Zelfvalidatie en het christendom

Ik schreef in mijn vorige blog over het contextuele begrip zelfvalidatie. Een begrip uit de contextuele theorie van Nagy. Wat voegt het christendom hier nu nog aan toe? Keller geeft een antwoord op die vraag.

Zelfexpressie betekent: “Je moet erachter komen wat je dromen zijn, vooral welke het sterkst zijn, en die waarmaken – anders krijg je het gevoel dat je gefaald hebt. Onder dat vooruitzicht worden veel mensen in allerlei sectoren van onze samenleving verpletterd, namelijk daar waar geld, uiterlijk, macht, succes, intelligentie en romantische liefde allemaal niet gewoon goede dingen, maar noodzakelijke identiteitsfactoren worden.”

Zelfvalidatie zegt dat je anderen nodig hebt om je Zelf te valideren, van waarde te laten zijn. Om te beseffen dat je waardevol bent.

Volgens Keller biedt het christendom de ultieme vorm van zelfvalidatie. Het christendom biedt je de ultieme erkenning – goedkeuring van God aan als hij naar ons kijkt in Jezus Christus. “Het is ‘één zijn met hem, niet zelf een goede staat van dienst hebben door wat ik gepresteerd en bereikt heb, maar door datgene wat we hebben door geloof in Christus (…).” Er wordt als het ware een bovennatuurlijke dimensie toegevoegd aan de natuurlijke betekenis die Nagy (en Keller) gaf aan zelfvalidatie.

Nu is deze ultieme vorm meer dan alleen maar een soort overtreffende trap ten opzichte van ‘gewone’ zelfvalidatie. Het is veel meer dan dat. Er gaat juist bij (de ‘natuurlijke’ vorm van) zelfvalidatie heel veel mis, terwijl de ultieme vorm van zelfvalidatie een volmaakte vorm van zelfvalidatie is. Keller schrijft daarom ook over “oneindig veel liefde en een geweldig positief zelfbeeld”. Hij drukt zich uit in sterke bewoordingen.