Uittocht uit kerkelijke gemeente
De laatste jaren hebben veel broers en zussen onze gemeente ingewisseld voor een andere gemeente (inmiddels zijn zo’n 120 – 130 mensen vertrokken). Ook nu weer staat er een uittocht van gemeenteleden voor de deur. Hoe komt dit toch? Wat kunnen wij als gemeente daaraan doen?
Grün geeft op deze vragen een antwoord. Hij schrijft in 'Spiritualiteit van beneden' dat daar waar er iets wringt, waar broers en zussen ontevreden zijn, waar zij mopperen, daar kunnen wij ontdekken welke blokkaden er zijn in de gemeenschap, maar ook welke krachten er werken. De mopperaars en ontevreden broers en zussen houden de gemeenschap steeds een spiegel voor.
In een organisme wordt altijd het meest zwakke lidmaat ziek. Maar die ziekte zegt iets over het hele organisme. Zo is het ook in een gemeenschap. Daarom is het juist belangrijk om in de kerk je bezig te houden met de ontevredenen en de mopperaars en het gesprek met hen aan te gaan. Om zo te reflecteren op jezelf als gemeenteschap.
Tot nu toe lijkt het er op, dat er weinig in de spiegel is gekeken. Waarom? Heeft men in de spiegel gekeken en is men direct daarna vergeten hoe men er uitzag? Of kijken we niet in de spiegel omdat we (denken) te weten dat het wel goed zit met ons uiterlijk? Een niet-volmaakte gemeente (en welke gemeente is dat niet) zal altijd elke keer weer opnieuw in de spiegel moeten kijken en de fouten en onvolmaaktheden onder ogen moeten zien. Om daarna de volgende wijze raad van Grün op te volgen: “Enkel het toegeven van een schuldig verleden kan ons naar een gezonde toekomst leiden.” Zonder een reflectie zal de uittocht doorgaan. God verhoede het.
Grün geeft op deze vragen een antwoord. Hij schrijft in 'Spiritualiteit van beneden' dat daar waar er iets wringt, waar broers en zussen ontevreden zijn, waar zij mopperen, daar kunnen wij ontdekken welke blokkaden er zijn in de gemeenschap, maar ook welke krachten er werken. De mopperaars en ontevreden broers en zussen houden de gemeenschap steeds een spiegel voor.
In een organisme wordt altijd het meest zwakke lidmaat ziek. Maar die ziekte zegt iets over het hele organisme. Zo is het ook in een gemeenschap. Daarom is het juist belangrijk om in de kerk je bezig te houden met de ontevredenen en de mopperaars en het gesprek met hen aan te gaan. Om zo te reflecteren op jezelf als gemeenteschap.
Tot nu toe lijkt het er op, dat er weinig in de spiegel is gekeken. Waarom? Heeft men in de spiegel gekeken en is men direct daarna vergeten hoe men er uitzag? Of kijken we niet in de spiegel omdat we (denken) te weten dat het wel goed zit met ons uiterlijk? Een niet-volmaakte gemeente (en welke gemeente is dat niet) zal altijd elke keer weer opnieuw in de spiegel moeten kijken en de fouten en onvolmaaktheden onder ogen moeten zien. Om daarna de volgende wijze raad van Grün op te volgen: “Enkel het toegeven van een schuldig verleden kan ons naar een gezonde toekomst leiden.” Zonder een reflectie zal de uittocht doorgaan. God verhoede het.
Reacties
Een reactie posten