Arjan's blog

Ik schreef op mijn blog ‘ Zijn zoals Adam ’ over kwetsbaarheid. Ook de blog ‘ Hoe kwetsbaar is de kerk? ’ gaat over (het peilen van) kwetsbaarheid. Mijn blog ‘ Ongepland interactief moment ’ gaat vooral over het stellen van de juiste vraag om zo door te dringen tot de kern. Doordringen tot de kern is nodig om uit te komen bij het kwetsbare, het gekwetste in mensenlevens. Om duidelijk te krijgen waar het iemand om gaat. We geven door woorden een stukje van onze gedachten aan anderen. Dat heb ik gedaan met het schrijven van de genoemde blogs. Dat hebben anderen gedaan door hun reactie daarop te geven. Het is een vorm van je kwetsbaar opstellen. Je laat mensen in je hart kijken. Door te reageren vanuit anonimiteit geef je (wellicht onbewust) aan, dat we nog niet in alle opzichten een kwetsbare kerk zijn. Aan Anoniem en Sekel vraag ik in dit verband: waarom kom je niet voor je echte identiteit uit? Waarom stel je je niet kwetsbaar op? Ik schreef eerder dat niet een mening of standpunt ...

In mijn blog ‘ Geaccepteerd en tegelijk zondig ’ schrijf ik over Packer. Packer onderscheidt God als Vader en God als Rechter. Datzelfde onderscheid kom ik ook tegen bij Wolter Rose [1] . Rose zegt o.a. dit: “ Het Evangelie is vergeving, of rechtvaardiging, maar ook heiliging. Ik ga nog een stap verder. Rechtvaardiging en heiliging samen is nog maar een half Evangelie. Rechtvaardiging en heiliging — daar zit nog het een en ander tussen. Je hebt minimaal vier woorden nodig om het Evangelie uit te leggen: vrijspraak, adoptie, glorie, en transformatie. ” ‘Rechtvaardiging’ splitst Rose als het ware op in vrijspraak en adoptie en het begrip ‘heiliging’ in glorie en transformatie. Vrijspraak koppelt Rose aan zonden en aan God als Rechter. Bij adoptie ontmoeten we God als Vader. Een Vader die zegt ‘jij bent mijn aangenomen kind’. Voor de adoptie was ik slaaf en na de adoptie ben ik Gods zoon (of dochter). Ik krijg een bevoorrechte positie, een heel andere identiteit. Ik vraag mij af of...

Ik schreef eerder over de vraag die J.I. Packer in het boek ´Groeien in Christus´ stelt bij de bede ‘vergeef ons onze schulden’. Het gaat om de volgende vraag: “ Als de dood van Christus alle zonden verzoend heeft, die van het verleden, het heden en de toekomst, (en dat is ook zo) en als Gods uitspraak die de gelovigen rechtvaardigde (‘Ik aanvaard je als gerechtvaardigde om Jezus wil’) voor eeuwig geldig is (en dat is het ook), waarom moeten christenen dan hun dagelijkse zonden bij God brengen? ” Ik wil het antwoord van Packer op deze vraag ook graag doorgeven: “Het antwoord ligt in het onderscheid tussen God als Rechter en God als Vader en tussen de gerechtvaardigde zondaar zijn en de aangenomen zoon zijn. Het Gebed des Heren is het gebed voor de familie, waarin Gods aangenomen kinderen hun Vader aanspreken. Hoewel hun dagelijkse gebreken hun rechtvaardiging niet ongedaan maken, kan het toch niet goed zijn tussen hen en hun Vader totdat zij ‘sorry’ hebben gezegd en Hem gevraagd heb...

Ik schreef in mijn vorige blog over het ‘ongeplande interactieve moment’ in een morgendienst van onze gemeente waarin iemand hardop de vraag stelde: “ Als wij geloven dat Jezus onze Heer is en dat Hij één keer is gestorven voor al onze zonden, waarom staan wij hier dan schuldig? ” Als reactie daarop verwees de predikant naar het Onze Vader, naar de bede ‘vergeef ons onze schulden’. Maar is deze reactie een antwoord op de gestelde vraag? Een antwoord dat duidelijkheid geeft? Packer stelt in zijn boek ‘Groeien in Christus’ bij de bespreking van de bede ‘vergeef ons onze schulden’ deze vraag: “ Als de dood van Christus alle zonden verzoend heeft, die van het verleden, het heden en de toekomst, (en dat is ook zo) en als Gods uitspraak die de gelovigen rechtvaardigde (‘Ik aanvaard je als gerechtvaardigde om Jezus wil’) voor eeuwig geldig is (en dat is het ook), waarom moeten christenen dan hun dagelijkse zonden bij God brengen? ” Met andere woorden de verwijzing naar de bede uit het Onz...

Bij het lezen van het boek ‘Adam – een vriendschap’ van Henri Nouwen dacht ik aan de blog van Jos Douma: ‘ Kerst: kwetsbaar kerk zijn ’. Jos brengt op een heel mooie manier onder woorden wat kwetsbaar kerk zijn is: “ Dat vraagt om een kerk waar niet in algemene (theologische en vrome en ongetwijfeld ook correcte) termen wordt gesproken over zonde en schuld en genade en liefde, maar om geloofsgemeenschappen (groot of klein, oud of nieuw) waar mensen kwetsbaar kunnen zijn, waar gelovigen zich niet hoeven te schamen voor hun worstelingen, voor hun falen, voor hun pijn en frustratie. ” De kerk zou een soort Daybreak-gemeenschap moeten zijn waar kwetsbare mensen liefdevol worden opgevangen. Waar ‘sterke’ mensen (zoals Henri) mogen ontdekken juist door de omgang met gekwetste en kwetsbare mensen (zoals Adam) hoe kwetsbaar ze feitelijk zelf zijn. Ik moest denken aan het ‘ongeplande interactieve moment’ in een morgendienst van onze gemeente waarin iemand hardop de vraag stelde: “ Als wij...

Ik ben ‘Adam – een vriendschap’ van Henri Nouwen aan het lezen. Wat een ontroerend boek. Henri ging werken in de Arkgemeenschap van geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Daar wordt hij geconfronteerd met het kwetsbare in de vorm van gehandicapten mensen (vooral in de persoon van Adam), maar ook met het liefdevolle van de Daybreak-gemeenschap. Juist daar, in die veilige en vriendelijke omgeving brokkelde de verdedigingsmechanismen die Henri rond zijn innerlijke handicaps had opgetrokken af. ‘In dit klimaat van liefdevolle zorg, waar competitie en individuele prestatie geen druk op mij legden leerde ik mijzelf kennen als een heel onzekere, afhankelijke en kwetsbare persoon.’ Henri belandde in een crisis. Hij werd ‘opgenomen’ en daar leerde hij om te luisteren naar een innerlijke stem die zachtjes zei: ‘Je bent mijn kind. Ik hou van je, mijn hart gaat naar je uit.’ “Heel lang bleef ik die stem wantrouwen. Ik zei alsmaar tegen mezelf: ‘Dat is niet waar. Ik weet hoe ’t zit. Er is ni...

Aad Kamsteeg houdt in zijn boek de kerk ook een spiegel voor. Zeker in het tweede deel (vijf pijlers onder een gezonde gemeente in de 21e eeuw), maar ook al in het eerste deel. Het eerste deel is als het ware een aanzet voor deel twee van zijn boek. Zo schrijft Aad in het eerste deel: “De vrijgemaakte kerken die ik liefheb, waren allerminst vrij van wetticisme en lopen ook in de 21e eeuw nog steeds dat gevaar. Bij mij wint de overtuiging veld dat veel persoonlijke en kerkelijke scheefgroei ten diepste te verklaren is uit onvoldoende besef van genade.” Aad houdt de kerk een spiegel voor als hij de negen kernwaarden van de Redeemer Presbyterian Church beschrijft. Kernwaarden die gericht zijn op vernieuwing van hart, kerk en stad. Hij doet ons verslag van zijn gesprek met John Miller over hoe een introverte kerk missionair kan worden. Hij geeft in zijn boek Jerram Barrs het woord en deze werkt de stelling ‘juist je sterke punten zijn ook je zwakke punten’ uit richting de gereformeerde t...

Aad schrijft verder: “’(…) geen realistisch mens vindt het gemakkelijk zichzelf lief te hebben of te vergeven, en daarom moet iemands zelfaanvaarding gefundeerd zijn in het bewustzijn dat God hem aanvaardt in Christus. In zekere zin is de sterkste zelfliefde die we kunnen hebben (…) niet meer dan het spiegelbeeld van de levende overtuiging dat God ons liefheeft. Geloof dat in staat is zich te warmen aan het vuur van Gods liefde, en dat het niet nodig heeft liefde en zelfaanvaarding te stelen van andere bronnen, is in feite de wortel van heiliging.’” Aad vraagt in zijn boek aandacht voor wie je in Christus bent. “’Alleen wie zich bewust van de voorrechten van zijn positie in Christus heeft de mogelijkheid om werkelijk te leven tot eer van God en naar Gods bedoeling.’” Wat zijn er veel mensen die worstelen met hun zelfaanvaarding en zelfliefde. Wordt de boodschap over wie we zijn in Christus in de kerk wel voldoende voor het voetlicht gehaald? Ook de boodschap wie wij zijn in Christus ...

Het boek ‘ de kerk die leeft – vijf pijlers van de christelijke gemeente ’ van Aad Kamsteeg bestaat uit twee delen. Een deel waarin Aad schrijft over zijn ontmoetingen begin jaren negentig met Noord-Amerikaanse voorgangers (hedendaagse puriteinen). En een deel waarin hij vijf pijlers ‘onder een gezonde gemeente in de 21e eeuw’ beschrijft. In het eerste deel komt vooral aanbod wat we rechtvaardiging en heiliging noemen. Aad geeft daarbij regelmatig het woord (via citaten) aan genoemde voorgangers. Rechtvaardiging en heiliging hebben alles met elkaar te maken, horen onverbrekelijk bij elkaar: “(…) wanneer heiliging een andere basis krijgt dan genade, ontaardt het streven om goed te doen algauw in moralisme en wetticisme.” Er is sprake van een volgorde: “Eerst moet ik in geloof mijn positie ‘in Christus’ innemen (AG: identiteit). (…) Pas als je dat in geloof hebt aangenomen, ga je het actief toepassen (AG: gedrag e.d.).” “(…) in Christus zijn we volmaakt voor God (Kol. 2 : 10). En t...