De Geest, genade verandert de kerk
Eten, bidden en beminnen. Daniel & Tanja de Wolf gebruiken deze woorden als een synoniem voor radicaal discipelschap. Radicaal discipelschap als sleutel om als kerk aansluiting te vinden bij onze samenleving. “Ik zou christenen, inclusief mezelf, willen uitdagen om meer op Jezus te lijken en van hem vervuld te zijn. Jezus at met mensen (…). Hij bad tot de Vader. Hij beminde deze wereld.” Maar hoe komen wij tot radicaal discipelschap? Door Jezus na te volgen, maar hoe doe je dat? Radicaal discipelschap is het leven van de Geest in onszelf. Navolging is worden als God. Laten we ons uitstrekken naar de Geest zodat hij van ons discipelen, navolgers maakt. Er is innerlijke (geestelijke) vernieuwing nodig.
David Heek’s beeld van de kerk is: “Kerk zijn is ‘eat, pray, love’. Eten, bidden, beminnen. That’s all.” Een kerk dus waar sprake is van een gemeenschap (eten), waar we van elkaar houden (beminnen) en wij voor elkaar bidden (bidden). Dit beeld van de kerk vindt David niet of onvoldoende terug in de GKv. Als de GKv niet verandert, is de kerk volgens David ten dode opgeschreven. Maar, hoe gaan we de kerk veranderen? Hoe krijgen we dan wel het niveau van eten, bidden en beminnen? Door een vorm te kiezen waarin eten, bidden en beminnen tot zijn recht komt? Verwachten wij het in de kerk niet te vaak van aanpassingen van vormen, structuren en systemen? Worden we in de kerk niet te vaak opgeroepen Jezus na te volgen en er een niveau van eten, bidden en beminnen op na te houden zonder te vertellen hoe dat moet? Alleen met het aanpassen van vormen, structuren, systemen, gedrag komen we er niet. Christenen en kerken veranderen ten diepste niet door dit soort aanpassingen. Maar hoe dan wel?
Daarom vind ik het mooi dat in deze discussie ook het onderwerp ‘genade’ om de hoek is komen kijken, want genade verandert mensen. Remmelt Meijer en anderen schrijven daar over. Hij schrijft: “Genade is vrij van geweld, verbaal en fysiek. Maar wel hard: stop slappe praat, stop met angst en heb het lef om puur en alleen voor genade te gaan. Genade is voor mij vertrouwen. Overgave. Niets moeilijker dan dat. (..) Kerken die dit durven zullen nooit verlamd kunnen raken door systemen. Hoe nodig systemen ook zijn. Maar alles dienstbaar aan genade. (…) Zonder die radicale genade zie ik geen toekomst voor kerken.” Hoe meer christenen bezig zijn met genade en genade echt doorgronden, hoe meer kerken zullen veranderen. Als er in de kerk sprake is van geestelijke lauwheid en gebrek aan vitaliteit, moeten we dan niet de conclusie trekken dat wij de grootheid van Gods genade blijkbaar niet of onvoldoende begrijpen? “God vergeeft en redt zondaars (AG: genade) juist zodat Hij ze kan veranderen in mensen die op Christus lijken en in zijn beeld delen, deel hebben aan zijn goddelijke natuur.” Genade én vernieuwing. Genade verandert (vernieuwt) mensen, verandert (vernieuwt) de kerk.
David Heek’s beeld van de kerk is: “Kerk zijn is ‘eat, pray, love’. Eten, bidden, beminnen. That’s all.” Een kerk dus waar sprake is van een gemeenschap (eten), waar we van elkaar houden (beminnen) en wij voor elkaar bidden (bidden). Dit beeld van de kerk vindt David niet of onvoldoende terug in de GKv. Als de GKv niet verandert, is de kerk volgens David ten dode opgeschreven. Maar, hoe gaan we de kerk veranderen? Hoe krijgen we dan wel het niveau van eten, bidden en beminnen? Door een vorm te kiezen waarin eten, bidden en beminnen tot zijn recht komt? Verwachten wij het in de kerk niet te vaak van aanpassingen van vormen, structuren en systemen? Worden we in de kerk niet te vaak opgeroepen Jezus na te volgen en er een niveau van eten, bidden en beminnen op na te houden zonder te vertellen hoe dat moet? Alleen met het aanpassen van vormen, structuren, systemen, gedrag komen we er niet. Christenen en kerken veranderen ten diepste niet door dit soort aanpassingen. Maar hoe dan wel?
Daarom vind ik het mooi dat in deze discussie ook het onderwerp ‘genade’ om de hoek is komen kijken, want genade verandert mensen. Remmelt Meijer en anderen schrijven daar over. Hij schrijft: “Genade is vrij van geweld, verbaal en fysiek. Maar wel hard: stop slappe praat, stop met angst en heb het lef om puur en alleen voor genade te gaan. Genade is voor mij vertrouwen. Overgave. Niets moeilijker dan dat. (..) Kerken die dit durven zullen nooit verlamd kunnen raken door systemen. Hoe nodig systemen ook zijn. Maar alles dienstbaar aan genade. (…) Zonder die radicale genade zie ik geen toekomst voor kerken.” Hoe meer christenen bezig zijn met genade en genade echt doorgronden, hoe meer kerken zullen veranderen. Als er in de kerk sprake is van geestelijke lauwheid en gebrek aan vitaliteit, moeten we dan niet de conclusie trekken dat wij de grootheid van Gods genade blijkbaar niet of onvoldoende begrijpen? “God vergeeft en redt zondaars (AG: genade) juist zodat Hij ze kan veranderen in mensen die op Christus lijken en in zijn beeld delen, deel hebben aan zijn goddelijke natuur.” Genade én vernieuwing. Genade verandert (vernieuwt) mensen, verandert (vernieuwt) de kerk.
Leven uit genade is een heel ander leven dan leven uit zondebesef. Dat verandert alles.
BeantwoordenVerwijderen