Arjan's blog

Ik vroeg mij in de blog Zijn je ouders schuldig? af of ouders op één of andere manier schuldig zijn aan je ziekte, emotionele onvolwassenheid of psychosociale disbalansen. In deze blog sta ik stil bij de vraag of jezelf schuldig bent aan je ziekte. Maté behandelt in zijn boek De mythe van normaal deze vraag.   In hoofdstuk 5 zegt hij daarover dit: “Geen enkel mens is zijn ziekte, en niemand heeft zichzelf een ziekte bezorgd, althans niet in een bewuste, weloverwogen of verwijtbare zin. Ziekte is het resultaat van generaties lang lijden, van sociale omstandigheden, van culturele conditionering, van jeugdtrauma’s, van fysiologische factoren die het gevolg zijn van de spanningen en het emotionele verleden van mensen, en dat alles in wisselwerking met de fysieke en psychologische omgeving van mensen. Ja, vaak is een ziekte een uiting van ingesleten persoonlijkheidskenmerken, maar die persoonlijkheid is niet wie we zijn, net zoals we niet de ziekte zijn waar we door onze persoonlijkheid

Ik las het boek Ongezien opgegroeid van Lindsay C. Gibson. Het boek kreeg als ondertitel mee: herstel na een jeugd met narcistische, afwijzende of afstandelijke ouders . Ik noemde het boek al eerder . In deze blog schrijf ik waar het boek over gaat en wat de bedoeling van de schrijfster is.  Op de eerste pagina schrijft Gibson dit: “In dit boek beschrijf ik hoe emotioneel onvolwassen ouders hun met name emotioneel gevoelige kinderen negatief beïnvloeden, en ik laat je ook zien hoe je jezelf kunt genezen van de pijn en verwarring die ontstaat als je een ouder hebt die je emotionele intimiteit ontzegt.” “Als je de verschillen in emotionele volwassenheid leert kennen, begrijp je ook beter waarom jij je in emotioneel opzicht zo eenzaam kunt voelen, ook al claimen anderen een liefdes- of familierelatie. Ik hoop dat je in dit boek een antwoord vindt op veel van de vragen die je al heel lang hebt, bijvoorbeeld de vraag waarom contact met bepaalde familieleden vaak zo pijnlijk en frustrer

Ik schreef al eerder in een blog over het boek De mythe van normaal – over trauma, ziekte en heling in een toxische maatschappij van Gabor Maté. Het is een bijzonder boek waar veel over te zeggen valt. Ik stel voor: lees het boek! Ik zal slechts over een enkel aspect uit dit boek een blog schrijven. In deze blog over mededogen en pijn.   In hoofdstuk 26 schrijft Maté over principes die aan heling ten grondslag liggen. Principes die helende kwaliteiten vertegenwoordigen die voor veel mensen en nuttig leidraad blijken te zijn. Hij schrijft in dit hoofdstuk ook over mededogen of compassie. Maté heeft “vijf niveaus van mededogen ontdekt die op elkaar voortbouwen en elkaar versterken”. “Samen moedigen ze ons aan en wijzen ze ons de weg naar heelheid.”   Ik heb de neiging om mensen te beschermen tegen het ervaren van pijn. Zeker de mensen waarvan ik hou. Maté schrijft daar dit over en ik onderstreep daarbij het woord mededogen(d) :   “Hoewel dat (AG: je doet iets vriendelijks voor an