Wordt het ooit beter?

Ik las het boek Het wordt nooit beter van Griet op de Beeck (1973). Op de Beeck is in ons taalgebied een succesvol romanschrijfster met meer dan een miljoen verkochte boeken. Het hiervoor genoemde boek is echter geen roman. Het is geen fictie, maar non-fictie; het leven en de ervaringen van de schrijfster zelf zijn er in beschreven. Een bijzonder boek!

Zo vind ik het aangrijpend om van Op de Beeck te lezen welke dramatische weg ze achter de rug heeft op het moment dat ze het boek schrijft (het boek is in 2024 uitgegeven). Op jonge leeftijd (ongeveer van haar vijfde tot haar negende) is ze misbruikt door haar vader, haar huwelijk strandde en het lukte haar niet om relaties te bestendigen. Ze ontwikkelde ernstige eetstoornissen en maakte plannen om uit het leven te stappen. Uiteindelijk stond ze op de rand van de brug, maar durfde de sprong (nog) niet te maken. Wat kunnen mensen veel moeiten op hun bordje krijgen en vastlopen in hun leven!

En toen vroeg een vriendin van Griet of ze mee wilde naar een opleiding om therapeut te worden. ‘Als dit me ook niks zou brengen, dan kon ik echt concluderen dat het totaal hopeloos was en doen wat moest gebeuren. Die beslissing bleek uiteindelijk een gamechanger.’ Ze schrijft dat niet zozeer de opleiding zelf, als wel de wereld die zo geopend werd het verschil maakte. Ze maakte kennis met therapeuten van wereldfaam: Esther Perel, Gabor Maté, Bessel van der Kolk, Peter Levine, Deb Dana, Richard Schwarz e.a.

Voordat Griet startte met haar opleiding tot therapeut had ze vele jaren therapie achter de rug. Dit therapeutisch verleden had haar echter tot nu toe weinig soelaas gebracht. Toen ze met de opleiding begon, had ze zelfs een meer dan ongezonde relatie met haar therapeut Lotte.

In deel 2 van haar boek beschrijft Op de Beeck haar reis naar herstel. “Ik was vertrokken op een reis die nooit meer zal eindigen, en die me op het moment waarop ik dit boek zit te schrijven al zo idioot veel heeft gebracht. Voor mezelf als mens, en voor de therapeute die ik ben geworden.”

Ik vind het boeiend om over al die therapievormen te lezen waarmee Griet ervaring heeft opgedaan en de toelichting die ze geeft over deze vormen:

•      Cognitieve gedragstherapie (o.a. p.91 ev.)
•    Equitherapie (p.177 ev.)
•    Mindfulness (p.185 ev.)
•    Systeemtherapie (p.193 ev.)
•    Familieopstellingen (p.196 ev.)
•    Bodywork (p.203 ev. | p.336 ev.)
•    Internal Family Systems (IFS) (p.206 ev. | p.314 ev.)
•    Psychedelica (p.245 ev.)
•    EMDR (p.261ev.)
•    Psychodrama (p.271 ev. | p.334 ev.)
•    Somatic Experiencing (p.325 ev.)
•    Ketamine-Assisted Psychotherapy (p.341 ev.)
•    Therapeutisch werken in groepen (p.365 ev.)

Vooral IFS (Richard Schwarz) bracht bij Griet de grote doorbraak (p.206 ev.), maar is zeker niet de enige therapievorm die van Griet “een nieuw mens” maakte. Een nieuw mens! “Hier zit ik dan, deze laatste bladzijden te schrijven, als een nieuw mens. Dat zijn grote woorden en ik kies ze geenszins achteloos.” Ze had rond haar 45^e de moed opgegeven: het wordt nooit beter.  Maar nu moet ze vaststellen: “Beter bestaat, we moeten alleen durven geloven dat we dat waard zijn, weten hoe en waar we dat kunnen vinden, en van daaruit er echt voor gaan. (…) Ik koester op basis van al wat ik heb geleerd en ervaren een groot geloof dat het een kwestie is van de juiste hulp krijgen. Makkelijk is het niet, maar de beloning is zo groot. Dus ga voluit. Het kan. Jij mag.”