Identiteit en gedrag
Ik wil graag nog even stilstaan bij het interview met Selma Noort: ‘Met alle tanden bloot’. In het interview wordt haar de vraag gesteld: “Laat het geloof u los?” Zij antwoord dan: “Nou, de moraal niet. Wat goed en kwaad is, de naastenliefde, dat zit in mij verankerd. Het is zelfs een beetje moralistisch, (…).”
Wat triest dat iemand haar identiteit in Christus verloren heeft, maar er nog wel christelijk gedrag op nahoudt. Het is de wereld op z’n kop. Christelijk gedrag, de moraal, een besef van goed en kwaad, dat is wat er van haar geloof is overgebleven. Werd de God als vriend, als Vader (uit de gelijkenis van de verloren zoon) ingewisseld voor een God die gehoorzaamheid wilde (zoals bij de oudste zoon uit deze gelijkenis)? Werd het haar hardhandig bijgebracht, zoals het interview suggereert?
Keller schrijft daarover in zijn boek ‘De vrijgevige God’. Hij zegt daarin o.a. dit: “Velen hebben de denkvorm van het moreel conformisme beproefd, raakten erdoor vermorzeld, en maakten toen een dramatische stap naar een leven van zelfontdekking. (Volgens Keller staat de oudste zoon voor de weg van het moreel conformisme en de jongste voor de weg van de zelfontdekking. Beiden hebben geen vriend, geen Vader nodig.) Is Selma vermorzelt door de denkvorm van het moreel conformisme en bracht dat haar tot een leven van zelfontdekking? Een leven zonder een (hemelse) Vader die haar vriend wil zijn?
Wat triest dat iemand haar identiteit in Christus verloren heeft, maar er nog wel christelijk gedrag op nahoudt. Het is de wereld op z’n kop. Christelijk gedrag, de moraal, een besef van goed en kwaad, dat is wat er van haar geloof is overgebleven. Werd de God als vriend, als Vader (uit de gelijkenis van de verloren zoon) ingewisseld voor een God die gehoorzaamheid wilde (zoals bij de oudste zoon uit deze gelijkenis)? Werd het haar hardhandig bijgebracht, zoals het interview suggereert?
Keller schrijft daarover in zijn boek ‘De vrijgevige God’. Hij zegt daarin o.a. dit: “Velen hebben de denkvorm van het moreel conformisme beproefd, raakten erdoor vermorzeld, en maakten toen een dramatische stap naar een leven van zelfontdekking. (Volgens Keller staat de oudste zoon voor de weg van het moreel conformisme en de jongste voor de weg van de zelfontdekking. Beiden hebben geen vriend, geen Vader nodig.) Is Selma vermorzelt door de denkvorm van het moreel conformisme en bracht dat haar tot een leven van zelfontdekking? Een leven zonder een (hemelse) Vader die haar vriend wil zijn?
Reacties
Een reactie posten