Arjan's blog

Ik woonde deze week de diploma-uitreiking van mijn dochter bij. Aan het eind van die ceremonie vertelde Sjoerd Wijma een verhaal. Een verhaal over studenten die aan het eind van een aantal dagen survival de neiging hadden met een kromme rug en gebogen hoofd naar de punten van hun schoenen te kijken en voort te sjokken. Hierdoor werd hun blikveld heel beperkt tot alleen dat hele kleine stukje wereld om hun heen. Ze zagen hoogstens een schaduw van wat kwam. Juist door rechtop te lopen en vooruit te kijken ontstond er ruimte, een weidse blik, perspectief. Sjoerd vroeg aan de studenten (en de aanwezigen) zich dit beeld te herinneren als ze dreigen vast te lopen in zichzelf. Hij verwees daarbij naar Hebreeën 12 : 2 . Op het richten van je blik op Jezus. Ik was die dag begonnen met het lezen van Kol. 2 : 6 - 3 : 4 . Daar staat o.a. dit: “Als u nu met Christus uit de dood bent opgewekt, streef dan naar wat boven is, waar Christus zit aan de rechterhand van God. Richt u op wat boven is, ...

Aandacht voor gevoel en beleving in eredienst Hiervoor zei ik het al, Gunnink vraagt zich in ‘Thuis in Gods huis’ af en hij vraagt het op die manier ook aan ons: “Hoe komt het, dat heel wat volwassenen en nog meer jongeren vertrekken naar gemeenten waar de beleving meer de ruimte krijgt? Is dat niet gewoon, omdat we te weinig de emotie een plaats durven geven?” De vraag is des te indringender als we bedenken dat eredienst en prediking die de geheimen van het hart bereiken, die verder gaan dan het verstandelijke en rationele, dat die eredienst en prediking als het ware een bovennatuurlijk kenmerk hebben. [1] Ze brengen het gevoel van de aanwezigheid van God. Gevoel en beleving zijn belangrijk om de blijde boodschap te laten landen in de harten van mensen en om de aanwezigheid van God te ervaren. Alleen het (verstandelijk) weten dat God aanwezig is, is niet genoeg. Is dat ook niet wat De Bruijne zei tijdens zijn inauguratie als hoogleraar? Verstand en wil hebben gevoel nodig. Kennis zon...

Thuis in Gods huis Dominee Gunnink noemt getuigenissen in zijn boekje ‘Thuis in Gods huis’. Hij stelt de vraag: “Waarom zijn we zo bang, om een voorbeeld te noemen, voor een persoonlijk geloofsgetuigenis in de kerk?” Die vraag wordt gesteld in dit verband: “Maar laten we dan tegelijkertijd veel tijd investeren in de vraag hoe je het heilzame van de leer kunt overbrengen naar mensen van vandaag. Hoe komt het, dat heel wat volwassenen en nog meer jongeren vertrekken naar gemeenten waar de beleving meer de ruimte krijgt? Is dat niet gewoon, omdat we te weinig de emotie een plaats durven geven? Zijn we niet gewoon bang?” [1] Subjectivisme De angst om emoties een plaats te geven in de GKv is historisch gezien verklaarbaar. Er is van oudsher een huiver voor geloofservaring. “Er heeste – en heerst soms nog steeds – een grote angst voor wat men noemt subjectivisme. Op z’n slechtst gaat het dan alleen nog maar over wat ík voel, wat ík vind, wat ík hoogstpersoonlijk beleef. Dat wijst men af, omd...

Zoals gezegd in mijn vorige blog vat Wolter Rose in De Reformatie (nummer 18, 19 en20) de kern van het Evangelie samen in vier woorden: vrijspraak , adoptie , glorie en transformatie . Ik sta nu nog wat langer stil bij het woord ‘glorie’. Vooral Jos Douma heeft in zijn eerste preek over 2 Korintiërs 3 : 18 mij bewust gemaakt van de glorie, de luister van Jezus Christus. Ook Rose komt nu op dit woord terug. Hij schrijft over mensen die in de tijd van het Oude Testament de glorie van God zien: het is een overweldigende ervaring. “Ze worden geraakt tot in de diepste vezels van hun bestaan.” “Als je kijkt naar en je te goed doet aan de glorie van Christus, dan ga je op Christus lijken.” Transformatie dus. Het vierde woord is een verdere toepassing van het derde woord ‘glorie’. Rose schrijft dat mensen van nature de glorie van God niet meer zien. “Zonde is ten diepste het ‘missen’ van de glorie van God: mensen gaan achteloos aan de glorie van God voorbij.” Hoe dan? Door er een (sterk) ger...

Vrijdag 6 februari inaugureerde Ad de Bruijne als hoogleraar ethiek en spiritualiteit aan de Theologische Universiteit in Kampen (TUK). Verschillende bronnen berichten erover: - het Nederlands Dagblad: De Bruijne verbindt tradities - het Reformatorisch Dagblad: Ethiek en gevoel horen bij elkaar - de website van de TUK zelf: Affect en Effect - Inauguratie prof. A.L.Th. de Bruijne In zijn auguratie geeft De Bruijne aan, dat geloven vooral liefhebben is en daarnaast ook gehoorzamen . De Bruijne ziet zijn startpunt in het gevoel (de affecten). Verstand en wil hebben gevoel nodig. Kennis zonder gevoel is geen echte kennis. Wil zonder gevoel is onmogelijk. Ditzelfde geldt voor geloof: geloof is vooral affectief. “Alleen wie ook gevoelsmatig geraakt is door Christus, komt in beweging naar Christus en gaat lijken op Christus.” Alleen maar rationeel en objectief kijken naar de luister van de Heer, zonder onder de indruk te komen van die luister (zijn heerlijkheid), zal niet leiden tot een gaa...

In het interview met Hans Burger (zie mijn vorige blog Christus: meer dan Verlosser ) gaat het o.a. over ‘mystagogie’ en ‘geloofservaring’. In het ND van 14 januari komen deze onderwerpen ook aan bod: De mystiek van alledaagse, kleine momenten . Dit naar aanleiding van een interview met Annemiek de Jong-van Campen. Zij promoveert deze week op een onderzoek naar mystagogie. Mystagogie is de inwijding van mensen in de geheimen van het bestaan en het geloof. Het gaat daarbij om het begeleiden van mensen op de weg naar Christus. Het gaat erom hoe geloof iets van jezelf wordt. De Jong-van Campen ziet voor een kerk die mensen wil helpen bij de inwijding in, of toe-eigening van het geloof drie taken: - het aanleren van een christelijke werkelijkheidsvisie (geloofstaal, vertrouwdheid met de Bijbel); - het wekken, ‘aanleren’ van spirituele ervaringen; - het duiden, het ontdekken van de betekenis van zulke geloofservaringen. “Je kunt met het geloof zijn opgegroeid of niet, maar hoe maak je het ...