Koerswijziging van Ton de Ruiter (2)
Ton de Ruiter is, op eigen verzoek, geen predikant meer, omdat hij het niet eens is met de gereformeerde rechtvaardigingsleer. Maar waar gaan de wegen nu uit elkaar? Waar gaat deze ‘kwestie’ over? Hier het vervolg op mijn weblog van gisteren.
Eenzijdige kijk op Jezus aan het kruis
De predikant Jaap Oosterhuis probeert vervolgens in zijn ND-artikel ‘Eenzijdige kijk op Jezus aan het kruis’ iets te corrigeren in het denken van De Ruiter. “Het is duidelijk dat er meer van het kruis te zeggen valt dan dat Jezus plaatsvervangend stierf voor onze zonde. Overwinning van de kwade machten, zoals de Ruiter het noemt, is een belangrijk aspect dat misschien wel wat ondergesneeuwd is in de gereformeerde traditie.” Oosterhuis geeft vervolgens een Bijbelse onderbouwing van de betalingsleer, leer van de plaatsvervanging (rechtvaardigingsleer). Hij besluit het artikel met: “Ik hoop dat hij (AG: De Ruiter) terugkomt op zijn eenzijdige visie op het kruis. Wellicht is er dan ook meer ruimte voor hem om ons te onderwijzen over het verbreken van de macht van de zonde en de kracht van ‘Jezus in ons’. Want dat hij ons op die punten iets te vertellen heeft, ook dáár twijfel ik niet aan.”
Aanleiding voor koersverandering De Ruiter
Wat is nu de aanleiding voor de koersverandering bij De Ruiter? In de tweedeling rechtvaardiging en heiliging legde De Ruiter eerst het accent op de heiliging. Vervolgens zet hij nu een streep door de rechtvaardigingsleer. Aanleiding daarvoor is geestelijke lauwheid onder gereformeerden. De Ruiter noemt hiervoor als reden: de nadruk op de leer van de rechtvaardiging. Deze leer maakt christenen ‘gearriveerd’ ”Velen geloven, en dat is het. Maar waar blijft de verandering, waar is de kracht van de wedergeboorte, waar blijft de radicaliteit die Jezus van zijn volgelingen vraagt? De worsteling met deze vragen zette hem op het spoor van zijn ‘verzoening door wedergeboorte-theologie’.”
Mijns inziens
Wat is nu mijn indruk van dit alles? Ik denk dat rechtvaardiging en heiliging alles met elkaar te maken hebben en dus onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Een eenzijdig benadrukken of het leggen van een accent op rechtvaardiging (of heiliging) leidt tot ‘problemen’ en doet geen recht aan de hele Bijbel. Ik denk dat in de GKv er inderdaad sprake is van een accent op de rechtvaardiging en daarmee (impliciet) tot het secundair maken van de heiliging. Niet zozeer in de leer, maar wel in de prediking. Teveel mensen in de kerk zien Jezus vooral als gestorven voor hun zonden, terwijl Hij nog zo ontzettend veel meer is.
Ik citeer Jos Douma (weblog d.d. 19 november 2008): “In het begin van mijn predikantschap, tien jaar geleden in deze classis, is het met name Ton de Ruiter geweest die mij er de ogen voor geopend heeft hoezeer een eenzijdige nadruk in de prediking en de geloofsbeleving op het zondaar zijn van Gods kinderen en de vergeving van de zonden door het bloed van Christus een verlammende werking kan hebben op een enthousiast geloof, een geloof dat veel tot stand brengt.” Daarmee heeft Ton de Ruiter m.i. een terecht punt. Maar een eenzijdige nadruk in prediking en geloofsbeleving betekent op zichzelf genomen nog niet dat de rechtvaardigingsleer over boord moet.
Maar hoe nu verder? Gaan we gewoon verder met de waan van de dag? Nee, de koersverandering van Ton de Ruiter moet wat mij betreft leiden tot zelfreflectie en verootmoediging. Dat spoor kiest Jos Douma ook: “Er is reden om ons als kerken en als ambtdragers in die kerken te verootmoedigen over zoveel klein geloof, zoveel geloof dat niet tot bloei komt, geloof dat misschien zelfs klein wordt gehouden, in de kiem wordt gesmoord door een eenzijdig accent op zonde en vergeving.” Zelfreflectie: de koersverandering van De Ruiter moet ons de ogen openen voor de gevaren van een eenzijdige nadruk op rechtvaardiging. Verootmoediging: wij doen God en mensen te kort door het leggen van een accent op rechtvaardiging (of heiliging). Heer, vergeef ons onze zonden en schenk ons uw Geest opdat wij in uw koninkrijk tot grootste dingen in staat zijn.
Eenzijdige kijk op Jezus aan het kruis
De predikant Jaap Oosterhuis probeert vervolgens in zijn ND-artikel ‘Eenzijdige kijk op Jezus aan het kruis’ iets te corrigeren in het denken van De Ruiter. “Het is duidelijk dat er meer van het kruis te zeggen valt dan dat Jezus plaatsvervangend stierf voor onze zonde. Overwinning van de kwade machten, zoals de Ruiter het noemt, is een belangrijk aspect dat misschien wel wat ondergesneeuwd is in de gereformeerde traditie.” Oosterhuis geeft vervolgens een Bijbelse onderbouwing van de betalingsleer, leer van de plaatsvervanging (rechtvaardigingsleer). Hij besluit het artikel met: “Ik hoop dat hij (AG: De Ruiter) terugkomt op zijn eenzijdige visie op het kruis. Wellicht is er dan ook meer ruimte voor hem om ons te onderwijzen over het verbreken van de macht van de zonde en de kracht van ‘Jezus in ons’. Want dat hij ons op die punten iets te vertellen heeft, ook dáár twijfel ik niet aan.”
Aanleiding voor koersverandering De Ruiter
Wat is nu de aanleiding voor de koersverandering bij De Ruiter? In de tweedeling rechtvaardiging en heiliging legde De Ruiter eerst het accent op de heiliging. Vervolgens zet hij nu een streep door de rechtvaardigingsleer. Aanleiding daarvoor is geestelijke lauwheid onder gereformeerden. De Ruiter noemt hiervoor als reden: de nadruk op de leer van de rechtvaardiging. Deze leer maakt christenen ‘gearriveerd’ ”Velen geloven, en dat is het. Maar waar blijft de verandering, waar is de kracht van de wedergeboorte, waar blijft de radicaliteit die Jezus van zijn volgelingen vraagt? De worsteling met deze vragen zette hem op het spoor van zijn ‘verzoening door wedergeboorte-theologie’.”
Mijns inziens
Wat is nu mijn indruk van dit alles? Ik denk dat rechtvaardiging en heiliging alles met elkaar te maken hebben en dus onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Een eenzijdig benadrukken of het leggen van een accent op rechtvaardiging (of heiliging) leidt tot ‘problemen’ en doet geen recht aan de hele Bijbel. Ik denk dat in de GKv er inderdaad sprake is van een accent op de rechtvaardiging en daarmee (impliciet) tot het secundair maken van de heiliging. Niet zozeer in de leer, maar wel in de prediking. Teveel mensen in de kerk zien Jezus vooral als gestorven voor hun zonden, terwijl Hij nog zo ontzettend veel meer is.
Ik citeer Jos Douma (weblog d.d. 19 november 2008): “In het begin van mijn predikantschap, tien jaar geleden in deze classis, is het met name Ton de Ruiter geweest die mij er de ogen voor geopend heeft hoezeer een eenzijdige nadruk in de prediking en de geloofsbeleving op het zondaar zijn van Gods kinderen en de vergeving van de zonden door het bloed van Christus een verlammende werking kan hebben op een enthousiast geloof, een geloof dat veel tot stand brengt.” Daarmee heeft Ton de Ruiter m.i. een terecht punt. Maar een eenzijdige nadruk in prediking en geloofsbeleving betekent op zichzelf genomen nog niet dat de rechtvaardigingsleer over boord moet.
Maar hoe nu verder? Gaan we gewoon verder met de waan van de dag? Nee, de koersverandering van Ton de Ruiter moet wat mij betreft leiden tot zelfreflectie en verootmoediging. Dat spoor kiest Jos Douma ook: “Er is reden om ons als kerken en als ambtdragers in die kerken te verootmoedigen over zoveel klein geloof, zoveel geloof dat niet tot bloei komt, geloof dat misschien zelfs klein wordt gehouden, in de kiem wordt gesmoord door een eenzijdig accent op zonde en vergeving.” Zelfreflectie: de koersverandering van De Ruiter moet ons de ogen openen voor de gevaren van een eenzijdige nadruk op rechtvaardiging. Verootmoediging: wij doen God en mensen te kort door het leggen van een accent op rechtvaardiging (of heiliging). Heer, vergeef ons onze zonden en schenk ons uw Geest opdat wij in uw koninkrijk tot grootste dingen in staat zijn.
Komt er nu een deel 3?
BeantwoordenVerwijderen(Zie ND van 3 december)
Ik ga eerst zijn boek lezen voordat ik kan zeggen of het goed of fout is.