Arjan's blog

Ds. Bas Luiten schrijft in de Reformatie over onrust in de kerken: Met liefde kun je niet alles bedekken. Hij gaat in dat artikel o.a. in op het gebruik van Romeinen 14 : over het al dan niet eten van vlees dat aan de goden was geofferd. Hij reageert hiermee op een artikel van ds. A. van der Sloot in het ND: Onrust in de kerk houdt verband met hoeveelheid liefde . Luiten schrijft dat van het gebruik van dit tekstgedeelte de suggestie uit gaat, dat de ‘onrust’ in de kerken wordt veroorzaakt door zaken die er niet toe doen. “Door ‘nieuwigheden’ die je net zo goed kunt nalaten. Waardoor je niet meer of minder bent.” Immers, het offervlees kon je eten maar ook laten staan. Beide alternatieven (wel en niet eten van offervlees) waren op zich voor God acceptabel. Ook ging het hier om een zgn. binnenkerkelijk gebeuren: over de omgang van gemeenteleden onderling. Luitens’ analyse is: “In heel veel hedendaagse beweging zoeken gelovigen mensen naar de manier om kerk te zijn vandaag. De samenlevin

De laatste tijd is er een aantal artikelen verschenen in de Reformatie over onrust in de GKv. Zo schreef Ad de Bruijne het artikel ‘Versimpeling en vertrouwen’. Daarin schrijft hij o.a. over het haast romantische, ideaalbeeld dat sommigen schetsen van het vrijgemaakte verleden. Als voorbeeld noemt hij dan artikelen zoals geschreven door Durk Jan Bolt . De man achter de website eeninwaarheid.nl. De Bruijne schrijft: “Wie Bolts artikelen leest, stuit daarin op een haast romantische tekening van zijn vrijgemaakte verleden. Hij heeft het over een tijd waarin ‘we lange jaren heerlijk hebben samengeleefd’. ‘Er was liefde tot de Here. Een tere omgang met Hem en een zorgvuldige eerbiediging van zijn Woord… Broeders en zusters met wie je je diep verbonden wist… Uit die liefde tot de Here en zijn kerk bloeide ook het verdere leven op… Zo ontstond het rijke gereformeerde leven in tientallen jaren na de Vrijmaking…’.” De Bruijne concludeert dan: “Als je het verleden zo idealiseert, kan het niet an

Hier treffen jullie mijn samenvattingen aan van de laatste twee hoofdstukken: · 14 – De dans van God ; · Epiloog – Hoe nu verder? . In deze blog schrijf ik over De dans van God (hoofdstuk 14). In hoofdstuk 14 schrijft Keller over God die drie-enig is (ook wel de leer van de triniteit genoemd). Ik denk dat ik dit het mooiste hoofdstuk van het boek vind. Keller schrijft wondermooie dingen over de unieke God die één wezen is en bestaat uit drie personen: Vader, Zoon en Heilige Geest. In deze blog laat ik vooral Keller aan het woord om zo de wondermooi woorden die Keller gebruikt om God drie-enig te beschrijven, door te geven. “Het leven van de Triniteit kenmerkt zich niet door zelfgerichtheid, maar door wederzijdse, zelfgevende liefde. Elke goddelijke persoon maakt de andere personen tot zijn centrum. Elke persoon van de Triniteit bemint, vereert, eerbiedigt en verheugt zich in de andere personen. Dat schept een dynamische, pulserende dans van vreugde en liefde.” “Hij (AG: de m

Aandacht voor gevoel en beleving in eredienst Hiervoor zei ik het al, Gunnink vraagt zich in ‘Thuis in Gods huis’ af en hij vraagt het op die manier ook aan ons: “Hoe komt het, dat heel wat volwassenen en nog meer jongeren vertrekken naar gemeenten waar de beleving meer de ruimte krijgt? Is dat niet gewoon, omdat we te weinig de emotie een plaats durven geven?” De vraag is des te indringender als we bedenken dat eredienst en prediking die de geheimen van het hart bereiken, die verder gaan dan het verstandelijke en rationele, dat die eredienst en prediking als het ware een bovennatuurlijk kenmerk hebben. [1] Ze brengen het gevoel van de aanwezigheid van God. Gevoel en beleving zijn belangrijk om de blijde boodschap te laten landen in de harten van mensen en om de aanwezigheid van God te ervaren. Alleen het (verstandelijk) weten dat God aanwezig is, is niet genoeg. Is dat ook niet wat De Bruijne zei tijdens zijn inauguratie als hoogleraar? Verstand en wil hebben gevoel nodig. Kennis zon

Eredienst is Woordverkondiging Een bekend argument tegen geloofsgetuigenissen in de eredienst is, dat het Woord centraal moet staan. De eredienst is vooral Woordverkondiging en God staat dan centraal. Bij een geloofsgetuigenis zou een mens in het middelpunt van de belangstelling gezet worden. Maar is dat wel zo? Emeritushoogleraar dr. W. Verboom zegt ergens over de eredienst, dat „God naar ons toe komt, en wij antwoord geven. Dit laatste gebeurt traditioneel door een lied, gebed en collecte.” Maar waarom geen getuigenis? Als het gedoseerd plaatsvindt, en geredigeerd wordt door de kerkenraad kan het heel goed zijn als bijvoorbeeld iemand bij een belijdenisdienst getuigenis geeft van Gods daden in zijn leven. Ook dat is een antwoord, een reactie op het spreken van God. Geloofsgetuigenis tot eer van God Het moet natuurlijk ook niet zo zijn, dat bij een geloofsgetuigenis een mens in het middelpunt van de belangstelling gezet wordt. Een geloofsgetuigenis moet tot eer van God zijn. Als een g

Thuis in Gods huis Dominee Gunnink noemt getuigenissen in zijn boekje ‘Thuis in Gods huis’. Hij stelt de vraag: “Waarom zijn we zo bang, om een voorbeeld te noemen, voor een persoonlijk geloofsgetuigenis in de kerk?” Die vraag wordt gesteld in dit verband: “Maar laten we dan tegelijkertijd veel tijd investeren in de vraag hoe je het heilzame van de leer kunt overbrengen naar mensen van vandaag. Hoe komt het, dat heel wat volwassenen en nog meer jongeren vertrekken naar gemeenten waar de beleving meer de ruimte krijgt? Is dat niet gewoon, omdat we te weinig de emotie een plaats durven geven? Zijn we niet gewoon bang?” [1] Subjectivisme De angst om emoties een plaats te geven in de GKv is historisch gezien verklaarbaar. Er is van oudsher een huiver voor geloofservaring. “Er heeste – en heerst soms nog steeds – een grote angst voor wat men noemt subjectivisme. Op z’n slechtst gaat het dan alleen nog maar over wat ík voel, wat ík vind, wat ík hoogstpersoonlijk beleef. Dat wijst men af, omd

Zoals gezegd startte onze gemeente met het gemeenteproject ‘Thuis in Gods huis’. Dag 6 uit het boekje gaat over de kerkdienst. “Zie Christus in het midden staan, dan ben je beter voorgesorteerd om een kerkdienst te beleven zoals God die bedoelt.” In de eredienst trekt Christus je bij je in-je-zelf-gekeerdheid vandaan naar zijn confronterende liefde. Het thema van dag 6 (eredienst, prediking) houdt mij bezig. Broers en zussen uit onze gemeente gaan met een zeker regelmatig naar andere erediensten en verzuimen daarmee hun eigen kerkdiensten. Ik weet wel, dat ook in die andere erediensten het heel goed mogelijk is dat ze voluit het Evangelie horen. Maar ik (en anderen) mis ze op dat moment wel in de zin van dat onderlinge verbondenheid dan niet handen en voeten gegeven kan worden. Broers en zussen hebben dit ‘geestelijk bijtanken’ blijkbaar nodig, omdat ze iets missen in de prediking in onze gemeente. Het zijn broers en zussen die hongeren naar de rijkdom van het Evangelie en de liefde va

Hier treffen jullie mijn samenvattingen aan van de hoofdstukken: · 12 – Het (ware) verhaal van het kruis ; · 13 – De realiteit van de opstanding . In deze blog schrijf ik over Het verhaal van het Kruis (hoofdstuk 12). Hoofdstuk 12 opende mij ogen vooral voor het volgende: het sterven van Jezus is nodig voor vergeving van zonden (resultaat van het Kruis) én om wat de wereld belangrijk vindt om te keren, op zijn kop te zetten (patroon van het Kruis). Wat bedoelt Keller daarmee? “Aan het Kruis wint Christus door te verliezen, triomfeert hij door de nederlaag, verkrijgt hij macht door zwakheid en dienstbaarheid, en rijkdom door alles weg te geven.” Winnen door te verliezen. Triomf door nederlaag. Macht door zwakheid en dienstbaarheid. Rijkdom door alles weg te geven. Wereldse waarden zoals winnen, triomf en macht keert Jezus om in verliezen, nederlaag, zwakheid en dienstbaarheid. Keller vervolgt dan: “Deze omkering is zo in tegenspraak met het denken en doen van de wereld dat he

Onze gemeente is gestart met een gemeenteproject ‘Thuis in Gods huis’. Dit aan de hand van het gelijknamige boekje van de predikant Gerrit Gunnink. Week 1 uit het boekje gaat over de ‘ik’ in de kerk. Gunnink schetst de ontwikkeling dat het ‘ik’ van de kerkganger veel belangrijker geworden is. Hij zegt dat die ontwikkeling goede kanten heeft én dat er risico’s aan vast zitten. “Dit risico: dat je als christen bescheidenheid afleert en meer met jezelf bezig bent dan met God. Het gaat toch om jou? ‘Ik wil geraakt worden!’” Hij schrijft dat onze cultuur stimuleert “dat wij ons eigen ‘ik’ in het centrum van alle dingen plaatsen. Het speelt ook in op onze ‘natuurlijke’ zelfzucht, een wortelzonde.” Daarmee zijn we weer aangeland bij hoofdstuk 11 van het boek van Tim Keller – In alle redelijkheid: Religie en het evangelie . De ik-gerichtheid van religie en het God-gericht zijn van het Evangelie. Het Evangelie van redding door Jezus Christus. Gunnink schrijft dat juist omdat de gelovige ‘ik’ i

In het ND van vandaag (9 maart) staat een artikel waarin Theo Visser aan het woord komt: Een scherpe neus voor kerkplanting . In het artikel spreekt Theo Visser over zaken die op mijn weblog al eerder zijn genoemd. Zeg maar een illustratie (met woorden!) bij andere blogs. Theo Visser gaat met zijn gezin voor een soort sabbatical naar India, Nepal en Bhutan. In die periode heeft hij ontdekt: “Ik merkte dat ik in mijn geestelijk leven een te rationele bril op had. Ik kwam niet los van onze verstandelijke cultuur. (…) In India doen christenen meer op gevoel en zijn ze ontvankelijker voor het werk van de Heilige Geest.” Je mag het verstand (rationele bril) niet uitspelen tegen het gevoel. Toch is wat Visser zegt m.i. zeer herkenbaar. Het rationele, het objectieve is er zo ingeslopen, deels vanuit de cultuur en deels vanuit angst voor subjectivisme. Visser vervolgt: “Ik leerde in de praktijk dat het geloof draait om leven in de tegenwoordigheid van God . Christus leeft in mij , mensen kunne

In hoofdstuk 11 schrijft Keller over: Religie en het evangelie . De term ‘religie’ staat bij Keller voor redding door morele inspanning en ‘evangelie’ voor redding door genade . In CV•Koers - september 2006 staat een interview met Tim Keller waarin hetzelfde onderwerp ter sprake komt: Tegenover religie het Evangelie . Hij geeft aan, dat elk mens (dus ook christenen) in beginsel religieus is: de zonde leeft in ieders hart. Religie is ook veel ‘natuurlijker’ voor ons als het Evangelie. Religie is ten diepste ik-gericht en gericht op zelfverlossing, terwijl het Evangelie God-gericht is met verlossing door Christus. Voor de zondeval was de mens van nature God-gericht en na de zondeval ik-gericht. Ook goede daden van christenen kunnen beïnvloed worden door ik-gerichtheid. Daarom is het belangrijk, dat je je motieven tegen het licht houdt. Keller geeft aan, dat zuivere en zelfzuchtige motieven vaak door elkaar lopen en dat het daarom belangrijk is dat je het gevaar (van ik-gerichtheid en

Ik heb op mijn blog al eerder aandacht gevraagd voor het boek ‘Een kerk die prikkelt’ van Graham Tomlin. In de weekendbijlage (20 februari 2009) van het ND staat een boekbespreking door Jan van Langevelde afgedrukt: ‘ Laat de kerk gewoon zichzelf zijn ’. Het boek geeft een antwoord op hoe wij evangelisatie het best handen en voeten kunnen geven en waarom wij aandacht zouden moeten schenken aan evangelisatie. Tomlin laat zien dat er een (belangrijk) verband is tussen het koninkrijk van God en evangelisatie en werkt uit hoe de kerk zich verhoudt tot dat koninkrijk. Tomlin schrijft over bekering, wedergeboorte en verandering. Dat spirituele groei en evangelisatie alles met elkaar te maken hebben. En over hoe kerken veranderende gemeenschappen kunnen worden. Een evangeliserende kerk vraagt ook om leiderschap. Leiderschap dat voorwaarden schept voor groei en niet denkt dat je de groei kunt genereren. Langevelde schrijft in zijn recensie, dat hij het boek met veel plezier heeft gelezen. “T