Christus lijden en mijn lijden
De lezing van Matteüs 26 : 36 – 46 deed mij ook denken aan de lezing ‘Verder met het Evangelie van Jezus Christus’ van Wolter Rose. In die lezing zegt hij o.a. dat wij samen met Christus kinderen van God zijn. Hij is de natuurlijke Zoon van God, wij aangenomen (geadopteerde) zonen en dochters. En samen met Christus zijn wij erfgenamen. Rose schrijft dan (n.a.v. Romeinen 8) dat wij zullen delen in de glorie én in het lijden van Christus. “Die glorie — dat zien we wel zitten. Maar dat lijden — moet dat nu echt?”
“Jezus maakt er geen geheim van. Wat voor de Messias, de Christus, geldt, geldt ook voor een christen: het lijden hoort er bij. Net als Jezus mogen wij — zegt Paulus — ook Abba, Vader, tegen God zeggen. Wij horen bij de familie. Samen met Christus. Het lijden hoort onlosmakelijk bij Christus zijn, en zo hoort het lijden nu ook onlosmakelijk bij christen zijn. Het lijden blijft lijden, maar het krijgt een nieuwe dimensie. Het blijft een worsteling. Ook al kun je de vraag, “Waarom?”, niet beantwoorden, één ding weet je als erfgenaam van God, samen met Christus, wel: het lijden dat mij overkomt is op de een of andere manier niet zinloos. En het lijden heeft niet het laatste woord. Wij zijn erfgenamen, samen met Christus: we delen in zijn lijden, om ook te delen in zijn glorie.”
Mijn grootste hartenwens is, dat ik ben en steeds meer word als Jezus. Jezus moest lijden in de hof van Getsemane (Matteüs 26 : 36 – 46) en ook ik en anderen kennen moeiten en lijden. Moet dat nu echt? “Petrus zei: de Messias lijden? Geen denken aan.” In het genoemde Bijbelgedeelte lezen we dat Jezus zelf ook met die vraag geworsteld heeft: moet dat nu echt? Ook ik denk: ik wil het niet, ik ga de moeiten en het lijden uit de weg (voor zover dat mogelijk is). Jezus’ worsteling is mijn worsteling. Bij Jezus verscheen een engel uit de hemel om hem kracht te geven. Bij mij is er de Geest van Jezus die mij wil en zal helpen. God dank.
“Jezus maakt er geen geheim van. Wat voor de Messias, de Christus, geldt, geldt ook voor een christen: het lijden hoort er bij. Net als Jezus mogen wij — zegt Paulus — ook Abba, Vader, tegen God zeggen. Wij horen bij de familie. Samen met Christus. Het lijden hoort onlosmakelijk bij Christus zijn, en zo hoort het lijden nu ook onlosmakelijk bij christen zijn. Het lijden blijft lijden, maar het krijgt een nieuwe dimensie. Het blijft een worsteling. Ook al kun je de vraag, “Waarom?”, niet beantwoorden, één ding weet je als erfgenaam van God, samen met Christus, wel: het lijden dat mij overkomt is op de een of andere manier niet zinloos. En het lijden heeft niet het laatste woord. Wij zijn erfgenamen, samen met Christus: we delen in zijn lijden, om ook te delen in zijn glorie.”
Mijn grootste hartenwens is, dat ik ben en steeds meer word als Jezus. Jezus moest lijden in de hof van Getsemane (Matteüs 26 : 36 – 46) en ook ik en anderen kennen moeiten en lijden. Moet dat nu echt? “Petrus zei: de Messias lijden? Geen denken aan.” In het genoemde Bijbelgedeelte lezen we dat Jezus zelf ook met die vraag geworsteld heeft: moet dat nu echt? Ook ik denk: ik wil het niet, ik ga de moeiten en het lijden uit de weg (voor zover dat mogelijk is). Jezus’ worsteling is mijn worsteling. Bij Jezus verscheen een engel uit de hemel om hem kracht te geven. Bij mij is er de Geest van Jezus die mij wil en zal helpen. God dank.
Reacties
Een reactie posten