Geestelijk niveau in de kerk
Zaterdag schreef ik over een artikel van Wubbo Scholte in het ND waarin hij sprak van angst, wantrouwen en een regelcultuur in de kerk. In de Reformatie van dit weekend schreef Ad de Bruijne een artikel met als kop ‘Kan wat moet? Bidden en werken rond kerkelijke eenheid’. In dit artikel noemt hij eerst (!) de goede dingen rond kerkelijke eenheid en daarna schrijft hij over angst, wantrouwen en over ‘maakbaarheid’ van samensprekingen met CGK en NGK. Ook hij bespeurt dus angst en wantrouwen in de kerk: in dit geval in de besluitvorming rond kerkelijke eenheid op de synode van Zwolle-Zuid. Ik stel voor: lees het artikel eens door! Het is echt het lezen waard.
Het gaat mij hier om de vraag van Ad de Bruijne: Werkt het geestelijke niveau wel voldoende door in onze omgang met samenspreken? Is kerkelijke eenheid ‘maakbaar’? Het moet, dus het kan! “Wat moet van God, is mogelijk bij God! Maar wat God geeft, hebben wij niet automatisch. Het moet toegeëigend worden. En zelfs dan wordt het niet vanzelfsprekend omgezet in ervaarbare werkelijkheid. Wij kunnen de vrucht van Gods gaven niet afdwingen en organiseren op onze tijd en op onze manier. Zelfs als wij ons Gods belofte in geloof eigen maken, blijft de Here vrij in de manier en het moment waarop Hij deze vervult.”
“Tussen moeten en kunnen zit het mensenhart waarin de Geest in de diepte zijn werk moet doen. Het is niet ineens klaar: het gaat via groei en stilstand, met vallen en opstaan, schoksgewijs en geleidelijk. Tussen moeten en kunnen zit ook de ‘geest’ die een gemeente of kerkengroep als geheel beheerst. Alleen doordat de demonen bij ons uitgeworpen worden en Gods Geest ruimte vindt, wordt moeten kunnen. Op heel het terrein van het christelijke leven en handelen is aandacht voor deze geestelijke werkelijkheid wenselijk.”
Hier dus dezelfde vraag als bij Wubbo Scholte: Welk geestelijk niveau gaat er schuil achter een regelcultuur in de kerk of kerkelijke samensprekingen? Ad de Bruijne besluit zijn artikel zo: “Wil er echte eenheid groeien, ook in de diepte van wat ons hart beweegt en van de ‘geest’ die een kerkengroep bezielt, dan zul je in je onderlinge contacten veel ruimte moeten geven aan Christus en zijn Geest.” Ik stel voor, dat wij allemaal deze oproep ter harte nemen.
Het gaat mij hier om de vraag van Ad de Bruijne: Werkt het geestelijke niveau wel voldoende door in onze omgang met samenspreken? Is kerkelijke eenheid ‘maakbaar’? Het moet, dus het kan! “Wat moet van God, is mogelijk bij God! Maar wat God geeft, hebben wij niet automatisch. Het moet toegeëigend worden. En zelfs dan wordt het niet vanzelfsprekend omgezet in ervaarbare werkelijkheid. Wij kunnen de vrucht van Gods gaven niet afdwingen en organiseren op onze tijd en op onze manier. Zelfs als wij ons Gods belofte in geloof eigen maken, blijft de Here vrij in de manier en het moment waarop Hij deze vervult.”
“Tussen moeten en kunnen zit het mensenhart waarin de Geest in de diepte zijn werk moet doen. Het is niet ineens klaar: het gaat via groei en stilstand, met vallen en opstaan, schoksgewijs en geleidelijk. Tussen moeten en kunnen zit ook de ‘geest’ die een gemeente of kerkengroep als geheel beheerst. Alleen doordat de demonen bij ons uitgeworpen worden en Gods Geest ruimte vindt, wordt moeten kunnen. Op heel het terrein van het christelijke leven en handelen is aandacht voor deze geestelijke werkelijkheid wenselijk.”
Hier dus dezelfde vraag als bij Wubbo Scholte: Welk geestelijk niveau gaat er schuil achter een regelcultuur in de kerk of kerkelijke samensprekingen? Ad de Bruijne besluit zijn artikel zo: “Wil er echte eenheid groeien, ook in de diepte van wat ons hart beweegt en van de ‘geest’ die een kerkengroep bezielt, dan zul je in je onderlinge contacten veel ruimte moeten geven aan Christus en zijn Geest.” Ik stel voor, dat wij allemaal deze oproep ter harte nemen.
Reacties
Een reactie posten