Een kerk die prikkelt en ‘in Christus zijn’

Ik noemde het al eerder: maandag 15 december is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘in Christus zijn’. In de al eerder genoemde artikelen in het RD en ND doet Burger ook uitspraken die richting geven aan evangelisatie.

In het RD zegt Burger: “In Christus zijn is absoluut noodzakelijk, is ook een ervaringswerkelijkheid. To be or not te be, in Christ, that’s the question. Wat heb je anders nog te vertellen, ook aan mensen buiten de kerk? Juist hierin kunnen ook mensen in onze postmoderne cultuur een échte identiteit vinden.”

En in het artikel in het ND ‘Delen in lijden en overwinning van Christus’ zegt hij: “Wil de kerk in een postmoderne samenleving prikkelend zijn, en Christus in mensen gestalte krijgen, dan moet je meer willen doen dan bewijzen dat ‘christenen ook leuke en normale mensen zijn’. Het gaat om meer dan het gewone: dat je niet alleen je vrienden groet, maar ook je vijanden.”

Beide uitspraken doen mij sterk denken aan het boekje van Graham Tomlin – Een kerk die prikkelt. Daarin zegt Tomlin dat evangelisatie aan dovemansoren gericht zal zijn, “tenzij er iets intrigerends, prikkelends of verleidelijks is aan de kerk, de christenen of aan het christelijk geloof. Als kerken geen gevoel van ‘werkelijkheid’ kunnen overbrengen, zal onze ‘waarheid’ niet meetellen.”

Als vervolgens Burger zegt: “De betekenis van het evangelie voor het heden krijgt niet voldoende aandacht in de vrijgemaakte traditie”, dan zegt hij daarmee toch dat de kerken onvoldoende gevoel van ‘werkelijkheid’ kunnen overbrengen? Als het geen “ervarings-werkelijkheid” is, hoe zouden wij postmoderne mensen buiten de kerk kunnen bereiken? Is daarmee niet een verklaringen gevonden voor ons weinig missionair-zijn?