Arjan's blog

Ik ben ´het goede leven´ van Reinier Sonneveld aan het lezen. Een bijzonder boek! Hij schrijft o.a. over geld. Reinier schrijft dat volgens Jezus geld blijkbaar eigenschappen van een godheid aan kan nemen en zo een concurrent kan worden van God. “Wie gelooft kan ‘vreemdgaan’ met geld, en geld iets gunnen wat eigenlijk voor God bestemd is. Geld wordt dan onze maîtresse. Juist de veelverdiener heeft dus een probleem. Niemand wordt in de bijbel zo veelvuldig gewaarschuwd als de welvarenden.” Je kunt niet én God dienen én het Geld. In hoeverre bevragen wij in het pastoraat broers en zussen en onderling elkaar naar onze omgang met geld? Mijn inschatting is (bijna) nooit. Jezus geeft toch niet voor niets zoveel aandacht in de bijbel aan de macht van het geld? Het heeft wel alle aandacht van Jezus, maar niet die van ons. Arie de Rover hield in maart 2010 in Zeewolde een inspirerend verhaal onder de titel ‘ Vrij en blij zijn in de kerk ’. In zijn betoog sprak hij o.a. over de verhouding tusse...

En met de volgende zinnen van Larry Crabb sluit ik mijn blogs over ‘teleurstellingen’ af. “Er is tegen ons allen gezondigd. En wij zondigen allemaal. Het onvermogen van anderen om mij volkomen lief te hebben is pijnlijk, en vaak diep teleurstellend. Maar de liefde waarmee de Heer mij liefheeft, is volmaakt. Hoewel de angel van de teleurstelling in mijn hart blijft steken, geeft Zijn liefde mij toch alles wat ik nodig heb om een evenwichtige persoonlijkheid te worden en anderen lief te hebben, ook wanneer ze mij opnieuw teleurstellen. Dat is mijn plicht: de ander lief te hebben.” “Die liefde (niet zijn of haar liefde voor mij) bepaalt in hoge mate of ik vreugde beleef en als mens een gevoel van volheid ervaar. Ik kan liefhebben omdat ik volmaakt en volkomen word bemind door God. En daarom is mijn liefde voor de ander belangrijk. Mijn liefde kan hem of haar nader tot Christus brengen, zij geeft mijn leven kracht en brengt eer aan God. En terwijl ik met vallen en opstaan leer om die ander...

Ik schreef in m´n vorige blog, dat de wens tot zelfbescherming zomaar voorrang krijgt op de wens om een werkelijk liefdevolle omgang met anderen. We zullen dus de confrontatie moeten aangaan met onze natuurlijke drang tot zelfbescherming. Maar voordat we inzien hoezeer we als daders door onze zelfbeschermende maatregelen zondig worden, moeten we eerst beseffen hoezeer we als kwetsbare slachtoffers teleurgesteld zijn. Er is tegen ons gezondigd (slachtoffer) en nu zondigen wij zelf ook (dader). Pas als we onze teleurstelling als slachtoffer onder ogen zien, kunnen we strategieën herkennen die we ons hebben aangemeten om verdere teleurstellingen te voorkomen. Gebrekkige liefde is de oorzaak van de meeste problemen. Liefde is nooit blind voor andermans fouten. Ze ziet die helder en duidelijk, maar voelt zich er niet door bedreigd. Zij geeft de teleurstelling toe, maar vergeeft ze en blijft met de ander begaan. Zijn we bezorgd om het welzijn van iemand die ons onrecht heeft aangedaan? Dat i...

Hoe reageren wij veelal op teleurstellingen? Wat is onze primaire reactie? Meestal is onze reactie, dat we de slotbrug ophalen en de poortdeur vergrendelen. Met andere woorden, we dekken ons in tegen verdere teleurstellingen, we trekken ons terug achter veilige ‘muren’. Crabb schrijft in dit verband over “zelfbeschermingmechanismen” en over “zelfbescherming”. We treffen (al dan niet bewust) deze zelfbeschermingsmaatregelen om te voorkomen dat wij opnieuw gekwetst worden. De wens tot zelfbescherming krijgt zo voorrang op de wens om een werkelijk door liefde gekenmerkte, betrokken omgang met anderen. Het is of zelfbescherming of liefde. Zelfbescherming is gericht op jezelf. Liefde is gericht op God en de naasten. Volgens Crabb ligt het verlangen om onszelf te beschermen sinds de zondeval diep in ons verankerd. Zelfbescherming is zonde. Het doet geen recht aan het liefdegebod van God (God liefhebben en de naasten als samenvatting of diepere betekenis van de wet). Ook in het dilemma zelfbe...

Teleurstellingen horen dus bij het leven. Maar zijn teleurstellingen alleen maar vervelend en frustrerend te noemen of is er ook nog een andere kant aan teleurstellingen? “De weg die volgens Crabb het meest het wezen van geestelijke groei benadert, gaat uit van het principe: Pas wanneer we in onze levensomstandigheden en relaties (vooral in de laatste) pijnlijk zijn teleurgesteld, zal er een diep verlangen ontstaan om Christus te zoeken. Met andere woorden we leren maar zelden om in afhankelijkheid van God te leven, zolang het ons goed gaat.” Blijkbaar zijn teleurstellingen nodig om ons weer bij Christus te brengen. Teleurstellingen kunnen er voor zorgen, dat je met lege handen bij Christus komt om ze daar te laten vullen. We hebben de neiging om die handen te laten vullen door mensen in plaats van door Christus. Is dat niet een belangrijke oorzaak van onze teleurstellingen? Vooral diepe teleurstellingen duwen je als het ware naar Christus. Alleen met Hem is een relatie mogelijk zo...

Ik was al eerder van plan na te denken en te schrijven over teleurstellingen en kwetsuren. Nu gaat het er echt van komen: een aantal blogs over het onderwerp ‘teleurstellingen’. Ik heb mij vooral laten leiden door wat Larry Crabb daarover schrijft in zijn boek ‘ Van binnenuit – werkelijke verandering is mogelijk’. Maar waarom schrijven en nadenken over ‘teleurstellingen’? Crabb geeft zelf daarop het antwoord: “Teleurstelling is een telkens terugkerende realiteit voor de bewust levende christen (…).” Ja, ik kan mij een leven zonder teleurstellingen niet zo goed voorstellen. Teleurstellingen horen bij het leven of ik het nu leuk vind of niet. Proefondervindelijk vastgesteld! Crabb noemt drie argumenten waarom teleurstellingen bij het leven horen. 1. “Volkomen vreugde zal God ons pas in de hemel schenken; 2. geen relatie op aarde is volmaakt; 3. de gevallen mens zoekt van nature zijn heil in alle mogelijke zaken, maar niet in God.” Teleurstellingen uitbannen uit je leven, is dus blijkbaa...

De andere hoofdpersoon in de film Les Misérables (of het gelijknamige boek van Victor Hugo) is de politie-inspecteur Javert. De politie-inspecteur kent geen andere wet dan die van gerechtigheid en hij achtervolgt Jean Valjean genadeloos in de daaropvolgende jaren. “Terwijl Valjean door vergeving totaal veranderd is, wordt de detective door zijn dorst naar vergelding verteerd.” Javert valt in de handen van Valjean, maar in plaats van hem te doden laat hij hem gaan. De prooi (Valjean) bewijst de achtervolger (Javert) genade. Valjean, eerst zelf ontvanger van radicale genade, is nu gever van radicale genade. Als Valjean zo het leven redt van Javert, voelt de detective dat zijn wereld van zwart en wit ineen gaat storten. “Daar hij geen raad weet met een genade waartegen zijn diepste innerlijk zich verzet en hij in zichzelf geen vergeving kan bespeuren”, springt Javert in de Seine en verdrinkt. “Vergeving heeft haar eigen, buitengewone kracht die verder reikt dan wet en recht. Gerechtighei...

Afgelopen weekend keek ik naar de film Les Misérables. Arie de Rover had ons tijdens het mannenweekend een kort stukje van deze film laten zien. Als illustratie bij het onderwerp ‘christelijke identiteit’. Deze film gaat over de hoofdpersoon Jean Valjean, een Franse gevangene die tot negentien jaar dwangarbeid is veroordeeld, omdat hij een brood heeft gestolen. Na zijn vrijlating kan hij nergens een schuilplaats vinden, omdat hij ‘gebrandmerkt’ is als een misdadiger. Na de nodige omzwervingen krijgt hij eindelijk een maaltijd en een slaapplaats aangeboden bij een bisschop. Midden in de nacht steelt hij het tafelzilver van de bisschop, slaat zijn gastheer tegen de vlakte en vlucht het huis uit. De politie krijgt Jean Valjean echter te pakken en brengt hem terug naar de bisschop. En dan gebeurt er iets ‘schokkends’: de bisschop verklaart tegen de politieagenten, dat Jean Vlajean geen dief is en dat hij het tafelzilver aan Jean had meegegeven. Ook herinnert de bisschop Jean Valjean eraan,...

Genade wordt regelmatig gekoppeld aan het tonen van berouw over je zonden. Alsof het hebben van berouw een voorwaarde is voor het ontvangen van genade. Maar, genade is toch onvoorwaardelijk? Hoe verhoudt genade zich ten opzichte van berouw? Philip Yancey gaat in zijn boek ‘Genade, wat een wonder’ in op deze vragen. Hij schrijft: “God geeft waar Hij lege handen vindt. Iemand die zijn handen vol pakjes heeft, kan geen gift aannemen. (…) vergeving moet, wil die volledig zijn, zowel ontvangen als geschonken worden: iemand die zijn schuld niet toegeeft (AG: geen berouw heeft) kan niet vergeven worden.” “Genade moet ontvangen worden en de christelijke term daarvoor is berouw , de toegangspoort tot genade.” Berouw is niet iets wat God zomaar willekeurig van ons vraag. “Het is eenvoudigweg een beschrijving van wat teruggaan betekent. In termen van de gelijkenis van de verloren zoon is berouw de vlucht naar huis (…).” De Vader uit genoemde gelijkenis toont beide zonen zijn liefde en genade. Onv...