Waarheid en lijden
In mijn vorige blog (‘Waarheid in het verborgene’) schreef
ik over het boek ‘Waarheid in het verborgene’ van Arthur Katz en Paul Volk. Het
boek gaat ook in op het thema ‘waarheid en lijden’. De schrijvers zeggen o.a.
dit er over: ‘Het ontvangen van liefde tot de waarheid en van de Geest die ons
in alle waarheid leidt, gaat onvermijdelijk gepaard met een zekere mate van
lijden (…).’ Desillusie, onzekerheid, vernedering. Het opgeven van goedkeuring
en waardering van andere mensen. Het overwinnen van je angst om afgewezen te
worden. ‘We willen wanhopig graag voorkomen dat we moeten lijden. En we zullen
dat ook tot elke prijs vermijden, we zullen zelfs de waarheid ervoor
prijsgeven, tenzij onze liefde voor de waarheid groter is dan onze angst.’
‘Door nu (…) pijn te vermijden, wordt die later veel
heviger. De waarheid komt ons nooit goed uit, en zolang we kiezen voor de
gemakkelijkste weg, zullen we nooit in de waarheid wandelen.’’Maar
waarachtigheid en oprechtheid moeten altijd duur betaald worden. We moeten
alles wegdoen wat onecht is. De weg van de waarheid is altijd de weg van het
kruis. We sterven aan onszelf als we een broeder in liefde confronteren en
bereid zijn om ook zelf geconfronteerd te worden.’ In de Bijbel is hierover een mooi
voorbeeld te vinden: Paulus die Petrus in liefde confronteert met z’n
huichelarij (Galaten 2 : 11 – 14).
Er is lijden in onze wereld. Als chronische zieke, merk ik dat de humanistische doctrine van de maakbare wereld ook het christelijke denken beïnvloedt. Ik merk in de mensen om me heen (en zeker niet minder onder de christenen) dat het bestaan van lijden, en dus de gebrokenheiden van deze wereld en de noodzaak van Jezus' offer, ontkent wordt. Het idee dat als je iets overkomt, je gewoon harder moet schreeuwen om een oplossing, of beter moeten zoeken naar de juiste arts is de huidige weerspiegeling van de reactie van de vrienden van Job. “Zeg gewoon dat je gezondigd hebt”, “Eis gewoon dat ze verder zoeken naar een oplossing”. Dat help de lijdende niet, maar kwelt. In hoeverre kunnen we als (post-)modernistische mensen, beïnvloedt door een humanistische wereld, nog accepteren dat het offer dat Jezus bracht, echt nodig was? En dat we, tot de dag van Zijn terugkomst, leven in een gebroken wereld?
BeantwoordenVerwijderenHoi Jennifer,
BeantwoordenVerwijderenOver de thema’s die je aansnijdt, is veel te zeggen. Ik wil hier slechts in het kort en in het algemeen (!) reageren en loop daarmee het risico nuances geweld aan te doen. Ik zal het proberen te voorkomen.
Ik denk met jou dat er onder christenen in meer of mindere mate een maakbaarheidsdenken gangbaar is. Ook op het gebied van gezondheid en ziekte. Ik denk niet dat dat per definitie betekent, dat deze christenen daarmee de gebrokenheid van het leven en de noodzaak van het offer van Jezus Christus ontkennen.
Volgens mij zijn er twee uitersten: maakbaarheid van het leven of lijdzaam toezien wat je overkomt. Beiden zijn niet juist. Vanuit de Reformatie is het gezegde naar ons toegekomen: bid én werk. Bidden is je afhankelijkheid uitspreken richting God en werken is je verantwoordelijkheid handen en voeten geven (concretiseren). Die twee (bidden én werken) horen bij elkaar.
Ik denk dat het thema ‘verantwoordelijkheid’ te weinig leeft onder christenen (en niet-christenen). Mensen zijn zich te weinig bewust, maken te weinig werk van de verantwoordelijkheid die ze van God hebben gekregen. Een voorbeeld over ‘verantwoordelijkheid’: Zoals je weet volg ik de School voor Pastoraat (Koinonia) en ik begin daardoor een klein beetje te begrijpen van de psychologische nood die er is bij mensen. Alle mensen zijn in min of meerdere mate psychologisch ‘beschadigd’, verwond. Er zijn nogal wat mensen die zich daarvan onvoldoende bewust zijn en daarmee impliciet een ‘kwaliteit van leven’ accepteren, die bij wijze van spreken onder hun niveau is. Ik bedoel te zeggen: ze pakken onvoldoende hun verantwoordelijkheid op om te werken aan deze psychologische ‘wonden’. Dat zit m.i. heel dicht tegen ‘lijdzaam toezien’ aan. Het tegenovergestelde van ‘maakbaarheid’. Omdat deze psychologische wonden niet worden aangepakt, doen mensen zichzelf, hun omgeving en ik denk ook God tekort.
De vrienden van Job beginnen (o.a.) de fout, dat zij van het lijden een logisch systeem maakten. Een rekensom zoals 1 + 1 = 2. Ze zeiden: lijden moet wel een gevolg zijn van zonden. Dat is denk ik wat anders als het zoeken naar een juiste oplossing of een juiste arts/therapeut. Dit zoeken kan (!) ook een kwestie zijn van het werk maken van je verantwoordelijkheid.
Dus: laten we niet denken dat we (alles) naar onze hand kunnen zetten (=maakbaarheid) én laten we onze verantwoordelijkheid oppakken (=niet lijdzaam toezien) op alle terreinen van het leven.
Jennifer, ik wil het hierbij laten. Vanzelfsprekend ben ik altijd bereid hierover met je in gesprek te gaan. Het ga je goed onder de zegen van de Heer.
Arjan