Arjan's blog

Desmond Tutu en zijn dochter Mpho Tutu schreven het boek Het boek van vergeving en gaven het de ondertitel in vier stappen naar harmonie met onszelf en de ander mee.   In Zuid-Afrika werden in 1994 de eerste democratische verkiezingen gehouden. De vrees bestond ‘dat de overgang naar democratie één groot bloedbad zou worden, een orgie van wraak en vergelding’. ‘We kozen voor vergeving. Indertijd beseften we dat het vertellen van de waarheid en het helen van ons verleden de enige manier waren om ons land te redden van de vernietiging.’ Er werd een Waarheids- en Verzoeningscommissie in het leven geroepen waarvan Desmond Tutu de voorzitter werd.   Aan Desmond Tutu is ‘vaak gevraagd hoe het mogelijk was dat de mensen van Zuid-Afrika de gruweldaden en het onrecht die hen ten tijde van de apartheid werden aangedaan konden vergeven.” Hem is ook gevraagd wat hij over vergeving heeft geleerd. ‘Hoe dóen we dat, vergeven?’ Het boek geeft een antwoord op deze vragen, beschrijft het proces van

Tim Keller schrijft in zijn boek Galaten n.a.v. Galaten 5 : 26 over gevoelens van superioriteit en van minderwaardigheid.    ‘Uitdagen’ “is de houding van iemand die ervan overtuigd is dat hij superieur is, die neerkijkt op de ander die in zijn ogen zwakker is”. “’Benijden’ doe je vanuit een houding van minderwaardigheid; je benijdt iemand van wie je het gevoel hebt dat hij boven je staat, tegen wie je opkijkt.”   “In beide gevallen (AG: superieur en minderwaardigheid) ben je voortdurend gericht op wat de ander doet met jouw imago en jouw gevoel (…).”  “Zowel een meerwaardigheidscomplex’ als een minderwaardig-heidscomplex komt dus in wezen voort uit onzekerheid en minderwaardigheid. Het zijn gewoon twee uitingsvormen van ons verlangen om onszelf op een voetstuk te plaatsen, om ons waardevol te voelen als mens.”   “Maar het evangelie creëert een nieuw zelfbeeld, (…).” “Het maakt me klein tegenover alle andere mensen door me te vertellen dat ik een zondaar ben die alleen uit gen

Ik las het boek Galaten van Tim Keller. In het boek wordt het Bijbelboek de brief aan de Galaten uitgelegd en toegelicht.    Keller schrijft in dit boek o.a. dat het belangrijk is te beseffen hoe diep de brief aan de Galaten ingaat op de problemen van raciale en culturele scheidslijnen en andere sociale aspecten van het christelijk leven. “De waarheid van het evangelie is niet alleen van belang voor de ivoren toren, voor de collegezaal en voor scripties; zij doet ertoe in het leven van alledag, in het hart en in het gezin, in de omgang met andere gemeenteleden en met collega’s.” Keller schrijft deze zinnen in een alinea die begint met de opmerking dat “de brief aan de Galaten te veel opgevat is als een nogal academisch debat over de leer”.    Die raciale en culturele scheidslijnen en andere sociale aspecten komen dan ook aan bod in zijn boek. Dat vind ik sowieso bijzonder aan Keller’s boeken. Het zijn niet alleen theologisch leerboeken, maar gaan ook over het leven van alle dag. O

In de Nieuwe Koers van september 2022 (no 7) staat een mooi interview met Jeroen Krabbé. Een interview over zijn leven, zijn ouders en voorouders, over zijn Joodse roots, over God en geloof, etc.   In dit interview zegt hij o.a. dit: “Een heel aardige man (AG: rabbijn Evers), maar dat hij vertelde dat de Holocaust niet de schuld is van God, maar van mensen… Wat is dat voor flauwekul? Na Auschwitz moet je alles wat aan God refereert naar de prullenbak verwijzen. Als mensen dan nog over God beginnen, denk ik: dónder op. Auschwitz is het bewijs dat er géén God is!”   Het is een bekend en veel gebruikt ‘bewijs’ dat er geen God kan zijn. Als God er wel zou zijn (geweest), dan had Auschwitz niet plaatsgevonden. Het is de vraag of deze bewering juist is, (zie bijvoorbeeld het boek In alle redelijkheid van Tim Keller), maar dat laat ik nu onbesproken.   Het gaat mij om het vervolg van het interview. ‘Als ik de eerste maten van de Mattheüs Passion hoor, heb ik wel een godsbesef. Bach st