Beïnvloeding vanuit cultuur
Tomlin ziet de cultuur en de geest van die cultuur als (potentiële) afgoden. Afgoden die ons proberen te verleiden om voor hen te buigen. Is dat niet wat overdreven? Ik denk het niet. Iedereen wordt beïnvloed vanuit de cultuur waarin we leven. We ademen die cultuur als het ware elke dag in. Van nature is iedereen ontvankelijk voor de invloeden vanuit de cultuur.
Daaruit volgt dat ook de kerk wordt beïnvloed door de cultuur. Die beïnvloeding werkt negatief uit als vooral de eenzijdige nadruk vanuit de cultuur de boventoon gaat voeren. Als bijvoorbeeld alles draait om gevoel. Het moet in de kerk gaan om gevoel én verstand, het objectieve én het subjectieve, om het individuele én het gemeenschappelijke, om het relatieve en het absolute. Het gaat mis als we er een tegenstelling van maken en de juiste onderlinge verhouding tussen de begrippen uit het oog verliezen. Als we geen balans kunnen vinden of juist dreigen kwijt te raken tussen bijvoorbeeld gevoel en verstand. Als de invloeden aangewend worden voor zelfhandhaving in plaats van dienstbaar gemaakt te worden aan Gods eer.
Packer zei dit daarover: “Wij christenen zijn in feite hopeloos slecht in het vermijden van extremen. Wij zijn als de slinger van een klok, constant van het ene extreme naar het andere zwaaiend. Het is de kracht van reactie, misschien wel de sterkste negatieve kracht in een mensenleven, die deze zwaaiing veroorzaakt.” We zwaaien zomaar van de extreme positie van ‘het verstand’ naar de extreme positie van ‘het gevoel’.
Maar hoe kan je nu weerstand bieden aan deze beïnvloeding? Door te strijden niet zozeer tegen de beïnvloeding, maar voor vervulling met de Geest. Voor die vervulling is wel ontvankelijkheid en overgave nodig. Hoe meer we ontvankelijk zijn voor de Geest hoe minder we ontvankelijk zijn voor de verleidingen vanuit de cultuur.
Daaruit volgt dat ook de kerk wordt beïnvloed door de cultuur. Die beïnvloeding werkt negatief uit als vooral de eenzijdige nadruk vanuit de cultuur de boventoon gaat voeren. Als bijvoorbeeld alles draait om gevoel. Het moet in de kerk gaan om gevoel én verstand, het objectieve én het subjectieve, om het individuele én het gemeenschappelijke, om het relatieve en het absolute. Het gaat mis als we er een tegenstelling van maken en de juiste onderlinge verhouding tussen de begrippen uit het oog verliezen. Als we geen balans kunnen vinden of juist dreigen kwijt te raken tussen bijvoorbeeld gevoel en verstand. Als de invloeden aangewend worden voor zelfhandhaving in plaats van dienstbaar gemaakt te worden aan Gods eer.
Packer zei dit daarover: “Wij christenen zijn in feite hopeloos slecht in het vermijden van extremen. Wij zijn als de slinger van een klok, constant van het ene extreme naar het andere zwaaiend. Het is de kracht van reactie, misschien wel de sterkste negatieve kracht in een mensenleven, die deze zwaaiing veroorzaakt.” We zwaaien zomaar van de extreme positie van ‘het verstand’ naar de extreme positie van ‘het gevoel’.
Maar hoe kan je nu weerstand bieden aan deze beïnvloeding? Door te strijden niet zozeer tegen de beïnvloeding, maar voor vervulling met de Geest. Voor die vervulling is wel ontvankelijkheid en overgave nodig. Hoe meer we ontvankelijk zijn voor de Geest hoe minder we ontvankelijk zijn voor de verleidingen vanuit de cultuur.
Reacties
Een reactie posten