Arjan's blog

Kees Roest schreef het boekje ‘ Niets moet, alles mag –Praktische handleiding voor gezond denken en zelfvertrouwen ’. In het boekje besteedt Roest aandacht aan de vraag: ‘Waar hebben wij het vaak moeilijk mee?’ ‘(…) met het accepteren van onszelf zoals wij zijn, het accepteren van anderen zoals ze zijn en het accepteren van de omstandigheden zoals deze zich aandienen.’ Deze blog (en het boekje van Roest) sluit daarmee mooi aan op mijn vorige blog ‘ Een grote God en een grote ik ’. In die blog schreef ik o.a. over het klein en minderwaardig denken over jezelf. Het onderstrepen van je aanvaard-, geaccepteerd- en geliefd-zijn is één ding, maar de grote vraag is hoe je dat je toe kan eigenen. Ook kan er sprake zijn van psychische obstakels, ‘denkfouten’, ongezonde moetens, etc. Het hameren op het aambeeld van aanvaard-zijn is dan ontoereikend. Om zicht te krijgen waarom wij dit zo moeilijk vinden, moeten we ons volgens Roest verdiepen in de mechanismen die een dergelijke oneve...

Ik las het boek ‘Waarheid in het verborgene’ (The Spirit of Truth) van Arthur Katz en Paul Volk. De auteurs schrijven in de inleiding dat dit boek is bedoeld om  ‘ de eenheid te herstellen tussen het woord en het leven in waarheid, want zonder dat leven is de waarheid koud en dood.’ ‘Waarheden die op een starre manier verkondigd worden, zonder dat ze samengaan met een waarachtig leven, doen afbreuk aan de waarheid.’ Waarheid is meer dan we zeggen. Waarheid moet iets wezen wat we zijn . De waarheid moet geleefd worden, anders is ze niet langer de waarheid. Het boek is een pleidooi voor de hele waarheid. Een pleidooi voor een waarheid die van binnenuit (hart, de Geest) ontstaat en gevoed wordt. Waarheid die uitkomt in gedrag (woorden en daden) en waarachtig zijn (identiteit) horen dus bij elkaar. Daar schreef ik al eens eerder de blog ‘ Jij en Gods genade ’ over. Als we de waarheid beperken tot woorden of het leerstellige deel van ons leven, dan raken we ‘vol innerlijke contr...

Ik las in MT (Management Team) het artikel: ‘ Zo houdt De Boer zijn spits in het gareel ’. Het artikel gaat over het managen van lastige mensen. In het artikel worden vijf principes opgesomd waarmee lastige mensen beter in het gareel te houden zijn. Het artikel viel mij niet op omdat het over voetbal of lastige mensen gaat. Het was vooral het derde principe die mij aandacht trok: ‘Aanspreken op gedrag’. “Scheid het gedrag van de persoon. Spreek de lastpak aan op hoe hij doet en wat hij zegt en heel nadrukkelijk niet op wie hij is. De kans is daarmee veel groter dat de woorden aankomen en er voldoende ruimte overblijft om de relatie succesvol voort te zetten. (…) Als conflicten op de man worden gespeeld, is de kans klein dat het ooit nog goed komt.” Dit principe deed mij weer terugdenken aan wat ik schreef op mijn blog ‘ Anders-zijn van de ander ’. Ik schreef over begrip en onbegrip over het anders-zijn van andere mensen. Na het lezen van genoemd artikel in MT realiseerde ik mij des t...

In CV•Koers van maart 2011 (nummer 02) staat een mooi artikel van Arie de Rover: ‘ Jij en Gods genade ’. In dit artikel gaat het over identiteit, gedrag, over genade e.d. Over de oudste zoon (uit de gelijkenis van de verloren zoon) en over vrij zijn in Christus. Ik hoorde het verhaal ooit live van Arie de Rover. Een indrukwekkend verhaal door de manier waarop Arie het verhaal bracht. Maar zeker ook een indrukwekkend verhaal vanwege de inhoud. Ik denk dat het een heel fundamenteel verhaal is. Een verhaal dat velen nog niet kennen of wel kennen maar niet begrijpen of toepassen in het dagelijks leven, het geloofsleven en kerkelijk leven. Nu is dat verhaal heel kernachtig uitgeschreven op drie A4-tjes. In veel van mijn blogs vind je genoemde onderwerpen terug: identiteit , gedrag , genade , in Christus zijn . Ook in mijn blog ‘ Zonde, schuld en genade ’ en de blogs die daaraan voorafgaan, vind je terug wat Arie in genoemd artikel schrijft. Het zijn onderwerpen die mij na aan het hart l...

Jezus vraagt radicaliteit. Dat blijkt in de praktijk nog niet zo gemakkelijk te zijn. Reinier Sonneveld schrijft in ‘ Streven naar het hoogste – dat haalbaar is ’: “We zien inderdaad vaak de status quo aan voor het volgen van Jezus.” De bestaande situatie wordt de norm, terwijl er een streven naar het hoogst haalbare zou moeten zijn (zonder door te slaan in perfectie). “Alleen enkele specifieke overtredingen, en altijd van wie weinig macht heeft, die klagen we aan. Afkeuring in een gemeenschap treft altijd een minderheid, en hierin is de kerk helaas geen uitzondering.” Je zou kunnen zeggen: we meten met twee maten . Met twee verschillende maten, terwijl wij dat niet zouden moeten doen. Ook gaat zonde vaak over ‘de ander’ en blijft algemeen. Daarnaast meten we soms met één maat, terwijl dat er meerdere zouden moeten zijn. We hanteren een algemene maat, terwijl het hoogste dat individueel haalbaar is, de maat zou moeten bepalen. De maat bij degene die vijf talenten heeft gekregen is...

Ik ben ´het goede leven´ van Reinier Sonneveld aan het lezen. Een bijzonder boek! Hij schrijft o.a. over geld. Reinier schrijft dat volgens Jezus geld blijkbaar eigenschappen van een godheid aan kan nemen en zo een concurrent kan worden van God. “Wie gelooft kan ‘vreemdgaan’ met geld, en geld iets gunnen wat eigenlijk voor God bestemd is. Geld wordt dan onze maîtresse. Juist de veelverdiener heeft dus een probleem. Niemand wordt in de bijbel zo veelvuldig gewaarschuwd als de welvarenden.” Je kunt niet én God dienen én het Geld. In hoeverre bevragen wij in het pastoraat broers en zussen en onderling elkaar naar onze omgang met geld? Mijn inschatting is (bijna) nooit. Jezus geeft toch niet voor niets zoveel aandacht in de bijbel aan de macht van het geld? Het heeft wel alle aandacht van Jezus, maar niet die van ons. Arie de Rover hield in maart 2010 in Zeewolde een inspirerend verhaal onder de titel ‘ Vrij en blij zijn in de kerk ’. In zijn betoog sprak hij o.a. over de verhouding tusse...

Ik wil graag nog even stilstaan bij het interview met Selma Noort: ‘ Met alle tanden bloot ’. In het interview wordt haar de vraag gesteld: “ Laat het geloof u los? ” Zij antwoord dan: “ Nou, de moraal niet. Wat goed en kwaad is, de naastenliefde, dat zit in mij verankerd. Het is zelfs een beetje moralistisch, (…). ” Wat triest dat iemand haar identiteit in Christus verloren heeft, maar er nog wel christelijk gedrag op nahoudt. Het is de wereld op z’n kop. Christelijk gedrag, de moraal, een besef van goed en kwaad, dat is wat er van haar geloof is overgebleven. Werd de God als vriend, als Vader (uit de gelijkenis van de verloren zoon) ingewisseld voor een God die gehoorzaamheid wilde (zoals bij de oudste zoon uit deze gelijkenis)? Werd het haar hardhandig bijgebracht, zoals het interview suggereert? Keller schrijft daarover in zijn boek ‘ De vrijgevige God ’. Hij zegt daarin o.a. dit: “Velen hebben de denkvorm van het moreel conformisme beproefd, raakten erdoor vermorzeld, en maakten t...

In het artikel ‘ Morele discussies? Wedergeboorte! ‘ van Arie de Rover gaat het dus over morele discussies (ethiek) en wedergeboorte (nieuwe leven). Vooral over hoe die twee zich ten opzichte van elkaar verhouden. Rolle Barth heeft daar ooit een mooi artikel over geschreven: ‘ Het nieuwe leven van zwerfkind José ’. Barth gebruikt het verhaal van zwerfkind José om het uit te leggen. Christen zijn betekent voor Barth leven in een persoonlijke relatie met God. Vanuit deze relatie, deze verbondenheid wordt je leven vernieuwd met als doel dat je op Jezus gaat lijken. Een basiskenmerk voor dit nieuwe leven is onze liefde voor de Vader en het diepe verlangen om te lijken op Jezus Christus. Maar, hoe gaat zoiets dan? “God zelf stimuleert deze liefde door het werk van de Heilige Geest (…). De Heilige Geest is als het ware de verbindende schakel naar de christelijke ethiek.” Een christelijke levenswandel is vrucht van het kind-aan-huis-zijn bij God en geen voorwaarde om thuis te komen. Met ander...

Arie de Rover noemt in zijn artikel ‘ Morele discussies? Wedergeboorte! ‘ het “spreken over moreel juist of onjuist gedrag zinloos, theoretisch en ergerniswekkend” als de kostbare of doorleefde genade ontbreekt. Vanuit het beeld van de oudste zoon uit de gelijkenis van de verloren zoon begrijp ik die uitspraak beter. Ik stel mij voor, dat de oudste zoon iemand aanspreekt over onjuist gedrag en het houden van regels. De oudste zoon leeft naar de regel van de wet. Hij lijkt dus zeker recht van spreken te hebben. Toch heeft hij de bedoeling van de wetten en leefregels niet begrepen. Het gaat God niet allereerst om het houden van regels, maar om het hart. God wil graag dat wij hem dienen uit liefde. Hij wil graag dat wij op Jezus Christus gaan lijken. Dat had de oudste zoon niet begrepen. Ja, als oudste zonen gaan spreken over regels en gedrag, dan wekt dat ergernis op, is het theoretisch en daarmee zinloos. Ze spreken over iets (wetten, leefregels) dat ze zelf niet begrepen hebben.

De Rover stelt in zijn artikel ‘ Morele discussies? Wedergeboorte! ’ de vraag: “Is spreken over goed of fout gedrag daarmee achterhaald en overbodig?” “Ja, als je het gesprek beperkt tot het gedrag of de gedragsregels alleen.” Nee, als je het gedrag ziet als een symptoom en niet meer dan dat. Gedrag moet je dus gebruiken als een handvat om op zoek te gaan naar de diepere werkelijkheid achter het gedrag. “Dus niet conclusies trekken op basis van het gedrag, of nog erger oordelen of veroordelen, maar dieper doorvragen naar de motieven en drijfveren achter het gedrag.” Alleen zo kun je ontdekken of iemand van kostbare genade leeft, of iemand wedergeboren is. In mijn blog ‘ Drie wegen: hart – genade ’ opent Jasper Klapwijk ook al onze ogen voor dezelfde problematiek. Het gaat vooral en allereerst om de vraag hoe het met je ziel, je hart, je innerlijk is gesteld. “De kern is: heeft de genade je hart geraakt of niet?” Klapwijk betrekt het daar op de gelijkenis van de verloren zoon . De oudst...

In het ND van 25 juli is een artikel van Arie de Rover geplaatst met als titel: Morele discussies? Wedergeboorte! De Rover merkt daarin op hoe zinloos en verdrietig de meeste morele discussies zijn. Waarom? Er wordt volgens De Rover gesproken en gediscussieerd vanuit een onjuist paradigma. [1] Met een onjuist paradigma bedoelt De Rover het praten en discussiëren vanuit een gemis aan de doorleving van genade. Zo iemand is dan niet diep geraakt door de genade (“goedkope genade”). De genade heeft niet zijn hart geraakt. Op die manier wordt een morele discussie vooral een theoretische discussie. Hij verduidelijkt dit met het voorbeeld van een ongeboren tweeling. Deze twee ongeboren kinderen discussiëren in de baarmoeder over de vraag hoe je moet ademhalen. Een discussie die voor hen volstrekt theoretisch is vanwege hun positie, hun ongeboren staat. Ze weten eigenlijk niet waar ze het over hebben. Ze kunnen nog niet eens ademhalen. Na hun geboorte is dat anders. Dan hebben ze doorleefd wat...

Klapwijk pleit voor een driewegen model . Daarbij heeft hij zich laten inspireren door een preek van Tim Keller over de gelijkenis van de verloren zoon. Die preek heeft Keller verder uitgewerkt in zijn boek ‘ De Vrijgevige God ’. Keller benadrukt daarin sterk, dat er geen twee maar drie wegen onderscheiden moeten worden. Er zijn drie mogelijkheden: a.) je bent een zondaar ver van huis (jongste zoon na vertrek uit ouderlijk huis); b.) je bent tot inkeer gekomen en hebt de genade leren kennen (jongste zoon na thuiskomst); c.) je bent een meelevend kerklid maar niet echt geraakt door de genade (oudste zoon). Waarom pleit Klapwijk in navolging op Keller voor het driewegen model? “Allereerst is het niet genoeg om alleen naar het gedrag te kijken (…).” Het gaat vooral en allereerst om de vraag hoe het met je ziel, je hart, je innerlijk is gesteld. “De kern is: heeft de genade je hart geraakt of niet? In de praktijk betekent dat dat je het eerst maar niet moet hebben over het afwijkende gedra...

De laatste tijd constateerde ik bij herhaling, dat christenen op basis van de buitenkant of afwijkend gedrag hun oordeel over andere christenen vormen en tot de conclusie komen: je bent een probleemgeval, je bent een grens gepasseerd. Jasper Klapwijk schrijft over dit onderwerp in het blad Dienst [1] : Drie wegen in plaats van twee. Klapwijk begint zijn artikel met te zeggen dat hij vermoedt, dat het denken in twee wegen veel kwaad heeft gedaan en nog steeds doet. Het twee wegen model is gebaseerd op het bekende verhaal uit de Bijbel over de brede en de smalle weg. De brede weg staat voor allerlei werelds vermaak en langs de smalle weg vinden we de kerkgebouwen. Iedereen wordt ingedeeld in de categorieën ‘brede weg’ of ‘smalle weg’. Hoe weet je nu of iemand tot de brede of smalle weg behoort? Die zie je aan iemands gedrag. Het probleem van dit model is, dat je te makkelijk een tweedeling creëert: zij met wie het (uiterlijk) wel goed lijkt te zitten en de probleemgevallen. Vervolgens ...