning en erkenning is het mogelijk om veel met elkaar te bespreken en ook om elkaar op dingen aan te spreken. Wel degelijk elkaar leren en terechtwijzen dus, maar het sleutelwoord daarbij is de liefde.” [1] Ik vind 1 Korintiërs 13 in dit verband altijd weer ontdekkend. Al kun je alle talen in de wereld spreken, kun je profeteren, doorgrond je alle geheimen, bezit je alle kennis, heb je geloof waarmee je bergen kunt verzetten, als je de liefde niet heb, dan ben je helemaal niets. Je wordt dan vergeleken met een dreunende gong of een s...

In het ND van 22 mei las ik, dat Wilschut geen eindredacteur meer is van het kerkelijke opinieblad Nader Bekeken. “Zowel binnen de redactie van Nader Bekeken als het bestuur van de Stichting Woord en Wereld was de mening naar voren gekomen, dat (…) een iets andere toonzetting (soms) gewenst is, schrijven bestuur en redactie.” In reactie hierop is Wilschut opgestapt als eindredacteur. In het ND van 28 mei lezen we: “Wel was de toonzetting in zijn artikel over Paas de katalysator van brede kritiek binnen redactie en bestuur van Nader Bekeken op de meestal door hem geschreven Kronieken. Die zouden, zo schrijft Wilschut , te kritisch zijn.” Blijkbaar gaat het dus vooral om de toonzetting en de negatiefkritische manier van schrijven. Ik moet ook eerlijk bekennen, dat ik om die reden (negatiefkritische toonzetting) al een poosje geleden afgehaakt ben en de artikelen van Wilschut in Nader Bekeken niet meer las. In De Reformatie [1] staat ook een artikel over dit onderwerp. In dit artikel wo...