Arjan's blog

In het boekje Spiritualiteit van beneden schrijven Anselm Grün en Meinrad Dufner dat er in de geschiedenis van de spiritualiteit o.m. twee stromingen of benaderingen te onderkennen zijn: een spiritualiteit van boven(af) en een spiritualiteit van beneden. Inhoud Het boekje heeft naast een Inleiding en een Besluit de volgende inhoud: Spiritualiteit van boven Het fundament voor een spiritualiteit van beneden a.  Bijbelse voorbeelden b. De monastieke traditie c. De regel van de H. Benedictus d. Psychologische aspecten van een spiritualiteit van beneden e.  Spiritualiteit van beneden in de sprookjes Ontwikkeling van een spiritualiteit van beneden a. De dialoog met gedachten en gevoelens b. Het gesprek met mijn ziekte c. De omgang met mijn wonden en kwetsuren d. De ervaring van de machteloosheid en de mislukking e.  Spiritualiteit van beneden en de gemeenschap Deemoed en humor als grondkenmerk van het christelijk bestaan Spiritualiteit van boven ‘De spiritualiteit van boven sluit aan

In mijn blog Autonomie en zelfacceptatie bij Edith Eger schreef ik deze zinnen:  Eger heeft sindsdien een ontwikkeling doorgemaakt. Naast het besef en het begrijpen van elk moment is een keuze zegt ze in het interview: “Dankzij mijn beroep heb ik geleerd om totale liefde en acceptatie te bieden aan mijn patiënten. Daardoor begreep ik ook dat dat (AG: liefde en acceptatie) voor mijzelf belangrijk was en heb ik mijn perfectionisme (AG: Eger koppelt haar zelfacceptatie aan perfectionisme) kunnen loslaten.”   Eger legt een verband tussen zelfacceptatie en perfectionisme. Door te groeien in zelfacceptatie heeft ze perfectionisme kunnen loslaten. Dat verband vind je ook terug bij Brené Brown (o.a.) in haar boeken de moed van imperfectie en de kracht van kwetsbaarheid . Ze schrijft: “(…) waar perfectionisme heerst, ligt schaamte altijd op de loer. Schaamte ligt in wezen aan perfectionisme ten grondslag.” En: “Perfectionisme is juist een vorm van schaamte. Wie worstelt met perfectionis

Brené Brown schrijft in haar boek De kracht van kwetsbaarheid  , hoe kan het ook anders, over kwetsbaarheid. Ze definieert kwetsbaarheid als onzekerheden trotseren, risico’s nemen en je emotioneel blootgeven. ‘ Kwetsbaarheid is de oorsprong van liefde, verbondenheid, geluk, moed, empathie en creativiteit. ’ Kwetsbaarheid vormt volgens Brené de kern van alle emoties en gevoelens.  Hoofdstuk 1 : In dit hoofdstuk behandelt Brené de omgevingsfactor ‘ de cultuur van schaarste ’. ‘ De algemene cultuur oefent voortdurend druk op ons uit en zal ons, tenzij we bereid zijn om tegendruk te leveren en te vechten voor datgene waar we in geloven, automatisch opzadelen met een gevoel van schaarste. ’ Schaarste is volgens Brené het probleem van ‘nooit genoeg’. Het gevoel van schaarste gedijt goed in van schaamte doortrokken culturen. Culturen die getypeerd worden door veel mensen die worstelen met hun gevoel van eigenwaarde. ‘ Het tegengestelde van een gevoel van schaarste is een gevoel van genoeg

Ik noemde in mijn vorige blog een voorbeeld uit een interview met Edith Eger waaruit blijkt dat het hebben van een keuze voor Eger niet slechts theorie is, maar uitkomt in haar woorden en daden. Ik vind het een schitterend voorbeeld van autonomie (in psychologische zin) of zijnsloyaliteit (contextuele theorie van Nagy). Kiezen, het maken van keuzes, is een belangrijke eigenschap van een autonoom mens. Wat is Eger een autonoom persoon! Mijn constatering lijkt in schril contrast te staan met wat Eger in het interview zegt: “Zelfacceptatie was het moeilijkste onderdeel van de genezing voor mij, en ik worstel er nog steeds mee.” Zelfacceptatie is volgens Brené Brown (de kracht van kwetsbaarheid, p.132) de bereidheid om mild te zijn voor onszelf en om onze fouten of tekortkomingen te omarmen. “De bereidheid om net zo tegen onszelf te praten als tegen iemand op wie we gesteld zijn.” Dat zelfacceptatie moeilijk was , vind je ook terug in het interview: “‘Ik was destijds zo geobsedeerd met h