Waarheid en liefde (2)
“Maar moeten we dan niet opkomen voor de waarheid, en waarschuwen voor wat afwijkt van Gods weg? Natuurlijk, maar daarover moeten we een gesprek voeren. Begrip voor elkaars beweegredenen ontstaat namelijk nooit door venijnige epistels waarin het ongelijk van onze tegenstanders wordt bewezen. Dat ontstaat alleen door elkaar in de ogen te kijken en elkaar gezamenlijk te herkennen in het horen bij Christus omdat we gered zijn door zijn bloed. Vanuit die herkenning en erkenning is het mogelijk om veel met elkaar te bespreken en ook om elkaar op dingen aan te spreken. Wel degelijk elkaar leren en terechtwijzen dus, maar het sleutelwoord daarbij is de liefde.”[1]
Ik vind 1 Korintiërs 13 in dit verband altijd weer ontdekkend. Al kun je alle talen in de wereld spreken, kun je profeteren, doorgrond je alle geheimen, bezit je alle kennis, heb je geloof waarmee je bergen kunt verzetten, als je de liefde niet heb, dan ben je helemaal niets. Je wordt dan vergeleken met een dreunende gong of een schellende cimbaal. Je kunt als schrijver 100% gaan voor de waarheid, maar als er geen liefde is, dan is het waardeloos! Ook als die waarheid betrekking heeft op de zaak van God. Worden schrijvers/ eindredacteuren door liefde gedreven of door de waarheid? Niet dat liefde en waarheid per definitie altijd een tegenstelling vormen, maar soms lijkt de waarheid de primaire drijfveer. Dan is ‘waarheid’ een soort zelfstandige grootheid geworden. Iets moet je uitgangspunt zijn: is dat de waarheid of de liefde tot de Heer?
Grün schrijft: “In onze stem komt tot uitdrukking of onze relatie met God klopt, of wij transparant zijn voor Hem, of alleen maar zelf aan het woord willen zijn.”[2] Zegt Grün daar niet mee, dat in de manier van ons spreken en schrijven, in de toonzetting die wij hanteren, dat daarin tot uitdrukking komt of onze relatie met God klopt? Of die relatie vooral geestelijk is of dat er sprake is van geestelijke armoede?
[1] De Reformatie, jaargang 84 - nr. 34 - 30 mei 2009 - Meegelezen van T. Groenveld
[2] Spiritualiteit van beneden – Anselm Grün en Meinrad Dufner, pagina 37.
Ik vind 1 Korintiërs 13 in dit verband altijd weer ontdekkend. Al kun je alle talen in de wereld spreken, kun je profeteren, doorgrond je alle geheimen, bezit je alle kennis, heb je geloof waarmee je bergen kunt verzetten, als je de liefde niet heb, dan ben je helemaal niets. Je wordt dan vergeleken met een dreunende gong of een schellende cimbaal. Je kunt als schrijver 100% gaan voor de waarheid, maar als er geen liefde is, dan is het waardeloos! Ook als die waarheid betrekking heeft op de zaak van God. Worden schrijvers/ eindredacteuren door liefde gedreven of door de waarheid? Niet dat liefde en waarheid per definitie altijd een tegenstelling vormen, maar soms lijkt de waarheid de primaire drijfveer. Dan is ‘waarheid’ een soort zelfstandige grootheid geworden. Iets moet je uitgangspunt zijn: is dat de waarheid of de liefde tot de Heer?
Grün schrijft: “In onze stem komt tot uitdrukking of onze relatie met God klopt, of wij transparant zijn voor Hem, of alleen maar zelf aan het woord willen zijn.”[2] Zegt Grün daar niet mee, dat in de manier van ons spreken en schrijven, in de toonzetting die wij hanteren, dat daarin tot uitdrukking komt of onze relatie met God klopt? Of die relatie vooral geestelijk is of dat er sprake is van geestelijke armoede?
[1] De Reformatie, jaargang 84 - nr. 34 - 30 mei 2009 - Meegelezen van T. Groenveld
[2] Spiritualiteit van beneden – Anselm Grün en Meinrad Dufner, pagina 37.
Reacties
Een reactie posten