Vriendschap en identiteit (1)
Ik las afgelopen weekend in de ZoZ-bijlage van het ND een interview met Selma Noort: ‘Met alle tanden bloot’. In het interview las ik dit: “Ik weet nog dat de dominee van de kansel riep ‘gij zijt allen zondaars!’. Ik werd zo kwaad. Ik was een jaar of tien en God was mijn grote, glimlachende vriend in de hemel. Hij was nou juist degene die niet zei ‘jij bent lang en stom’. Nee, voor mij had Hij de bloemen gemaakt, het gras en de bomen. Allemaal voor mij. Hij was mijn vriend.”
Ik vind het een mooie illustratie bij mijn vorige blog ‘God als je vriend’. Heeft de dominee vertelt in zijn preek dat zonde staat in de context van Gods vriendschap met Selma? Zonde werd en wordt zovaak als een losstaande ‘grootheid’ gepresenteerd, met alle risico’s van dien. Selma is nu bijna vijftig jaar oud en ze heeft haar vriendschap met God verloren.
Ik denk ook dat het een mooie illustratie is bij het mannenweekend van afgelopen vrijdag en zaterdag. Vrijdagavond hield Arie de Rover een lezing over ‘christelijke identiteit’. Selma dacht als tienjarig kind aan God als haar vriend. God was haar vriend en zij mocht Zijn vriend zijn. God was een vriend die haar accepteerde en respecteerde zoals ze was. Dat was haar identiteit in haar ogen. De dominee daarentegen bracht haar iets anders bij: je bent een zondaar. Jouw identiteit is de identiteit van een zondaar. Als ik zou moeten kiezen tussen het geloof van de dominee of dat van (de tienjarige) Selma, dan wist ik wel wat ik zou kiezen. Wie zou niet willen geloven als een kind?
Ik vind het een mooie illustratie bij mijn vorige blog ‘God als je vriend’. Heeft de dominee vertelt in zijn preek dat zonde staat in de context van Gods vriendschap met Selma? Zonde werd en wordt zovaak als een losstaande ‘grootheid’ gepresenteerd, met alle risico’s van dien. Selma is nu bijna vijftig jaar oud en ze heeft haar vriendschap met God verloren.
Ik denk ook dat het een mooie illustratie is bij het mannenweekend van afgelopen vrijdag en zaterdag. Vrijdagavond hield Arie de Rover een lezing over ‘christelijke identiteit’. Selma dacht als tienjarig kind aan God als haar vriend. God was haar vriend en zij mocht Zijn vriend zijn. God was een vriend die haar accepteerde en respecteerde zoals ze was. Dat was haar identiteit in haar ogen. De dominee daarentegen bracht haar iets anders bij: je bent een zondaar. Jouw identiteit is de identiteit van een zondaar. Als ik zou moeten kiezen tussen het geloof van de dominee of dat van (de tienjarige) Selma, dan wist ik wel wat ik zou kiezen. Wie zou niet willen geloven als een kind?
Ik zou niet willen kiezen tussen twee karikaturen. Geloven als een kind is in de Bijbel een aanduiding voor volledige overgave en vertrouwen. De tegenstelling tussen zonde en genade die ik in de meeste van je blogs lees is in feite een valse tegenstelling. Wij zijn zondig en dat zal tot de jongste dag zo blijven, échter, in onze zondige staat wordt Gods onvoorstelbare verlossing openbaar. Om het te zeggen met de woorden van Eugene H. Petersen "David en God" pag.206: "Eén van de door buitenstaanders vaak misverstane kenmerken van het evangelie - misschien wel hét meest misverstane - is dit: een belijdenis van schuld is geen kruiperige bekentenis, dat ik een vreselijk mens ben". En verder:"Alleen als ik mijn zonde erken en belijd, kan ik de God erkennen en antwoorden, die mij van mijn zonde redt". En verder:"In het leven als christen is niet onze eerste opdracht zonde te vermijden, wat nu eenmaal niet kan, maar om zonde te erkennen. Het is een feit dat we zondaars zijn". Genade wordt goedkoop als je die intrinsieke koppeling loslaat.
BeantwoordenVerwijderenMvg. Wim