Tweede doop: onttrekking metterdaad
Als een iemand zich voor de tweede keer laat dopen, stelt de kerk deze broer (of zus) voor de keus: óf berouw óf je plaatst jezelf met de tweede doop buiten de kerk. Dat jezelf met een tweede doop buiten de kerk plaatsen, noemen we ‘onttrekking metterdaad’. Begrijpen we wat hier bedoeld wordt? Ik heb daar sterk mijn twijfels bij. In ieder geval duurde het bij mij wel eventjes voordat ik het werkelijk begreep. Ik verkeer daarmee in goed gezelschap: ds. Roel Sietsma schrijft in de Reformatie [1] dat zijn collega Voorberg nog steeds niet bewezen of duidelijk gemaakt heeft waarom een tweede doop gelijkstaat met een feitelijke onttrekking aan de kerk. Dit nadat Voorberg vier artikelen over ‘Hoe erg is herdoop?’ schreef in diezelfde Reformatie.
Maar, hoe zit dat nou met die ‘onttrekking metterdaad’? De redenering is als volgt. De doop is een inlijvingsteken. De doop is vergelijkbaar met, staat voor de adoptiepapieren waarmee bezegeld wordt, dat je als geadopteerd kind bent aangenomen in het huisgezin van God. En dat huisgezin wordt geconcretiseerd in de gemeente waarvan je lid bent. Aangezien je niet van twee kerken lid kan zijn, is de herdoop te typeren als onttrekking metterdaad. De daad van je tweede doop impliceert, houdt in, dat je in de kerk van je herdoop lid geworden bent en daarmee geen lid meer kunt zijn van je oorspronkelijke kerk. Met de daad van de tweede doop geef je dus (impliciet, of je nu wilt of niet) te kennen, dat je je onttrekt.
Aan deze redenering ligt de volgende veronderstelling ten grondslag: de doop is per definitie (altijd) inlijvingsteken. Een tweede doop die niet als (nieuwe) inlijving wordt gepresenteerd of beleefd kent Voorberg (en met hem anderen) niet. Elke doop is inlijving en dus een tweede doop ook.
[1] De Reformatie, jg 85 – nr 17 – 6 februari 2010
Maar, hoe zit dat nou met die ‘onttrekking metterdaad’? De redenering is als volgt. De doop is een inlijvingsteken. De doop is vergelijkbaar met, staat voor de adoptiepapieren waarmee bezegeld wordt, dat je als geadopteerd kind bent aangenomen in het huisgezin van God. En dat huisgezin wordt geconcretiseerd in de gemeente waarvan je lid bent. Aangezien je niet van twee kerken lid kan zijn, is de herdoop te typeren als onttrekking metterdaad. De daad van je tweede doop impliceert, houdt in, dat je in de kerk van je herdoop lid geworden bent en daarmee geen lid meer kunt zijn van je oorspronkelijke kerk. Met de daad van de tweede doop geef je dus (impliciet, of je nu wilt of niet) te kennen, dat je je onttrekt.
Aan deze redenering ligt de volgende veronderstelling ten grondslag: de doop is per definitie (altijd) inlijvingsteken. Een tweede doop die niet als (nieuwe) inlijving wordt gepresenteerd of beleefd kent Voorberg (en met hem anderen) niet. Elke doop is inlijving en dus een tweede doop ook.
[1] De Reformatie, jg 85 – nr 17 – 6 februari 2010
Oké, en dus? Overigens zullen veel mensen hun doop niet eens als een herdoop ervaren. Zij zullen er waarschijnlijk van doordrongen zijn dat Christus van hen gehoorzaamheid, toewijding vraagt. Wat je beschrijft lijken inderdaad keuzes van de kerk, van de theologie daarin - terwijl in de aard der zaak de mensen zelf voor hun doop kiezen. Een daad van gehoorzaamheid, men zal zijn oude leven willen afleggen. En opstaan, ingelijfd worden in het Lichaam van Christus, de Gemeente. Misschien staat dat wel los van het merk? (zo maar wat gedachten van een leek)
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Rob
Toch vreemd, dat de doop aan een KERK wordt verbonden en niet aan de hele GEMEENTE VAN CHRISTUS. We erkennen de doop uit andere kerken en bij overkomst uit een andere kerk wordt de doop niet overgedaan. Dit wringt.
BeantwoordenVerwijderenOok zijn er mensen die hun tweede doop meer zien als een doop van Johannus. Ze hebben een tijd van (bijna) ongeloof meegemaakt en hebben zich duidelijk hun 'schat' (Mat 22 preek 30 mei 11:00)(terug) gevonden. Ze ervaren het als teken van terugkomst, het oude leven achter zich gelaten en een nieuw leven begonnen.
Buiten zicht blijft dan wel de keuze van God voor jou.
Om dit spanningsveld op te lossen kan bestuderen van de Joodse, Griekse en Romeinse gewoonten van die tijd meer duidelijkeid geven.