Arjan's blog

Kees Roest schreef het boekje ‘ Niets moet, alles mag –Praktische handleiding voor gezond denken en zelfvertrouwen ’. In het boekje besteedt Roest aandacht aan de vraag: ‘Waar hebben wij het vaak moeilijk mee?’ ‘(…) met het accepteren van onszelf zoals wij zijn, het accepteren van anderen zoals ze zijn en het accepteren van de omstandigheden zoals deze zich aandienen.’ Deze blog (en het boekje van Roest) sluit daarmee mooi aan op mijn vorige blog ‘ Een grote God en een grote ik ’. In die blog schreef ik o.a. over het klein en minderwaardig denken over jezelf. Het onderstrepen van je aanvaard-, geaccepteerd- en geliefd-zijn is één ding, maar de grote vraag is hoe je dat je toe kan eigenen. Ook kan er sprake zijn van psychische obstakels, ‘denkfouten’, ongezonde moetens, etc. Het hameren op het aambeeld van aanvaard-zijn is dan ontoereikend. Om zicht te krijgen waarom wij dit zo moeilijk vinden, moeten we ons volgens Roest verdiepen in de mechanismen die een dergelijke oneve...

Henry Cloud schrijft in zijn boek ‘4 stappen naar een sterke identiteit’ dat er geen liefde bestaat zonder vrijheid. Maar die vrijheid is niet grenzeloos. Op een andere blog schreef ik al, dat grenzen en verantwoordelijkheid alles met elkaar te maken hebben. Vrijheid kan dus niet bestaan zonder verantwoordelijkheid. Maar hoe zit het dan met die verantwoordelijkheid? We moeten ons toe-eigenen wat van ons is en er verantwoordelijkheid voor nemen. Als onze geliefden ons teleurstellen bij het uitoefenen van hun vrijheid, dan is dat onze verantwoordelijkheid. Ons gevoel (van teleurstelling) behoort immers tot ons ‘erf’. Gevoel is een aspect van onze persoonlijkheid. ‘Dit geldt ook als de vrijheid van de ander hen ertoe brengt tegen ons te zondigen. De pijn die we voelen is niet onze schuld, maar het is wel onze verantwoordelijkheid om ermee om te gaan.’ Als we niet onze verantwoordelijkheid nemen, ‘blijven we vastzitten in het anderen de schuld geven en zijn we machteloos tegen...

Ik sprak laatst een zuster van onze kerkelijke gemeente. We informeerden bij elkaar naar ons geestelijk welzijn. Het gemeentelid gaf aan zich steeds meer een randkerkelijke te voelen. Dat verbaasde mij omdat zij trouw de kerkdiensten bezoekt, tot voor kort actief deelnam aan commissie(s), aanwezig is op gemeentevergaderingen, de kerk lief heeft, etc. Hoe kan zij zich dan randkerkelijk voelen? Maar wat is een randkerkelijke eigenlijk? Dat is iemand die zich aan de rand of de marge van de kerk ophoudt, de kerkdiensten en vergaderingen niet of nauwelijks bezoekt, niet deelneemt aan kerkelijke activiteiten, etc. Ik denk dat de zuster vooral dit bedoelde: dat ze zich steeds meer terugtrekt naar de rand van de kerk. Weg uit het centrum van de kerk. Maar waarom? Het predicaat ‘randkerkelijke’ past helemaal niet bij haar. Zij, ik en anderen zijn randkerkelijke tegen wil en dank. Nu is daar terecht tegen in te brengen, dat het je terugtrekken naar de rand van de kerk een keuze is. Je wi...

En met de volgende zinnen van Larry Crabb sluit ik mijn blogs over ‘teleurstellingen’ af. “Er is tegen ons allen gezondigd. En wij zondigen allemaal. Het onvermogen van anderen om mij volkomen lief te hebben is pijnlijk, en vaak diep teleurstellend. Maar de liefde waarmee de Heer mij liefheeft, is volmaakt. Hoewel de angel van de teleurstelling in mijn hart blijft steken, geeft Zijn liefde mij toch alles wat ik nodig heb om een evenwichtige persoonlijkheid te worden en anderen lief te hebben, ook wanneer ze mij opnieuw teleurstellen. Dat is mijn plicht: de ander lief te hebben.” “Die liefde (niet zijn of haar liefde voor mij) bepaalt in hoge mate of ik vreugde beleef en als mens een gevoel van volheid ervaar. Ik kan liefhebben omdat ik volmaakt en volkomen word bemind door God. En daarom is mijn liefde voor de ander belangrijk. Mijn liefde kan hem of haar nader tot Christus brengen, zij geeft mijn leven kracht en brengt eer aan God. En terwijl ik met vallen en opstaan leer om die ander...

Ik schreef in m´n vorige blog, dat de wens tot zelfbescherming zomaar voorrang krijgt op de wens om een werkelijk liefdevolle omgang met anderen. We zullen dus de confrontatie moeten aangaan met onze natuurlijke drang tot zelfbescherming. Maar voordat we inzien hoezeer we als daders door onze zelfbeschermende maatregelen zondig worden, moeten we eerst beseffen hoezeer we als kwetsbare slachtoffers teleurgesteld zijn. Er is tegen ons gezondigd (slachtoffer) en nu zondigen wij zelf ook (dader). Pas als we onze teleurstelling als slachtoffer onder ogen zien, kunnen we strategieën herkennen die we ons hebben aangemeten om verdere teleurstellingen te voorkomen. Gebrekkige liefde is de oorzaak van de meeste problemen. Liefde is nooit blind voor andermans fouten. Ze ziet die helder en duidelijk, maar voelt zich er niet door bedreigd. Zij geeft de teleurstelling toe, maar vergeeft ze en blijft met de ander begaan. Zijn we bezorgd om het welzijn van iemand die ons onrecht heeft aangedaan? Dat i...

Hoe reageren wij veelal op teleurstellingen? Wat is onze primaire reactie? Meestal is onze reactie, dat we de slotbrug ophalen en de poortdeur vergrendelen. Met andere woorden, we dekken ons in tegen verdere teleurstellingen, we trekken ons terug achter veilige ‘muren’. Crabb schrijft in dit verband over “zelfbeschermingmechanismen” en over “zelfbescherming”. We treffen (al dan niet bewust) deze zelfbeschermingsmaatregelen om te voorkomen dat wij opnieuw gekwetst worden. De wens tot zelfbescherming krijgt zo voorrang op de wens om een werkelijk door liefde gekenmerkte, betrokken omgang met anderen. Het is of zelfbescherming of liefde. Zelfbescherming is gericht op jezelf. Liefde is gericht op God en de naasten. Volgens Crabb ligt het verlangen om onszelf te beschermen sinds de zondeval diep in ons verankerd. Zelfbescherming is zonde. Het doet geen recht aan het liefdegebod van God (God liefhebben en de naasten als samenvatting of diepere betekenis van de wet). Ook in het dilemma zelfbe...

Teleurstellingen horen dus bij het leven. Maar zijn teleurstellingen alleen maar vervelend en frustrerend te noemen of is er ook nog een andere kant aan teleurstellingen? “De weg die volgens Crabb het meest het wezen van geestelijke groei benadert, gaat uit van het principe: Pas wanneer we in onze levensomstandigheden en relaties (vooral in de laatste) pijnlijk zijn teleurgesteld, zal er een diep verlangen ontstaan om Christus te zoeken. Met andere woorden we leren maar zelden om in afhankelijkheid van God te leven, zolang het ons goed gaat.” Blijkbaar zijn teleurstellingen nodig om ons weer bij Christus te brengen. Teleurstellingen kunnen er voor zorgen, dat je met lege handen bij Christus komt om ze daar te laten vullen. We hebben de neiging om die handen te laten vullen door mensen in plaats van door Christus. Is dat niet een belangrijke oorzaak van onze teleurstellingen? Vooral diepe teleurstellingen duwen je als het ware naar Christus. Alleen met Hem is een relatie mogelijk zo...

Ik was al eerder van plan na te denken en te schrijven over teleurstellingen en kwetsuren. Nu gaat het er echt van komen: een aantal blogs over het onderwerp ‘teleurstellingen’. Ik heb mij vooral laten leiden door wat Larry Crabb daarover schrijft in zijn boek ‘ Van binnenuit – werkelijke verandering is mogelijk’. Maar waarom schrijven en nadenken over ‘teleurstellingen’? Crabb geeft zelf daarop het antwoord: “Teleurstelling is een telkens terugkerende realiteit voor de bewust levende christen (…).” Ja, ik kan mij een leven zonder teleurstellingen niet zo goed voorstellen. Teleurstellingen horen bij het leven of ik het nu leuk vind of niet. Proefondervindelijk vastgesteld! Crabb noemt drie argumenten waarom teleurstellingen bij het leven horen. 1. “Volkomen vreugde zal God ons pas in de hemel schenken; 2. geen relatie op aarde is volmaakt; 3. de gevallen mens zoekt van nature zijn heil in alle mogelijke zaken, maar niet in God.” Teleurstellingen uitbannen uit je leven, is dus blijkbaa...