De relatie kerk - levensvernieuwing (1)
Taizébroeder Frank zei in het al eerder door mij genoemde interview ook nog iets anders wat mijn aandacht trok: “Ik begrijp Nederland niet meer zo goed. Mensen zijn analyserend en polemiserend en leven niet meditatief. Aan de ene kant klagen over het leeglopen van kerken, aan de andere kant niet tot werkelijke vernieuwing van het leven komen.” Deze broeder legt zo een verband, een relatie tussen het leeglopen van kerken en het niet komen tot een werkelijke vernieuwing van het leven. Een geestelijk leven, een leven waarin van geestelijke groei sprake is, een leven waarin de glorie van de Heer zichtbaar wordt, een op Jezus lijkend leven.
Iemand die zich ook bezig heeft gehouden met de relatie kerk – levensvernieuwing is Graham Tomlin.[1] Hij noemt een reden waarom kerken niet aanspreken (en dus leeglopen): “Er is niet zozeer gebrek aan waarheid – (…) – maar er mist een link tussen de woorden die geuit worden en de levensstijl die daaruit voortkomt: er is gebrek aan authenticiteit, aan diepgang, aan verbinding tussen woord, beeld en werkelijkheid. Botweg gezegd lijkt kerkbezoek soms geen verandering te brengen in de levensstijl van mensen.”
Tomlin geeft ook aan, waarom de relatie kerk – levensvernieuwing een logische relatie is. De kerk moet op Jezus lijken. “Niet alleen de individuele christenen – (…) – maar de kerk als geheel is altijd bedoeld om mensen aan Jezus te doen denken, om de wereld tot haar ware bestemming te roepen, om haar aan de ware koning te herinneren, en om haar een beeld van menselijk leven te schetsen, zoals dat van oorsprong was bedoeld.” De kerk moet dus op Jezus lijken én de kerkganger moet op Jezus lijken. Hoe zal de kerk op Jezus lijken, als er bij kerkgangers weinig werkelijke vernieuwing van het leven zichtbaar wordt? Daarom is levensheiliging, spiritualiteit, een geestelijk leven, geestelijke groei zulke essentiële thema’s voor kerken. Broeder Frank houdt ons de spiegel voor. Hoe is het bij ons gesteld met de kerk en met de kerkganger? Ik stel voor dat wij bij het beantwoorden van deze vraag beginnen met de kerkganger.
[1] Een kerk die prikkelt – Graham Tomlin
Iemand die zich ook bezig heeft gehouden met de relatie kerk – levensvernieuwing is Graham Tomlin.[1] Hij noemt een reden waarom kerken niet aanspreken (en dus leeglopen): “Er is niet zozeer gebrek aan waarheid – (…) – maar er mist een link tussen de woorden die geuit worden en de levensstijl die daaruit voortkomt: er is gebrek aan authenticiteit, aan diepgang, aan verbinding tussen woord, beeld en werkelijkheid. Botweg gezegd lijkt kerkbezoek soms geen verandering te brengen in de levensstijl van mensen.”
Tomlin geeft ook aan, waarom de relatie kerk – levensvernieuwing een logische relatie is. De kerk moet op Jezus lijken. “Niet alleen de individuele christenen – (…) – maar de kerk als geheel is altijd bedoeld om mensen aan Jezus te doen denken, om de wereld tot haar ware bestemming te roepen, om haar aan de ware koning te herinneren, en om haar een beeld van menselijk leven te schetsen, zoals dat van oorsprong was bedoeld.” De kerk moet dus op Jezus lijken én de kerkganger moet op Jezus lijken. Hoe zal de kerk op Jezus lijken, als er bij kerkgangers weinig werkelijke vernieuwing van het leven zichtbaar wordt? Daarom is levensheiliging, spiritualiteit, een geestelijk leven, geestelijke groei zulke essentiële thema’s voor kerken. Broeder Frank houdt ons de spiegel voor. Hoe is het bij ons gesteld met de kerk en met de kerkganger? Ik stel voor dat wij bij het beantwoorden van deze vraag beginnen met de kerkganger.
[1] Een kerk die prikkelt – Graham Tomlin
Reacties
Een reactie posten