‘zijn in Christus’

Gisteren is de predikant Hans Burger gepromoveerd aan de Theologische Universiteit in Kampen op een proefschrift met de titel: Being in Christ, ‘in Christus zijn’. Via de webblog van Jos Douma (18 november), die van ‘volgeling’ en een artikel in het Reformatorisch dagblad ‘Om het hart van de christelijke identiteit’ werden we daar al eerder over geïnformeerd.

Bij één element wil ik nu stilstaan: “De notie van het zijn in Christus, het hebben van een levende relatie met Hem, leefde onder ons eigenlijk niet, kwam in preken te weinig aan de orde”, zegt Burger in het RD. Hoe komt dat? Burger zegt daarover: “In de vrijgemaakte kerken is er vanouds de angst voor subjectivisme.”

Het staat er zo ‘nuchter’: “… het hebben van een levende relatie met Hem, leefde onder ons eigenlijk niet, kwam in preken te weinig aan de orde.” Ik moet eerlijk bekennen, ik zelf kan er moeilijk ‘nuchter’ onder blijven: het hart van het evangelie, dat wat geloof écht geloof maakt, leefde onder ons eigenlijk niet en kwam in de prediking te weinig aan bod. En dat vanwege ANGST. Waarom laten wij ons in de kerk zo vaak leiden door angst?

Ik zelf ben ook iemand die ‘geleden heeft’ onder de gevolgen van de angst voor subjectivisme. In mijn veertigste levensjaar heb ik pas ontdekt dat geloven bovenal een levende relatie is met God. Met dank aan de Heilige Geest en Philip Troost. Dat de promotie van Hans Burger een middel mag zijn tot dat inzicht, voor iedereen die nog niet begrijpt, dat het in het geloof vooral daarom gaat: God wil met ons omgaan, wij mogen een levende relatie hebben met Hem.