Zelfrechtvaardiging
In het ND van 18 november 2010 staat het artikel ‘Leiden zonder jezelf te rechtvaardigen’ (op pagina 12). Het artikel roept bij mij nogal wat herkenning op, omdat het zaken aan de orde stelt die ik ook op diverse blogs bij de kop had.
Het artikel gaat over de vraag: “Hoe kan het dat het hanteren van een christelijke visie op leidinggeven niet tot onderscheidend gedrag leidt?” Uit onderzoek blijkt namelijk dat protestantse managers minder mensgericht zijn dan niet-christelijke managers. "En dat lijkt in tegenspraak met begrippen als dienstbaarheid (...), investeren van je leven voor anderen (...). Hoe kan het dat het hanteren van een christelijke visie op leidinggeven niet tot onderscheidend gedrag leidt?" Is dit niet (min of meer) dezelfde vraag als die van Sieds de Jong: "zouden christenen het eigenlijk niet beter behoren te doen dan niet-christenen?"
De schrijfster (Marieke Meijer-van Abbema) denkt dat een belangrijke oorzaak ligt in het feit dat de kerk al zo lang spreekt over de zondige aard van mensen en de goede vruchten die zij moeten laten zien. “Goede vruchten zijn verworden tot een voorwaarde voor goed christen-zijn en daarmee acceptatie door God. Hierdoor is een onbewust patroon ontstaan van zelfrechtvaardiging.” Maar iedere christen weet toch wel dat je jezelf niet kan rechtvaardigen? Zeker maar “de praktijk leert dat deze gedachten van zelfrechtvaardiging zich veel dieper hebben vastgezet dan wij ons bewust zijn. Luther noemde zelfrechtvaardiging al onze ‘standaard’instelling.”
Het artikel gaat over de vraag: “Hoe kan het dat het hanteren van een christelijke visie op leidinggeven niet tot onderscheidend gedrag leidt?” Uit onderzoek blijkt namelijk dat protestantse managers minder mensgericht zijn dan niet-christelijke managers. "En dat lijkt in tegenspraak met begrippen als dienstbaarheid (...), investeren van je leven voor anderen (...). Hoe kan het dat het hanteren van een christelijke visie op leidinggeven niet tot onderscheidend gedrag leidt?" Is dit niet (min of meer) dezelfde vraag als die van Sieds de Jong: "zouden christenen het eigenlijk niet beter behoren te doen dan niet-christenen?"
De schrijfster (Marieke Meijer-van Abbema) denkt dat een belangrijke oorzaak ligt in het feit dat de kerk al zo lang spreekt over de zondige aard van mensen en de goede vruchten die zij moeten laten zien. “Goede vruchten zijn verworden tot een voorwaarde voor goed christen-zijn en daarmee acceptatie door God. Hierdoor is een onbewust patroon ontstaan van zelfrechtvaardiging.” Maar iedere christen weet toch wel dat je jezelf niet kan rechtvaardigen? Zeker maar “de praktijk leert dat deze gedachten van zelfrechtvaardiging zich veel dieper hebben vastgezet dan wij ons bewust zijn. Luther noemde zelfrechtvaardiging al onze ‘standaard’instelling.”
mmmm ik kan het niet helemaal volgen, misschien is het duidelijker als je het hele artikel leest? Ik kan nu niet volgen hoe aandacht voor zonde en goede vruchten een taakgerichte leiderschapstijl voortbrengt.
BeantwoordenVerwijderenVoor christenen is er ook een andere stijl: de Jezus-stijl, leiding geven door te dienen, voeten wassen dus!
Zou het handelen kunnen liggen in verkeerde toepassing van de wet:
BeantwoordenVerwijderen- kan leiden tot vastlopen; door het nooit kunnen voldoen aan de wet en zo verstarren en aleen oog hebben voor zichzelf
- kan leiden tot het idee dat men het (ten opzichte van anderen) nog niet zo slecht doet; dat kan dan weer leiden tot de maat nemen bij anderen.
Zoals Leonie zegt Jezus volgen. De wet zien doordat Jezus onze zonden aan het kruis heeft volbracht. Jezus centraal in je leven. Dan ga je op je knieen en wordt je naar Zijn beeld gevormd. Dat wordt dan ook zichtbaar in dienend "leiderschap".
Hoi Leonie en Leendert,
BeantwoordenVerwijderenIk ben dus niet duidelijk geweest. Bedankt voor de feedback.
Ik heb de blog aangepast.