Morele discussies? Wedergeboorte!

In het ND van 25 juli is een artikel van Arie de Rover geplaatst met als titel: Morele discussies? Wedergeboorte! De Rover merkt daarin op hoe zinloos en verdrietig de meeste morele discussies zijn. Waarom? Er wordt volgens De Rover gesproken en gediscussieerd vanuit een onjuist paradigma.[1]

Met een onjuist paradigma bedoelt De Rover het praten en discussiëren vanuit een gemis aan de doorleving van genade. Zo iemand is dan niet diep geraakt door de genade (“goedkope genade”). De genade heeft niet zijn hart geraakt. Op die manier wordt een morele discussie vooral een theoretische discussie.

Hij verduidelijkt dit met het voorbeeld van een ongeboren tweeling. Deze twee ongeboren kinderen discussiëren in de baarmoeder over de vraag hoe je moet ademhalen. Een discussie die voor hen volstrekt theoretisch is vanwege hun positie, hun ongeboren staat. Ze weten eigenlijk niet waar ze het over hebben. Ze kunnen nog niet eens ademhalen. Na hun geboorte is dat anders. Dan hebben ze doorleefd wat ademhalen feitelijk is. Het is geen theoretische discussie meer. Hun nieuwe leefwereld is totaal veranderd (“paradigmaverandering”).

Dit voorbeeld trekt hij vervolgens door naar hoe we met elkaar spreken over het toepassen van de wetten en leefregels van God (morele discussie). Dat spreken is alleen zinvol als er bij de sprekers sprake is van een doorleefd besef van genade (“kostbare genade”). “Wat voor de ongeboren kinderen het gemis aan ademhalingservaring is, is in de morele discussies het gemis aan de doorleving van genade.”

[1] “Een paradigma is een manier van kijken naar de werkelijkheid; het is het begrip van een onderwerp dat bepaalt hoe we over dat onderwerp denken en hoe we er in ons dagelijks leven mee omgaan.”(Ik zeg PAPA van Larry Crabb, pagina 96)

Een paradigma is het referentiekader van waaruit wij de werkelijkheid interpreteren. Het is een zienswijze.