Arjan's blog

“(…) als ons bezig-zijn voortkomt uit een diepe onzekerheid over onszelf, is het niet zeker dat het ten dienste staat van het Rijk van God.” Bemind – Henri Nouwen in gesprek Philip Roderick

Keller zegt in zijn toespraak tijdens The Global Leadership Summit 2009 dat ‘oudste zonen’ denken invloed te hebben op God. Ze denken te worden toegelaten bij God door gehoorzaam te zijn. ‘Oudste zonen’ gehoorzamen God om wat het oplevert in plaats van te gehoorzamen om wie Hij is. God is daarmee een middel geworden in plaats van een doel. Hun positie bij God is gebaseerd op hun prestatie. ‘Oudste zonen’ zijn vaak onzeker of ze zelf wel goed genoeg zijn voor God. Daarbij zijn ze veelal star naar anderen. Hun zelfrespect (identiteit) ligt niet in Christus maar is gebaseerd op hun idee dat ze een goed mens zijn. Ze kunnen slecht omgaan met kritiek, omdat dat hun raakt in hun zelfbeeld. ‘Oudste zonen’ (evenals de ‘jongste zoon’ voor zijn bekering) zijn vervreemd van God. Ze willen wat van de Vader in plaats van dat ze de Vader zelf willen. Voor ‘oudste zonen’ is Jezus wel een voorbeeld, maar niet hun verlosser. Het is het verschil tussen religie en relatie (evangelie). Het gevolg van dit...

In mijn blog ‘ Schapen zonder herder ’ had ik het over de situatie in onze kerkelijke gemeente. Als ik daar nog eens over nadenkt, roept dat bij mij de vraag op wat nu het grootste probleem is van de kerk en onze gemeente? Dat is een vraag waar ook Tim Keller bij stilstond in zijn toespraak tijdens The Global Leadership Summit 2009. Wat is nu het grootste probleem van de kerk? Wat zouden mensen, ambtsdragers antwoorden als je ze die vraag zou voorleggen? Wat is het grootste probleem van onze gemeente? Er zijn mensen in de gemeente die ‘evangelische invloeden’ (wat zouden ze hier mee bedoelen?) als hét probleem van onze gemeente zien. Maar is dat werkelijk het grootste probleem? Keller zegt er dit over: “Geestelijke lauwheid, gebrek aan vitaliteit is nog steeds het grootste probleem.” Maar wat verstaat Keller onder geestelijke lauwheid? Keller geeft in zijn toespraak een diagnose waar die geestelijke lauwheid uit bestaat. Die diagnose vind ik best verrassend. Hij gebruikt voor zijn ...

“De christelijke gemeenschap is een gemeenschap van mensen die elkaar herinneren aan wie en wat ze werkelijk zijn: de geliefden van God.” Bemind - Henri Nouwen in gesprek Philip Roderick

Ik las laatst over Jezus die in een boot voer naar een stille plaats om alleen te kunnen zijn met zijn discipelen. Maar als hij daar aankomt, treft hij opnieuw grote groepen mensen aan. Hongerig op zoek naar Gods goede nieuws. Het evangelie van het Koninkrijk. Op zoek naar de Godmens Jezus. Of stonden ze hem op te wachten vanwege alle wondertekenen? Jezus voelde medelijden met deze mensen, “omdat ze leken op schapen zonder herder”. Toch hadden deze mensen wel geestelijke leidslieden (herders). Hoezo schapen zonder herder? Het riep bij mij de vraag op: Hoe kijkt Jezus naar ons gemeente? Ziet hij daar ook schapen zonder herder, ondanks predikant, ouderlingen en diakenen? ….. Ja, ik denk dat er in onze gemeente groepen mensen als schapen zonder herder zijn. ……. En mensen die hongerig op zoek zijn naar Gods goede nieuws, naar Jezus en deze niet of maar beperkt lijken te vinden in onze gemeente. Ik heb de moed opgegeven (naar de mens gesproken) dat er (op korte termijn) verandering...

Jezus vraagt radicaliteit. Dat blijkt in de praktijk nog niet zo gemakkelijk te zijn. Reinier Sonneveld schrijft in ‘ Streven naar het hoogste – dat haalbaar is ’: “We zien inderdaad vaak de status quo aan voor het volgen van Jezus.” De bestaande situatie wordt de norm, terwijl er een streven naar het hoogst haalbare zou moeten zijn (zonder door te slaan in perfectie). “Alleen enkele specifieke overtredingen, en altijd van wie weinig macht heeft, die klagen we aan. Afkeuring in een gemeenschap treft altijd een minderheid, en hierin is de kerk helaas geen uitzondering.” Je zou kunnen zeggen: we meten met twee maten . Met twee verschillende maten, terwijl wij dat niet zouden moeten doen. Ook gaat zonde vaak over ‘de ander’ en blijft algemeen. Daarnaast meten we soms met één maat, terwijl dat er meerdere zouden moeten zijn. We hanteren een algemene maat, terwijl het hoogste dat individueel haalbaar is, de maat zou moeten bepalen. De maat bij degene die vijf talenten heeft gekregen is...

Ik las in Het Katern van het ND van 3 september het artikel ‘ Streven naar het hoogste – dat haalbaar is ’ van Reinier Sonneveld. In genoemd artikel schrijft hij over Jezus die van ons vraagt perfect te zijn. “Jezus vraagt van ons het onmogelijke.” Daarom staan wij schuldig tegenover God en hebben wij genadige vergeving van onze zonde nodig. Dat betekent volgens Reinier dat het christelijk ideaal onhaalbaar is. Ons leven is altijd een compromis. Maar is dit geen zwaktebod? Jezus vraagt toch van ons radicaliteit? Ja, een compromis is een zwaktebod als wij op zoek gaan naar een algemene ondergrens, het minimale. Ja, Jezus vraagt van ons radicaliteit. Reinier schrijft dat de Bijbel ons oproept te streven naar het hoogste dat individueel haalbaar is. ‘Wie veel gegeven is, zal veel worden gevraagd.’ Dat hoogst haalbare kan echter ook doorslaan in een streven naar perfectie. “Grenzeloos perfectie nastreven, levert meer kwaad op dan je eigen grenzen kennen. Daarom zijn compromissen gezond...

Ik vind ‘Genade, wat een wonder!’ van Philip Yancey een heel mooi boek. O.a. daarom nog een citaat in lijn met de vorige twee blogs. Yancey stelt in zichzelf de vraag: “Hoe ziet een begenadigd christen eruit?” Hij vervolgt dan zo: “Misschien moet ik de vraag anders stellen: Hoe kijkt een begenadigd christen?” “Naar mijn mening draait het leven van de christen niet in eerste instantie om ethiek of regels, maar om een nieuwe manier van zien. Ik ontsnap aan de kracht van de geestelijke ‘zwaartekracht’ als ik mijzelf ga zien als een zondaar die God door geen enkele methode van zelfverbetering of zelfverruiming kan behagen. Pas dan kan ik mij tot God wenden om van buitenaf geholpen te worden – om genade – en tot mijn verbazing ga ik dan inzien dat een heilige God mij reeds bemint ondanks mijn tekortkomingen. Ook ontsnap ik aan de zwaartekracht als ik zie dat mijn naasten, ook zondaren, door God bemind worden." ”Hoe ziet een begenadigd christen eruit? “Een begenadigd christen is ...

Met ons oog zoeken naar de genade die de Here aan anderen geschonken heeft! Daarvoor heb je een genadebril nodig. Anders gezegd: daar heb je door genade genezen ogen voor nodig. Philip Yancey schrijft in ‘Genade wat een wonder!’ daar mooie dingen over. Hij schrijft dat diepe verschillen een soort vuurproef voor genade vormen. Yancey verwijst daarbij naar Jezus (hoe kan het ook anders) en schrijft daar het volgende over. “Als Jezus een met schuld beladen persoon liefhad en hem hielp, dan zag Hij in hem een dwalend kind van God. Hij zag in hem een menselijk wezen dat geliefd werd door zijn Vader en over wie Hij bedroefd was omdat hij de verkeerde kant opging. Hij zag hem zoals God hem oorspronkelijk bedoeld had en daarom keek Hij door de uiterlijke laag van smerigheid en vuil heen naar de werkelijke mens die daaronder schuil ging. Jezus vereenzelvigde de persoon en de zonde niet (AG: de zonde wel haten, maar de zondaar liefhebben), maar Hij zag de zonde als iets van buitenaf, iets wat...

In het ND van zaterdag 28 augustus las ik het artikel ‘ Buijs tot voorzitter CGK-synode gekozen ’. Om allerlei redenen trok dit artikel mijn aandacht. Het artikel viel mij o.a. op door de mooie woorden die er in opgetekend zijn. Ds. Quant, één van de synodeleden, deed een oproep om ondanks verschillen te zoeken naar “wat ons als ambtsdragers samenbindt”. Een begrijpelijke oproep, omdat in de CGK sprake is van grote onderlinge verschillen. Het artikel vervolgt: “Hij mediteerde over Handelingen 11 , waarin ‘bruggenbouwer’ Barnabas naar de gemeente in Antiochië trekt en daar ‘genade’ aantreft. Laten de synodeleden elkaar ook bekijken door deze genadebril, zei Quant, en niet elkaar beoordelen op onderlinge verschillen.” Quant zegt verder: “Echte eenheid in de synode zal ontstaan wanneer ons oog bij de andere broeders gaat zoeken naar de genade die de Here aan hen heeft geschonken. Dat zal geestelijke herkenning en een geestelijke band geven.” Natuurlijk geldt de oproept van ds. Quant n...

In het ND van afgelopen zaterdag (28 augustus) staat een artikel dat een mooie illustratie vormt bij het boek ‘ Namaakgoden ’ van Tim Keller : Japan: het evangelie in een stresscultuur . In het artikel vertelt een Japanse predikant van de Grace City Church uit Tokio ‘over de bevrijdende kracht van het evangelie in een maatschappij waar succes een verslindende afgod is.’ “Veel mensen offeren alles op aan hun werk. Je moet een goede baan hebben, je moet slagen, dat verwacht je omgeving.” In Japan is het werk een namaakgod van formaat. De predikant vertelt dat de wet in Japan lange werkdagen verbiedt. Waarom dan toch alles opofferen aan het werk? “Het is vooral de groepscultuur. Japanners denken vanuit de ander, wat die van je verwacht. Daar wil je aan voldoen.” Hoe komt het dat er zo weinig christenen zijn in Japan? “Een negatieve houding tegenover het christelijk geloof hoort bij het DNA van Japanners. Als christen ben je anders. Je verbreekt de eenheid van de groep.” “En het beeld i...